16 oktober 2009

Het spel van de engel

In Het spel van de engel lijkt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón heel eventjes zijn eigen frustraties van zich af te schrijven.

Zijn hoofdpersoon David Martín heeft zojuist een roman gepubliceerd, het eerste serieuze werk dat uit zijn pen is gevloeid na een eindeloze reeks driestuiversromannetjes. De kritiek was echter genadeloos.

Zafón werd vanuit het niets een wereldberoemde schrijver met zijn in 2002 verschenen roman De schaduw van de wind. Miljoenen exemplaren verkocht hij, maar helemaal serieus werd het boek in literaire kringen niet genomen. Met zijn mysterieuze sfeer vol cloak-and-dagger-achtige effecten, leek het boek nog het meest op een Dumas feuilleton. Het bracht je ongetwijfeld enkele uren spanning en leesplezier, maar grote literatuur was het niet.

Dit oordeel is helemaal niet rechtvaardig, want Zafón betoonde zich in De schaduw van de wind een even vaardig als fantasievol auteur, die op indringende wijze sferen en scènes kon oproepen.

Het openingstafereel, waarin een vader zijn tienjarige zoontje Daniël laat kennismaken met een geheime bibliotheek waarin alle boeken verzameld zijn die in vergetelheid zijn weggezonken, sprak bij iedere boekenlezer zozeer tot de verbeelding dat hij er minstens een halve roman op teren kon.

De tweede helft bleef diezelfde lezer geboeid door zijn eigen nieuwsgierigheid, want hij wilde weten hoe het zou aflopen met het verhaal over het geheimzinnige boek waarvan alle exemplaren door een duister personage werden verbrand. In de afwikkeling van het plot betoonde Zafón zijn kundigheid, door alle lijnen vlekkeloos met elkaar te verknopen.

Na zo’n succes is de volgende roman altijd een moeilijke zaak. In Het spel van de engel heeft Zafón ervoor gekozen voort te borduren op zijn wereldhit, waarnaar hij expliciet verwijst. Ook nu verschijnt het Kerkhof van Vergeten Boeken een paar keer ten tonele en het kleine jongetje Daniël dat hij aan het einde van het boek geboren laat worden is zonder twijfel het hoofdpersonage van De schaduw van de wind. De plaats en de timing klopt perfect. Opnieuw vormt het betoverende Barcelona van het modernisme, Gaudí en de heimelijke verrotting van huurkazernes en sloppenwijken het decor van het boek, maar de handelingen hebben één generatie eerder plaats.

Duister voorstel

Martín krijgt de vraag van de mysterieuze uitgever Andreas Corelli uit Parijs om een heel speciaal boek te schrijven dat de wereld zal veranderen. Met een beloning van 100.000 Franse Franc, wat in die tijd zeer veel geld was, is de keuze snel gemaakt. Het boek dat Martín zal schrijven moet een nieuwe religie worden. Naarmate het schrijven vordert en de instructies van Corelli duidelijker worden, wordt het boek echter een profetie over dood en verderf. Vanaf het moment dat Martin de 100.000 Franc aanneemt, verandert zijn wereld. De tol die Martín moet betalen voor het verkopen van zijn ziel is torenhoog. Alle gebeurtenissen lijken in relatie te staan tot het boek. In die mate dat je kan zeggen dat het boek een eigen leven is gaan leiden en zichzelf beschermt tegen iedereen die het wil vernietigen.

Lux Aeterna

In het Kerkhof der Vergeten Boeken, waar het boek de lezer kiest en niet andersom, stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, uitgegeven door Andreas Corelli en geschreven door ene Diego Marlasca. Deze Marlasca kwam na het schrijven van het boek door onduidelijke omstandigheden om het leven. Ook woonde hij in hetzelfde huis met de toren, waar Martín zijn intrek heeft genomen. Is dit een profetie voor de toekomst, of weet Martín zijn lot te keren?

Het spel van de Engel is weer een pareltje van Ruiz Zafón. Het leest zelfs vlotter dan De schaduw van de wind. Als in trance verslind je pagina na pagina.

Mogelijk gerelateerde posts