17 september 2009

Gebrek aan beleid

Het klachtenlijstje kan nog langer: de overheid investeert te weinig in infrastructuur en wetenschappelijk onderzoek. Banken en energiebedrijven zijn in buitenlandse handen terechtgekomen, wat de nood aan industrieel beleid pijnlijk onderstreept. De staatshervorming met het oog op homogenere bevoegdheidspakketten blijft uit, en terwijl in het buitenland de pensioenleeftijd wordt opgetrokken, blijven wij discussiëren over het brugpensioen.

Regeringspartijen zouden nu toch al moeten weten dat een beleid nooit door de kiezer wordt afgestraft, maar wel een gebrek aan beleid.

16 september 2009

Schuldig verzuim

Deze regering moet voor de rechter. Ze helpen doelbewust ons land naar de filistijnen.


In Nederland hebben ze bij de voorstelling van hun begroting gezegd dat het land een periode van jarenlange bezuinigingen en lastenverzwaringen wacht, waarbij ook de koopkracht van burgers langdurig kan dalen. Want, zo zegt financieminister Wouter Bos: "De ellende van een tekort is dat het alleen maar meer wordt: meer schuld, meer rente, meer tekort. Dan dreigt een vicieuze cirkel waar je niet gemakkelijk uitbreekt." Dus zijn er "heftige keuzes" noodzakelijk om "de boel weer op orde te brengen".

Wat doen ze bij ons. Bij ons schuiven ze alle inspanning door naar 2012, dus naar de volgende regering. Het verhaal van het gat dat er vanzelf kwam ook vanzelf zal weggaan beginnen ze nu allemaal te geloven. Zelfs de liberalen.

Voor de rechter ermee. Dan doen die ook eens iets nuttigs.

Ongrijpbaar

"Jack McEvoy wordt wegbezuinigd als misdaadverslaggever. Zijn laatste opdracht is het inwerken van zijn vervanger. Maar Jack heeft andere plannen. Hij wil een laatste verhaal schrijven waarmee hij na zijn vertrek de Pulitzer Prize gaat winnen. Hij richt zich op Alonzo Winslow, een zestienjarige drugsdealer die een meisje bruut heeft verkracht en vermoord. Jack overtuigt Alonzo's moeder ervan om aan zijn onderzoek mee te werken, onder het voorwendsel dat hij Alonzo's onschuld wil bewijzen. Maar hoe verder hij komt met zijn onderzoek, hoe meer hij beseft dat Alonzo echt onschuldig is. Zijn speurtocht leidt hem de digitale wereld in, maar Jack beseft niet dat hij onbewust een digitaal alarm heeft laten afgaan en de moordenaar weet dat hij eraan komt..."

Jack McEvoy heeft het dus slecht getroffen bij de Los Angeles Times. Hij moet binnen veertien dagen opkrassen en tegelijkertijd zijn opvolgster - jong, goedkoop en zonder enige relevante ervaring of relaties - inwerken. Bij Jack rijpt dus het plan om met een klapper van een verhaal zijn plaaggeesten verbijsterd achter te laten. Dat lijkt hem in de schoot geworpen te worden met twee moorden op naaktdanseressen. De opsporingsinstanties zagen de onmiskenbare verbanden tussen deze en andere zaken niet, zodat onschuldigen in de nor belandden. Met hulp van één van Connelly's andere sterren, FBI-agente Rachel Walling (The Overlook/Blind vertrouwen), graaft Jack zich naar de fundamenten van deze bloederige, door een bizarre seksuele afwijking gekleurde affaire.

Ingenieus en onweerstaanbaar. Van een meesterwerk gesproken.


15 september 2009

Dansen met de dood

'Escutcheon' is de term die medici hanteren voor schaamhaar. Peter Brown was de langst dienende roadie van The Beatles. Gebotteld water in ziekenhuizen bevat meestal vijf procent dextrose. En 'Baboo' is een gangbare benaming voor het jongste mannelijke lid van een Indiaas huisgezin.

De gemiddelde lezer van een thriller kan makkelijk zonder deze wetenswaardigheden, maar Josh Bazell vond het toch nodig om ze als voetnoten in zijn thrillerdebuut 'Dansen met de dood' onder te brengen. En dat is het eerste wat opvalt aan de thriller van deze arts uit Californië: de bulk aan feiten en feitjes onderaan de pagina's. De schrijver bazelt onder andere over de overlevingskansen in Auschwitz, OK-pakken, Lech Walesa, fecaliën, tijgerhaaien en het Amerikaanse rechtssysteem. De voetnoten zijn kennelijk bedoeld om een glimlach bij de lezer ontlokken, wat minder vaak gebeurt dan je zou willen. Bazell weet overigens niet dat Escutcheon ook de naam is van een Hengelose metalband, anders had hij dat vast wel vermeld, maar dit terzijde...

Het tweede opmerkelijke zijn de soms ellenlange zinnen die Bazell formuleert. Zinnen van meer dan vijftig woorden, die overigens door de vertaler veelal - een heel enkele keer ook niet - tot een goed einde worden gebracht, wat op zich een compliment waard is, duiken regelmatig op in de thriller, die het - en dat is dan weer teleurstellend - moet doen met een weinig aantrekkelijke cover. Die lange zinnen, dat moet een overblijfsel van zijn studie Creative Writing aan Brown University.

Minstens zo karakteristiek is het verhaal zelf. Bazell vertelt over de oud-maffiaman Peter Brown die via een getuigenbeschermingsprogramma als assistent-arts te werk is gesteld bij het ziekenhuis Manhattan Catholic. En hij vervult die taak op heel eigenzinnige wijze. Zo likt hij bij een vrouw het been dat later afgezet zal worden. Maar dan wordt hij herkend door maffialid Eddy Squillante, alias Eddy Consol, die in het ziekenhuis ligt voor onderzoek. En Brown weet dat als hij eenmaal ontmaskerd is, de wraak van de maffia dichtbij en nietsontziend zal zijn.

Bazell beschrijft - soms grofgebekt, soms hilarisch - hoe de maffia Brown steeds dichter op de huid zit, afgewisseld met flashbacks: over Browns gewelddadige verleden, over zijn grootouders die Auschwitz wisten te ontvluchten maar in de VS werden vermoord door de maffia, over zijn liefde voor violiste Magdalena. De terugblikken halen de vaart enigszins uit het verhaal, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door niet mis te verstane beschrijvingen van de falende Amerikaanse zorgsector en keiharde scènes in een haaienbassin en een vriescel, die de thriller terug op het rechte pas brengen.

De voetnoten hadden achterwege gelaten kunnen worden, de razendsnelle dialogen zijn vaak komisch genoeg. Leonardo DiCaprio heeft al toegezegd de hoofdrol in een eventuele verfilming te willen spelen. Als hij maar niet in voetnoten gaat spreken.

Al bij al een goed geschreven triller, maar zonder al te veel superlatieven. Het boek komt zeker niet in mijn top 10.

13 september 2009

What did I read this summer

Ik heb een tijdje niets meer gepubliceerd op deze blog. Niet dat ik van deze aardkloot verdwenen was. Nee, integendeel. Er is de laatste tijd heel wat gebeurd, zowel professioneel als privé. Het meeste echter niet geschikt voor dit medium. Je weet wel: "What you publish on the net is 4ever."
In mijn vrije tijd heb ik wel wat boeken gelezen, die ik hier later, één voor één de revue zal laten passeren. Hier al een overzicht:

  • Rode Oorlog - Alex Dryden
  • De verrassing - Ruth Rendell
  • Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón
  • Wat te doen als iemand sterft - Nicci French
  • Gerede Twijfel - Gianrico Carofiglio
  • Ongrijpbaar - Michael Connelly
  • Dansen met de Dood - Josh Bazell
  • Millennium trilogie - Stigg Larson

Mogelijk gerelateerde posts