01 mei 2007

De ene dag is de andere niet

Vreemd toch. Wat me maandag niet was gelukt, is vandaag wel gelukt: 15 kilometer joggen. Alles zat goed vandaag, de benen, de ademhaling, maar vooral het koppeke, terwijl ik gister met alles last had en met moeite 5 kilometer haalde.

Ik heb nogal wat moeite met het buiten lopen. Klinkt raar, zeker met dit weer, maar ik verkies een loopband boven de buitenlucht. Geen wind, geen zon, geen pollen, maar vooral het niet hoeven zoeken naar mijn tempo, heeft me naar die loopband gedreven.

Maar vandaag heb ik dit alles opzij geschoven en ben voor de tweede maal in even veel dagen naar buiten getrokken.
Eigenlijk ben ik goed gek, om een muffe gymzaal te verkiezen boven de gezonde buitenlucht. Ik moet maar de straat uitlopen en kom in het bos terecht. Geen felle zon, veel zuurstof en de pollen, die waren nergens te bespeuren. Er is daar een perfect parcours van 5 km.

In het begin had ik nog wat last om het juiste ritme te vinden. Mijn tempo lag iets te hoog. Er was namelijk iemand net na mij gestart en ik wou persé niet ingehaald worden. Je weet wel: 'mannen presteren beter als je naar ze kijkt...'
Halfweg die eerste toer had ik alles onder controle. Ik was ingehaald, dus moest ik me daar geen zorgen meer over maken.
Ronde twee ging vlotter dan de eerste. Ik kon zelfs iets sneller gaan lopen zonder mijn ademhalingsritme aan te passen. Pas tegen het einde van ronde twee moest ik wat gas terugnemen.

Ik was eigenlijk van plan het hier bij te laten. Maar iets dwong me om verder te doen. Is dat nu loopverslaving? Ronde 3 ging goed tot halfweg. Dan begon ik last te krijgen van mijn rechter kuit. Nee, die mocht geen spelbreker zijn. Ik moest dit tot een goed einde brengen en heb de pijn verbeten. Naar mate het einde naderde, werd ook de pijn minder. En uiteindelijk heb ik 'mijn dwars door Brugge' uitgelopen. Een week te vroeg...

0 reacties:

Mogelijk gerelateerde posts