27 oktober 2007

Ze raken er niet uit.

Na 140 dagen is het nu wel zonneklaar. Oranje-blauw raakt er niet uit.
Alles draait nu om symbolen. Niemand steekt zijn nek uit. Wie heeft het lef om de symbolenstrijd aan de kant te schuiven en zich op de grond van de zaak te richten?
B-H-V is ondertussen uitgegroeid tot zo'n absoluut dogma, dat geen enkele Vlaamse politicus de moed heeft om de zin van de splitsing in vraag te stellen.
Is er in België één man of vrouw die deze mediocre dagjespolitiek kan overstijgen en ons land terug een regering geven?
Europa kan zonder probleem alle symbolen - vlag, 'ode an die Freude' en zelfs de grondwet - aan de kant schuiven om zich te richten op de essentie. Een verdrag met inhoud, zonder symbolen. Waarom lukt dit niet in België?
Als we in Vlaanderen blijven vasthouden aan symbolen rijden we regelrecht de afgrond in. Dit is pure zelfdestructie.
En bij dit alles blijft één man ontzettend stil. Guy, zijn we je voor goed kwijt aan Europa? Ik mis je nu al...

10 oktober 2007

Everything is magic, but not this time

Toen Sting, Andy en Stewart eerder dit jaar bekend maakten dat ze na meer dan 20 jaar, weer als The Police op tournee zouden gaan, was ik razend enthousiast.
Die reünie was helemaal niet verwacht, vooral daar de ruzies die de heren maakten - ook op het podium - legendarisch waren.
Toch kwam één van mijn favoriete rock groepen maandag laatst nog eens naar België. Ze slaagden er echter niet in om mijn hoog gespannen verwachtingen in te lossen.
Sting zong ondermaats. Hij had duidelijk al last van een oververmoeide stem, die er trouwens voor zorgde dat het tweede concert op dinsdag werd geannuleerd. Het concert kwam ontzettend traag op gang. Andy Summers speelde een aantal oersaaie solo's, die alle spankracht uit de songs haalden. Had hij daar vroeger geen gloeiende hekel aan?
Halfweg de setlist dacht ik dat het tij zou keren. Met 'Wrapped around Your Finger' zag ik een heel andere groep op het podium. Maar het was ijdele hoop...
Hoe bizar toch dat drie fantastische muzikanten met een repertoire waar je U tegen zegt, een mat, middelmatig en onstellend ongeïnspireerd concert gaven.

04 oktober 2007

Inspiratie

Voor diegenen onder ons die wel eens iets anders willen uitproberen... Hier wat inspiratie.

03 oktober 2007

De Tien Geboden

Ik heb al sinds jaren een voorliefde voor strips. Mijn voorkeur in dit genre is vrij verscheiden en gaat van Kiekeboe over Largo Winch naar meer literaire strips zoals Samber.

Over een aantal van die reeksen, albums of auteurs en tekenaars wil ik ook wel eens mijn eigen zegje doen. Vandaar dat ik start met een bescheiden rubriekje over mijn favoriete strips.

De strip

De Tien Geboden is een reeks strips van de Fransman Frank Giroud. De reeks bestaat uit tien strips die telkens door een andere tekenaar zijn geïllustreerd.

  1. Het manuscript (heden, tekeningen: Béhé)

  2. De fatwa (heden, tekeningen: De Vita)

  3. De meteoor (1958, tekeningen: Charles)

  4. De eed (1946, tekeningen: Tomaz Lavric - TBC)

  5. De wreker (1922, tekeningen: Rocco)

  6. De ruil (1902, tekeningen: Mounier)

  7. De samenzweerders (1824, tekeningen: Gillon)

  8. Nahik (1814, tekeningen: Rollin)

  9. De papyrus van Kôm-Ombo (1798, tekeningen: Fauré)

  10. De laatste soera (632, tekeningen: Franz)

Glasgow, voorjaar 2001. Een geheimzinnig manuscript met de titel “Nahik” belandt op het bureau van Simon Broemecke, een jonge redacteur die heimelijk van literaire roem droomt. Het opduiken van dit getuigenis uit het verleden zet meerdere levens op hun kop, waaronder het zijne. Zijn ontdekking leidt tot de wildste speculaties: is het een uitzonderlijke roman, een kunstboek, een bibliofiele schat, een heilig boek, een politiek instrument of simpelweg een brug tussen twee mensen?


Vaststaat is wel, dat het manuscript zijn oorsprong vindt in een oeroude ontmoeting tussen de Bijbel en de Koran. En hoewel de verschillende hoofdpersonen in elk album slechts één facet ervan ontdekken, zal het op ieder van hen een uitwerking hebben die niemand voor mogelijk houdt.


De tien zelfstandige en adembenemende verhalen, steeds afgesloten met een onverwachte wending, gaan over hartstochten die de mens al sinds het begin der tijden kent, maar ook over zijn angst voor het bovennatuurlijk en zijn verhouding tot het goddelijke.


De volgorde waarin de delen zijn verschenen is niet volledig lukraak. Album één speelt zich af in 2001, en elk volgend deel gaat wat verder terug in de tijd, tot je met album tien in 632 aanbelanden, kort na de dood van de profeet Mohammed, wanneer zijn tien geboden worden ontdekt in zijn nalatenschap. Ze leiden algauw tot een heftige polemiek over hun authenticiteit.


De auteur


Frank Giroud wordt op 3 mei 1956 in Toulouse in een arbeidersgezin geboren. Vader Giroud wordt geregeld geplaagd door werkloosheid en zet zijn zoon onder druk om een ‘echt vak' te kiezen. Zelfs wanneer zoonlief op tienjarige leeftijd na het winnen van een schrijfwedstrijd niet meer van de schrijftafel weg te slaan is, blijven zijn ouders een bestaan als zelfstandig schrijver afkeuren. Zodoende belandt Frank Giroud als geschiedenisdocent voor de klas. Maar niet voor lang. Vanaf het moment dat Giroud halverwege de jaren zeventig voor zijn studie voet zet in Parijs, probeert hij zijn teksten gepubliceerd te krijgen. Dat lukt met vallen en opstaan, totdat Giroud in 1985 naar een groot publiek doorbreekt met zijn stripserie Louis la Guigne, getekend door Jean-Paul Déthory. Vanaf dat moment komt Girouds stripmakerscarrière in een stroomversnelling. Hij start series als Eva K. en Pieter Hoorn en werpt zich samen met Lax op de politieke thriller. Het Ibismeisje, Vergeten in Annam en Azrayen geven Giroud een stevig profiel in Dupuis' Vrije vlucht-reeks.

01 oktober 2007

The Bourne Ultimatum

De ultieme jacht is geopend...
The Bourne Ultimatum is een van de beste, door adrenaline voortgestuwde actie films, die ik in jaren heb gezien.
Het is de derde film uit de Jason Bournetrilogie gebaseerd op het werk van schrijver Robert Ludlum en geregiseerd door de Engelse regisseur Paul Greengrass.
In essentie vertelt de trilogie de strijd van een individu tegen de gevestigde macht. Een macht vol van technologisch vernuft, illegaliteit en politiek cynisme.
Die strijd wordt dan verpakt in adembenemende, maar overzichtelijke actie scènes, in een snelle en vernuftige montage. Je zit als het ware midden in de actie.
Deze thriller begint in sneltreinvaart, houdt zo nu en dan eens wat in, zonder ooit te vervallen in een NMBS boemeltje, en schakelt dan op het einde terug in hoogste versnelling. Een einde met een slotbeeld die gelinkt is aan het eerste beeld van The Bourne Identity.
De cirkel is dus rond... So no more sequels!

Mogelijk gerelateerde posts