30 mei 2007

Penfolds BIN 28

Nog niet zo lang geleden heb ik in Delhaize een tweetal flessen Australische wijn letterlijk van onder het stof gehaald. De verkoopster van dienst keek me wat verdwaasd aan, toen ik haar vroeg of er nog van deze flessen waren. Ze had ze waarschijnlijk nog nooit gezien: Penfolds BIN 28 Kalimna Shiraz 2003

Penfolds is een Australische wijnmaker, die één van de befaamdste Australische wijnen tot zijn collectie kan rekenen. De Grange ligt echter in dezelfde prijsklasse als een Bordeaux Premier Cru, en is voor mijn bescheiden beurs wat te hoog gegrepen.

De BIN 28 ligt qua prijs wel binnen mijn mogelijkheden. Het is een volbloed shiraz, rijk aan zwart fruit met een ietsje vanille als ondertoon. De wijn is ideaal voor bij de maaltijd. Ze heeft de heel intense smaak van braambessen en een mooie evenwichtige afdronk.

Nog iets over de BIN nummering. BIN wordt gevolgd door een nummer (e.g. BIN 707). In feite heeft dit de plaats aan waar de wijn wordt bewaard in de kelder. BIN staat voor rek. Max Schubert, de legendarische wijnmaker, heeft deze manier van werken bij Penfolds in 1950 geïntroduceerd. Ze werden eerst gebruikt om de locatie aan te geven van wijnen die volgens verschillende wijzen werden gevinifieerd, maar verschillende van die 'stalen' groeiden uit tot internationaal bekende wijnen.

Meer info vind je op http://www.penfolds.co.uk/

23 mei 2007

Eén terrabyte

Vreemde titel, maar die 1 Tbyte spookt nu al een aantal dagen rond in mijn hoofd. Hoe krijg je in hemelsnaam 1 Tbyte data van punt A naar punt B, als die twee punten 100 km uit elkaar liggen en er maar een WAN verbinding van 34 Mbit/s tussen ligt? Dit neemt in theorie meer dan 68 uur in beslag. Zelfs in zo'n ideale wereld, is dit niet bruikbaar wanneer je maar een weekend van twee dagen hebt om dit uit te voeren als één van de vele stappen uit een volledig migratie plan.

Je moet dus op zoek naar een andere oplossing. Die 1 Tbyte moet zo snel mogelijk op een transporteerbaar medium die je onder je arm kunt nemen en met de auto naar zijn bestemming kan brengen.

Dus je gaat op zoek naar een server met voldoende harde schijf waar je je 1 Tbyte naar toe kan kopiëren. Maar daar zit nu juist 'de eerste pitfall'. Bill's state of the art server operating system (windows 2003) kan dit niet. Grote bestanden kunnen niet worden gekopieerd. Je hebt last van IRPstack overflow. De server service (lanmanserver) gaat helemaal de mist in. En het verhogen van de IRPstacksize - suggestie van de Microsoft support site - brengt geen soelaas. Hogere waardes van die parameter vreten je non-paged memory pool op. En voor 1 Tbyte heb je een heel hoge waarde nodig van die IRPstacksize...

Je vraagt je af hoe backup programma's dit omzeilen. En daar ligt ook de oplossing van mijn probleem. Installeer een goed backup programma en backup de 1 Tbyte. Pitfall 2 dient zich aan. Ik haal hoegenaamd niet de verwachte snelheid ondanks de 1 Gbyte network kaart en een dedicated Gbyte network switch. Wat is hier de bottleneck?

Dan maar op zoek naar een 'snelle' tape drive (LTO2) die je in je server kan inbouwen.

Eureka. Ik haal boven de 1900Mbyte/min. De 1 Tbyte laat zich copieren in iets meer dan 9 uur. Dat is al heel wat beter dan de theoretische 68 uur van waar ik vertrok. Nu nog enkel veilig in punt B raken...

IBM is too big

Wanneer je een outsourcing project op poten zet, met een service provider die IBM heet, heb je stalen zenuwen nodig. Je moet ervan uitgaan dat bij elk probleem die zich voordoet, je dit niet kunt oplossen zonder een heel leger mensen erbij te halen. Ieder heeft zo zijn specialiteit en voor ieder probleem heb je dus een aantal mensen nodig die de stukjes van de puzzel moeten in elkaar laten passen. Je vindt er niemand die voldoende kennis heeft van alle aspecten van het probleem om het juiste pad te kunnen uitstippelen.
Je hebt dus met een organizatie te maken waar enorm veel kennis aanwezig is, maar die het verschrikkelijk moeilijk heeft om die kennis naar boven te brengen.
People managment is in zo'n project van onschatbare waarde. De juiste persoon op de juiste plaats krijgen in het vooropgestelde tijdsbestek. En dat is niet zo voor de hand liggend...
Neem nu de aansluiting van een WAN connectie. Je hebt hier heel veel verschillende partijen in het spel: IBM-networking, IBM-systems managment, IBM-firewall management, de WAN provider, de telecom provider(s), een leverancier die verantwoordelijk is voor de WAN optimizer (Riverbed) en wij natuurlijk. Het is een hele krachttoer om de neuzen van al die partijen in dezelfde richting te krijgen.
En dit is nog maar het begin. Wat voor onvoorziene 'pitfalls' vind ik tegen 1 juli nog op mijn weg?

21 mei 2007

Pinot Gris


Colruyt heeft in zijn huidige topwijnen selectie een pinot gris die echt wel de moeite waard is: 'Bestheim - Marckrain - Pinot Gris Grand Cru'

Marckrain is de oostlijke helling van de Mambourg, dat uitkijkt over Sigolsheim. De bodem is van kalksteen en mergel met oöliet kiezels tussen de mergellagen. Het is voornamelijk beplant met gewurtztraminer, met hier en daar wat pinot gris en muscat.

De Marckrain wijngaard behoort tot het select gezelschap grand cru's uit de Elzas. Het rendement wordt er bewust laag gehouden wat duidelijk te merken valt aan de concentratie van deze pinot gris wijn.

Na de intens goudgele kleur volgt een mooi getypeerd boeket van rijpe perzik, honing en rozen, met op de achtergrond frisse kruiden.

Meer info op http://www.bestheim.com/

20 mei 2007

Wij zijn altijd de klos...

Ik weet niet wat jullie hierover denken, maar bij IT projecten zijn de uitvoerders altijd de klos. Vanaf het opstellen van een RFP is er al vertraging. Alle RFP’s waar ik tot nu toe in betrokken ben geweest, worden opgesteld net voor de verlof periode. En wat blijkt, het antwoord komt te laat. Geen wonder, niemand is er om dergelijke dingen voor te bereiden en een degelijk antwoord op te stellen. Het is nog altijd niet zo vanzelfsprekend om vanuit een ‘eenvoudig’ hotelletje een antwoord te formuleren op zo'n vragenlijst. Zeker niet als een paar krijsende pagadders je volledige aandacht vragen.

Vanaf de RFP tot het onderhandelen van het uiteindelijk contact is er heel veel vertraging. Alles verandert. Niets blijft zoals oorspronkelijk is vastgelegd. Er is maar één constante: de uiteindelijke 'life date'. Daarover wordt niet onderhandeld. Die staat vast.
Ik begrijp hier echt niet waarom. Ben ik dan zo naïef? Of is het antwoord zo simpel. Enkel die datum kent de CEO en er is niemand die hem wil bekennen dat die niet meer haalbaar is. Je weet wel: in maart zijn er bonussen…

Stel je voor, het outsourcen van een ERP omgeving met een life date van 1 juli! Er is geen enkel redelijk mens die dit als waar kan aannemen. We zijn een beurs genoteerd bedrijf. Ik neem aan dat half jaar resultaten toch wel van enig belang zijn!

Er is dus maar één uitzondering, het bedrijf waar dezen blogger voor werkt.
En wat wordt er beslist. Nee, geen uitstel. Wel nog een extra afsplitsing van een divisie. Die kan wel blijven werken op de oude omgeven, terwijl de 1500 anderen van het ene moment op het andere op de nieuwe omgeving worden overgeschakeld.

Maar geen paniek. Ik heb nog meer dan een maand. In die tijd kan nog veel gebeuren. Er zijn nog altijd 24 uur in een dag.

01 mei 2007

De ene dag is de andere niet

Vreemd toch. Wat me maandag niet was gelukt, is vandaag wel gelukt: 15 kilometer joggen. Alles zat goed vandaag, de benen, de ademhaling, maar vooral het koppeke, terwijl ik gister met alles last had en met moeite 5 kilometer haalde.

Ik heb nogal wat moeite met het buiten lopen. Klinkt raar, zeker met dit weer, maar ik verkies een loopband boven de buitenlucht. Geen wind, geen zon, geen pollen, maar vooral het niet hoeven zoeken naar mijn tempo, heeft me naar die loopband gedreven.

Maar vandaag heb ik dit alles opzij geschoven en ben voor de tweede maal in even veel dagen naar buiten getrokken.
Eigenlijk ben ik goed gek, om een muffe gymzaal te verkiezen boven de gezonde buitenlucht. Ik moet maar de straat uitlopen en kom in het bos terecht. Geen felle zon, veel zuurstof en de pollen, die waren nergens te bespeuren. Er is daar een perfect parcours van 5 km.

In het begin had ik nog wat last om het juiste ritme te vinden. Mijn tempo lag iets te hoog. Er was namelijk iemand net na mij gestart en ik wou persé niet ingehaald worden. Je weet wel: 'mannen presteren beter als je naar ze kijkt...'
Halfweg die eerste toer had ik alles onder controle. Ik was ingehaald, dus moest ik me daar geen zorgen meer over maken.
Ronde twee ging vlotter dan de eerste. Ik kon zelfs iets sneller gaan lopen zonder mijn ademhalingsritme aan te passen. Pas tegen het einde van ronde twee moest ik wat gas terugnemen.

Ik was eigenlijk van plan het hier bij te laten. Maar iets dwong me om verder te doen. Is dat nu loopverslaving? Ronde 3 ging goed tot halfweg. Dan begon ik last te krijgen van mijn rechter kuit. Nee, die mocht geen spelbreker zijn. Ik moest dit tot een goed einde brengen en heb de pijn verbeten. Naar mate het einde naderde, werd ook de pijn minder. En uiteindelijk heb ik 'mijn dwars door Brugge' uitgelopen. Een week te vroeg...

Mogelijk gerelateerde posts