29 december 2009

Gerede twijfel

Advocaat Guerrieri wanhoopt over bijna alles. In de bar van het gerechtsgebouw wanhoopt hij over zijn de neiging zijn jonge collega’s te benijden. Hij wanhoopt over de strijd die hij voert tegen het Italiaanse juridische systeem. En hij wanhoopt vooral over de eeuwige eenzaamheid. Zijn kinderloze en vooral vrouw loze bestaan brengen enkel nog lege avonden.
Hoe kun je een midlifecrisis hebben als je nog nooit een life hebt gehad?

Dit is de derde literaire thriller, na De onbewuste getuige en Met gesloten ogen, van de Italiaanse rechter Gianrico Carofiglio. Het beschrijft het wanhopige leven van Advocaat Guerrieri in de Zuid-Italiaanse havenstad Bari.

De boeken, vooral populair in Italië en Engeland vormen een aangenaam lichtpunt in de Europese misdaadliteratuur. De kracht van het boek schuilt hem vooral in het portret die wordt geschetst van de moderne man Guerrieri, een no-nonsens intellectueel. Guerrieri is een soort Bridget Jones voor mannen én een Clint Eastwood voor vrouwen, een hysterische twijfelaar en eenzame wreker ineen.

In Gerede Twijfel worden Guerrieri’s crises mooi vervlochten met een rechtszaak die nefast kan worden voor zijn carrière. Ene Fabio is veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor drugshandel, hoewel hij naar eigen zeggen onschuldig is. Fabio is echter een fascist en een gehate vijand uit Guerrieri's jeugd. Maar de geruchten doen de ronde dat Fabio door zijn eerste advocaat in de val is gelokt. De twijfel over de schuld van Fabio in het verleden, diens onschuld in het heden en zijn eigen neiging om Fabio te vernietigen, spelen Guerrieri voortdurend parten. Gaande weg komt hij erachter dat dit dé kans wordt om zowel professioneel als privé voldoening te vinden.

Dit is een fascinerende thriller die vooral zijn kracht haalt uit zijn filmische stijl en fraaie bespiegelingen over het leven.

“Een John Grisham, maar dan één met diepgang.”

16 oktober 2009

Het spel van de engel

In Het spel van de engel lijkt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón heel eventjes zijn eigen frustraties van zich af te schrijven.

Zijn hoofdpersoon David Martín heeft zojuist een roman gepubliceerd, het eerste serieuze werk dat uit zijn pen is gevloeid na een eindeloze reeks driestuiversromannetjes. De kritiek was echter genadeloos.

Zafón werd vanuit het niets een wereldberoemde schrijver met zijn in 2002 verschenen roman De schaduw van de wind. Miljoenen exemplaren verkocht hij, maar helemaal serieus werd het boek in literaire kringen niet genomen. Met zijn mysterieuze sfeer vol cloak-and-dagger-achtige effecten, leek het boek nog het meest op een Dumas feuilleton. Het bracht je ongetwijfeld enkele uren spanning en leesplezier, maar grote literatuur was het niet.

Dit oordeel is helemaal niet rechtvaardig, want Zafón betoonde zich in De schaduw van de wind een even vaardig als fantasievol auteur, die op indringende wijze sferen en scènes kon oproepen.

Het openingstafereel, waarin een vader zijn tienjarige zoontje Daniël laat kennismaken met een geheime bibliotheek waarin alle boeken verzameld zijn die in vergetelheid zijn weggezonken, sprak bij iedere boekenlezer zozeer tot de verbeelding dat hij er minstens een halve roman op teren kon.

De tweede helft bleef diezelfde lezer geboeid door zijn eigen nieuwsgierigheid, want hij wilde weten hoe het zou aflopen met het verhaal over het geheimzinnige boek waarvan alle exemplaren door een duister personage werden verbrand. In de afwikkeling van het plot betoonde Zafón zijn kundigheid, door alle lijnen vlekkeloos met elkaar te verknopen.

Na zo’n succes is de volgende roman altijd een moeilijke zaak. In Het spel van de engel heeft Zafón ervoor gekozen voort te borduren op zijn wereldhit, waarnaar hij expliciet verwijst. Ook nu verschijnt het Kerkhof van Vergeten Boeken een paar keer ten tonele en het kleine jongetje Daniël dat hij aan het einde van het boek geboren laat worden is zonder twijfel het hoofdpersonage van De schaduw van de wind. De plaats en de timing klopt perfect. Opnieuw vormt het betoverende Barcelona van het modernisme, Gaudí en de heimelijke verrotting van huurkazernes en sloppenwijken het decor van het boek, maar de handelingen hebben één generatie eerder plaats.

Duister voorstel

Martín krijgt de vraag van de mysterieuze uitgever Andreas Corelli uit Parijs om een heel speciaal boek te schrijven dat de wereld zal veranderen. Met een beloning van 100.000 Franse Franc, wat in die tijd zeer veel geld was, is de keuze snel gemaakt. Het boek dat Martín zal schrijven moet een nieuwe religie worden. Naarmate het schrijven vordert en de instructies van Corelli duidelijker worden, wordt het boek echter een profetie over dood en verderf. Vanaf het moment dat Martin de 100.000 Franc aanneemt, verandert zijn wereld. De tol die Martín moet betalen voor het verkopen van zijn ziel is torenhoog. Alle gebeurtenissen lijken in relatie te staan tot het boek. In die mate dat je kan zeggen dat het boek een eigen leven is gaan leiden en zichzelf beschermt tegen iedereen die het wil vernietigen.

Lux Aeterna

In het Kerkhof der Vergeten Boeken, waar het boek de lezer kiest en niet andersom, stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, uitgegeven door Andreas Corelli en geschreven door ene Diego Marlasca. Deze Marlasca kwam na het schrijven van het boek door onduidelijke omstandigheden om het leven. Ook woonde hij in hetzelfde huis met de toren, waar Martín zijn intrek heeft genomen. Is dit een profetie voor de toekomst, of weet Martín zijn lot te keren?

Het spel van de Engel is weer een pareltje van Ruiz Zafón. Het leest zelfs vlotter dan De schaduw van de wind. Als in trance verslind je pagina na pagina.

17 september 2009

Gebrek aan beleid

Het klachtenlijstje kan nog langer: de overheid investeert te weinig in infrastructuur en wetenschappelijk onderzoek. Banken en energiebedrijven zijn in buitenlandse handen terechtgekomen, wat de nood aan industrieel beleid pijnlijk onderstreept. De staatshervorming met het oog op homogenere bevoegdheidspakketten blijft uit, en terwijl in het buitenland de pensioenleeftijd wordt opgetrokken, blijven wij discussiëren over het brugpensioen.

Regeringspartijen zouden nu toch al moeten weten dat een beleid nooit door de kiezer wordt afgestraft, maar wel een gebrek aan beleid.

16 september 2009

Schuldig verzuim

Deze regering moet voor de rechter. Ze helpen doelbewust ons land naar de filistijnen.


In Nederland hebben ze bij de voorstelling van hun begroting gezegd dat het land een periode van jarenlange bezuinigingen en lastenverzwaringen wacht, waarbij ook de koopkracht van burgers langdurig kan dalen. Want, zo zegt financieminister Wouter Bos: "De ellende van een tekort is dat het alleen maar meer wordt: meer schuld, meer rente, meer tekort. Dan dreigt een vicieuze cirkel waar je niet gemakkelijk uitbreekt." Dus zijn er "heftige keuzes" noodzakelijk om "de boel weer op orde te brengen".

Wat doen ze bij ons. Bij ons schuiven ze alle inspanning door naar 2012, dus naar de volgende regering. Het verhaal van het gat dat er vanzelf kwam ook vanzelf zal weggaan beginnen ze nu allemaal te geloven. Zelfs de liberalen.

Voor de rechter ermee. Dan doen die ook eens iets nuttigs.

Ongrijpbaar

"Jack McEvoy wordt wegbezuinigd als misdaadverslaggever. Zijn laatste opdracht is het inwerken van zijn vervanger. Maar Jack heeft andere plannen. Hij wil een laatste verhaal schrijven waarmee hij na zijn vertrek de Pulitzer Prize gaat winnen. Hij richt zich op Alonzo Winslow, een zestienjarige drugsdealer die een meisje bruut heeft verkracht en vermoord. Jack overtuigt Alonzo's moeder ervan om aan zijn onderzoek mee te werken, onder het voorwendsel dat hij Alonzo's onschuld wil bewijzen. Maar hoe verder hij komt met zijn onderzoek, hoe meer hij beseft dat Alonzo echt onschuldig is. Zijn speurtocht leidt hem de digitale wereld in, maar Jack beseft niet dat hij onbewust een digitaal alarm heeft laten afgaan en de moordenaar weet dat hij eraan komt..."

Jack McEvoy heeft het dus slecht getroffen bij de Los Angeles Times. Hij moet binnen veertien dagen opkrassen en tegelijkertijd zijn opvolgster - jong, goedkoop en zonder enige relevante ervaring of relaties - inwerken. Bij Jack rijpt dus het plan om met een klapper van een verhaal zijn plaaggeesten verbijsterd achter te laten. Dat lijkt hem in de schoot geworpen te worden met twee moorden op naaktdanseressen. De opsporingsinstanties zagen de onmiskenbare verbanden tussen deze en andere zaken niet, zodat onschuldigen in de nor belandden. Met hulp van één van Connelly's andere sterren, FBI-agente Rachel Walling (The Overlook/Blind vertrouwen), graaft Jack zich naar de fundamenten van deze bloederige, door een bizarre seksuele afwijking gekleurde affaire.

Ingenieus en onweerstaanbaar. Van een meesterwerk gesproken.


15 september 2009

Dansen met de dood

'Escutcheon' is de term die medici hanteren voor schaamhaar. Peter Brown was de langst dienende roadie van The Beatles. Gebotteld water in ziekenhuizen bevat meestal vijf procent dextrose. En 'Baboo' is een gangbare benaming voor het jongste mannelijke lid van een Indiaas huisgezin.

De gemiddelde lezer van een thriller kan makkelijk zonder deze wetenswaardigheden, maar Josh Bazell vond het toch nodig om ze als voetnoten in zijn thrillerdebuut 'Dansen met de dood' onder te brengen. En dat is het eerste wat opvalt aan de thriller van deze arts uit Californië: de bulk aan feiten en feitjes onderaan de pagina's. De schrijver bazelt onder andere over de overlevingskansen in Auschwitz, OK-pakken, Lech Walesa, fecaliën, tijgerhaaien en het Amerikaanse rechtssysteem. De voetnoten zijn kennelijk bedoeld om een glimlach bij de lezer ontlokken, wat minder vaak gebeurt dan je zou willen. Bazell weet overigens niet dat Escutcheon ook de naam is van een Hengelose metalband, anders had hij dat vast wel vermeld, maar dit terzijde...

Het tweede opmerkelijke zijn de soms ellenlange zinnen die Bazell formuleert. Zinnen van meer dan vijftig woorden, die overigens door de vertaler veelal - een heel enkele keer ook niet - tot een goed einde worden gebracht, wat op zich een compliment waard is, duiken regelmatig op in de thriller, die het - en dat is dan weer teleurstellend - moet doen met een weinig aantrekkelijke cover. Die lange zinnen, dat moet een overblijfsel van zijn studie Creative Writing aan Brown University.

Minstens zo karakteristiek is het verhaal zelf. Bazell vertelt over de oud-maffiaman Peter Brown die via een getuigenbeschermingsprogramma als assistent-arts te werk is gesteld bij het ziekenhuis Manhattan Catholic. En hij vervult die taak op heel eigenzinnige wijze. Zo likt hij bij een vrouw het been dat later afgezet zal worden. Maar dan wordt hij herkend door maffialid Eddy Squillante, alias Eddy Consol, die in het ziekenhuis ligt voor onderzoek. En Brown weet dat als hij eenmaal ontmaskerd is, de wraak van de maffia dichtbij en nietsontziend zal zijn.

Bazell beschrijft - soms grofgebekt, soms hilarisch - hoe de maffia Brown steeds dichter op de huid zit, afgewisseld met flashbacks: over Browns gewelddadige verleden, over zijn grootouders die Auschwitz wisten te ontvluchten maar in de VS werden vermoord door de maffia, over zijn liefde voor violiste Magdalena. De terugblikken halen de vaart enigszins uit het verhaal, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door niet mis te verstane beschrijvingen van de falende Amerikaanse zorgsector en keiharde scènes in een haaienbassin en een vriescel, die de thriller terug op het rechte pas brengen.

De voetnoten hadden achterwege gelaten kunnen worden, de razendsnelle dialogen zijn vaak komisch genoeg. Leonardo DiCaprio heeft al toegezegd de hoofdrol in een eventuele verfilming te willen spelen. Als hij maar niet in voetnoten gaat spreken.

Al bij al een goed geschreven triller, maar zonder al te veel superlatieven. Het boek komt zeker niet in mijn top 10.

13 september 2009

What did I read this summer

Ik heb een tijdje niets meer gepubliceerd op deze blog. Niet dat ik van deze aardkloot verdwenen was. Nee, integendeel. Er is de laatste tijd heel wat gebeurd, zowel professioneel als privé. Het meeste echter niet geschikt voor dit medium. Je weet wel: "What you publish on the net is 4ever."
In mijn vrije tijd heb ik wel wat boeken gelezen, die ik hier later, één voor één de revue zal laten passeren. Hier al een overzicht:

  • Rode Oorlog - Alex Dryden
  • De verrassing - Ruth Rendell
  • Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón
  • Wat te doen als iemand sterft - Nicci French
  • Gerede Twijfel - Gianrico Carofiglio
  • Ongrijpbaar - Michael Connelly
  • Dansen met de Dood - Josh Bazell
  • Millennium trilogie - Stigg Larson

04 maart 2009

De Belg en zijn baksteen

Stel dat je midden de jaren 70 een representatief aandelenpakket had gekocht en bijgehouden, dan zou je dat vandaag de dag met een meerwaarde van ruim 300 procent kunnen verkopen.
Wanneer je echter in diezelfde periode een huis had gekocht, dan kan je dat huis vandaag verkopen voor liefst 900 procent meer, driemaal meer dan het aandelenpakket.

Sinds 1975 is de gemiddelde prijs van een woonhuis in België vernegenvoudigd. Vandaag betaalt een koper in België gemiddeld 169.972 euro voor een woonhuis, in 1975 bedroeg de prijs amper 18.765 euro.

Die cijfers bewijzen zonneklaar dat ik als voorzichtige huisvader die in stenen belegde, absoluut niet dommer was dan de 'dynamische' belegger die grote risico's durfde te nemen in de hoop op een hoog rendement.
Hij had dan wel voor een paar topjaren op de beurs inderdaad een hoog rendement. Maar dat mooie liedje heeft niet lang geduurd. Op lange termijn zijn we als huisbezitter veruit de verstandigste en nu ook nog eens de rijkste belegger geworden.

Daarnaast is en blijft een eigen huis de beste sociale verzekering voor de oude dag.
We zitten in België opnieuw met een opduikend begrotingstekort. Er worden totaal geen buffers aangelegd die de vergrijzing moet opvangen en gaat ook de generatie van de babyboomers tussen dit en een decennium met pensioen. Al die factoren zullen de druk op het wettelijke pensioenstelsel sterk doen toenemen.
Ook tweede en derde pijlers van aanvullende pensioenfondsen staan onder druk omwille van de huidige financiële crisis.
In zulke omstandigheden wordt je eigen huis een nog belangrijker factor van bestaanszekerheid dan het al was.

Daarom vind ik de btw-verlaging op een deel van de nieuwbouw één van de beste anti crisis maatregelen die al genomen zijn door de regering.
Niet alleen omdat ze nu de economische activiteit en de werkgelegenheid in de bouwsector ondersteunt, maar vooral ook, omdat ze mee de basis legt voor een grotere bestaanszekerheid: je eigen baksteen in je maag.

03 maart 2009

Er is toch een Bush die ik goed vind

Een presidentiële naam heeft het niet meer, maar het Bush-bier van brouwerij Dubuisson zal daar geen last van hebben. Nu is er zelfs een versie waar een fijne wijnsmaak aan zit. En wie echt het zwaardere werk wil, kan naar de Bush Tripel Amber grijpen.

Ongetwijfeld is brouwerij Dubuisson, die in 1769 werd opgericht, de oudste brouwerij in Wallonië en ook een van de oudste in België. Dit jaar viert ze overigens haar 240ste verjaardag. Sinds haar oprichting bevindt ze zich nog altijd op dezelfde plek (een mooie vierkantshoeve) en is ze nog steeds in handen van dezelfde familie, wat heel uitzonderlijk is. Hugues Dubuisson, de huidige eigenaar, vertegenwoordigt de achtste generatie brouwers in Ghysegnies, het gehucht van Pipaix dat sinds de oprichting van de brouwerij haar thuis is.

In 1933, toen de Engelse bieren volop in de mode waren, creëerde Alfred Dubuisson, de grootvader van Hugues, een nieuw bier dat Belgische en Engelse kenmerken verenigde. Daarvoor gebruikte hij Engelse hop. Hij gaf het bier de kleur van een Engelse ale en ook een Engelse naam, Bush Beer, de Engelse vertaling van de naam 'Du Buisson'.

Van meet af aan kon dit bier op veel bijval rekenen, zowel in België als in het buitenland. Tegenwoordig wordt het uitgevoerd naar talrijke landen, waaronder de Verenigde Staten, Vietnam, Chili en Australië. Al die tijd is de brouwerij trouw gebleven aan het recept van dit buitengewone en vrij unieke bier, want de combinatie van bittere en zoete smaken bedacht door Alfred Dubuisson drinkt lekker weg. Enkel de naam van het bier is wat geëvolueerd. Toen in 1998 de Bush Blond werd gecreëerd, werd het Bush Beer de Bush Amber genoemd zodat het niet met zijn nieuwe broertje kon worden verward.

Op vaten
Vorig jaar vierde brouwerij Dubuisson de 75ste verjaardag van dit emblematische bier. Dit ging gepaard met heel wat nieuwigheden. Zo werd op 19 april 2008 officieel de totaal nieuwe bottellijn in werking gesteld. De brouwerij investeerde 4 miljoen euro waardoor ze niet alleen een optimale kwaliteit van de bierproducten kan garanderen, maar ook nieuwe verpakkingen, nieuwe hoeveelheden en bijgevolg nieuwe producten kan creëren.
Hugues Dubuisson bracht zo de Bush Amber Tripel en de Bush Blond Tripel in flessen van 75 centiliter uit. Het zijn nieuwe, maar ook authentieke creaties. De klassieke Bush Amber en Bush Blond ondergaan een derde gisting op flessen van 75 centiliter. Deze hergisting voorziet de Bush Tripel van een rond- en volheid die echte bierliefhebbers wel kunnen waarderen.

Ook werd onlangs de Bush de Nuits, de nieuwste creatie van Hugues Dubuisson, voorgesteld. Bij de Bush Prestige moest de Bush Amber gedurende zes tot negen maanden rijpen in nieuwe eiken vaten. Daardoor krijgt het bier een bourbonsmaak, met een duidelijke vanilletoets dankzij de jonge Amerikaanse eik. Bij de Bush de Nuits is het de Bush de Noël (het zware kerstbier) die gedurende zes tot negen maanden rijpt in houten vaten waarin Bourgogne de Nuits Saint-Georges gezeten heeft. Het eindresultaat is ronduit verrassend. Een karakterbier met een licht heldere kleur die bijzondere, lichte wijnaroma's verspreidt en die de smaak van wijn benadert.

Niet voor beginners
De hergisting van Bush Tripel Amber, heeft duidelijk voor een drogere, fruitiger smaak gezorgd, waarbij het traditioneel zoete en karamelachtige bier er een dimensie heeft bijgekregen. Opvallend is dat dit bier, ondanks de hoge alcoholgraad, toch over een stevige schuimkraag beschikt.
Bush Tripel Amber is zonder meer een van de zwaarste Belgische bieren, en met de hergisting op fles komt daar nog een beetje bij. Zeker geen bier voor beginners, maar volgens mij een stukje van ons Belgisch bierpatrimonium waarvan je op het juiste moment moet genieten.

28 februari 2009

Eikels

Er was eens een dorp waar veel eikenbomen groeiden.
Op een dag kwam een vreemde langs die eikels wou kopen en voor elke eikel 1 euro wilde betalen. Na een week kwam hij terug en kocht alle eikels die de dorpelingen hadden verzameld. Hij zei ook dat hij na nog een week terug zou komen en 5 euro betalen voor elke eikel.
Alle dorpelingen zochten zoveel mogelijk eikels bij elkaar. Na een week kwam de vreemde terug en kocht alle eikels aan 5 euro het stuk. Opnieuw zei hij dat hij binnen een week terug zou komen. Dan zou hij 20 euro geven voor elke eikel. De dorpelingen waren heel enthousiast. De zochten echter tevergeefs nog naar eikels. Alle eikels waren verkocht.
Twee dagen voor de vreemde terug zou komen, kwam een tweede vreemde in het dorp met een grote zak eikels. De dorpelingen zagen hun kans schoon. Maar de eikels van de tweede vreemde waren duur. Hij vroeg 15 euro per eikel. Desondanks zochten de dorpelingen al hun geld bij elkaar en kochten de hele zak eikels. De eerste vreemde kwam echter nooit terug om de eikels tegen 20 euro te kopen.
De dorpelingen bleven enkel over met een zak eikels...eikels!

17 februari 2009

Facebook is jarig.

Facebook is vijf jaar oud. In februari 2004 heeft Harvard student Mark Zuckerberg, samen met een aantal klasvrienden, het sociaal netwerk uit de grond gestampt, die de wereld aan het opeten is. Maar zoals met zoveel dingen, wat in het begin cool was, is nu 'totally uncool'.

Reden: Ons, oude zakken.


Stelling 1:
Met Facebook zoek je naar mensen die je uit het oog bent verloren. En jongens, wij zijn van heel veel mensen het spoor bijster geraakt. Meer mensen dan jullie jonge snaken tot nu toe hebben ontmoet. We hebben verschillende scholen, jobs en zelfs huwelijken achter de rug. Elk met zijn set individuen, die we grotendeels zijn vergeten. Maar Facebook vergeet niet.

Stelling 2:
We zijn nooit meer dronken op feestjes en worden dus niet meer gefotografeerd met een fles bier in een compromitterende positie. Er is dus geen gevaar voor dergelijke foto's op Facebook. Hoewel...

Stelling 3:
We zijn lui. We hebben werk, kinderen en een huis. Op onze leeftijd doen we niets meer. We willen enkel nog weten wat anderen doen en daar geven we onze ongezouten mening op. Daarvoor dient nu juist het nieuwsoverzicht.

Stelling 4:
We zijn oud en lelijk geworden. We lijken niet meer op die prille youngsters van tijdens onze schooltijd. Je hebt dus Facebook tags nodig om ons te identificeren.

Stelling 5:
We hebben kinderen. Er zijn maar weinig dingen waar mensen van onze leeftijd meer van genieten dan andere mensen dwingen om naar foto's te kijken van hun kinderen. Facebook is één van de meest efficiënte instrumenten om dit op te dringen.

Stelling 6:
We zijn te oud om e-mail adressen te onthouden. Logisch. We zijn jarenlang volgepropt met hormonen, hebben dioxine kippen gegeten, met de fiets door zure regen gereden. Dit vreet aan je lijf. We kunnen dus de e-mail adressen van onze vrienden niet onthouden. We onthouden met moeite hun naam. Facebook brengt hier redding.

Stelling 7:
Wij zelf zijn 'totally uncool'.Vroeger was het cool op Facebook. Maar nu er 150 miljoen leden zijn, is het coole eraf. De sterkst groeiende populatie op Facebook is ouder dan 30. Het is dus veel cooler om niet op Facebook te zitten.

Dus snotneuzen, 'Off you go, Facebook is ours'...

09 februari 2009

Mijn favoriete reisbestemming

Ik heb daarnet iemand ontgoocheld. Een mevrouw belde me op. Je weet wel. Een lieve stem van een of ander call center die je vriendelijk vraagt naar je mening.Ze wou weten wat mijn favoriete reisbestemmingen zijn. Ik heb geen favoriete reisbestemmingen, het liefst van al reis ik niét. Reizen is voor mensen die thuis niet gelukkig zijn, heb ik haar gezegd.
Dat leverde een seconde stilte op. Ze hapte naar adem en ik hoorde ze naar een vraag zoeken. Die kwam. Of ik dat standpunt wou motiveren. Nee, dat wou ik niet. Omdat thuiszijn de natuurlijke toestand van de mens is. Wie die natuurlijke toestand wil wijzigen moet dat motiveren. De reiziger dus, niet ik. Thuis ben je thuis, dat volstaat als motivatie. Dat zei ik die mevrouw.

Mogelijk gerelateerde posts