1q84

1q84 (spreek uit: ‘Qutienvierentachtig’) vertelt de levensverhalen van twee eenzame Japanse dertigers, aan wie om en om een hoofdstuk – elk twaalf per boek - is gewijd: de schrijver en wiskundeleraar Tengo en de sportschoollerares Aomame, die als een oosterse Lisbeth Salander - Murakami verstopt zelfs een verwijzing naar ‘Mannen die vrouwen haten’ in zijn roman -op commando afrekent met gewelddadige macho’s.
Dat Tengo en Aomame een verleden met elkaar delen, wordt al snel duidelijk. Ze blijken elkaars stille, al twintig jaar uit het oog verloren jeugdliefdes.
Het hele verhaal brengt de beide hoofdpersonages door vreemde plot- wendingen steeds dichter bij elkaar.  Deze hebben allemaal te maken met een boek – geschreven door een 17-jarige femme fatale - dat Tengo op verzoek van zijn eigen uitgever zó goed herschrijft, dat het een belangrijke literaire prijs wint.
‘Een pop van lucht’ heet deze bestseller. De roman beschrijft hoe een meisje opgroeit in een religieuze sekte en daar tijdens een eenzame opsluiting wordt bezocht door de ‘Little People’. Kleine vreemde wezens die hun begerige klauwen uitstrekken naar ‘onze’ wereld. Daarbij maken ze gebruik van een soort reproductie techniek, die sterk doet denken aan ‘Invasion of the Body Snatchers’.
Zowel Tengo als Aomame vormen een bedreiging voor de ‘Little People’. De ene door zijn bemoeienissen met het boek en de andere door de Leider van de sekte te doden.
In navolging van de Japanse uitgever heeft Atlas de Nederlandse vertaling van Boek Eén en Twee samen op de markt gebracht. Deel drie ligt halfweg volgende maand in de boekhandel.
Ik moet dus niet lang meer wachten om te weten of Aomame zich nu al dan niet een kogel door de kop jaagt. En Tengo - radeloos dwalend door de donkere herfstnacht op zoek naar zijn geliefde - dit zal kunnen verhinderen.
Nog iets anders:
‘Het merendeel van de mensen kan nauwelijks beoordelen of een roman goed of slecht is, maar ze willen niet bij de buren achterblijven, dus als iedereen het over een boek heeft kopen zij het ook.’
Deze passage uitgesproken door Tengo’s cynische uitgever krijgt toch wel een ironische bijklank. De hype die deze boeken heeft gecreëerd zal ook velen aanzetten de boeken te kopen los van het feit of ze nu goed of slecht zijn…

Wolf Hall

Elf romans schreef Hilary Mantel voor ze met het vuistdikke Wolf Hall in 2009 de Booker Prize won. Ik kende haar niet en had nog geen enkel van haar verhalen gelezen. Het is trouwens enkel door het winnen van die prijs dat ik in de verleiding kwam een boek van haar te kopen. Wolf Hall was toen nog niet vertaald in het Nederlands. Het is dus een ‘klus’ geworden om me door het boek te worstelen. Het is geen ‘The old man and the sea’, als je begrijpt wat ik bedoel…
Vóór Wolf Hall verscheen, liet Mantel uitschijnen dat het haar wreedste boek ooit zou worden. Haar eerdere romans hadden haar in het Verenigd Koninkrijk al de reputatie bezorgd een schrijfster van donkere verhalen te zijn.

Met Thomas Cromwell als centrale 'held' beloofde Wolf Hall alvast hard en wreed te worden. Want de zestiende-eeuwse historische figuur Thomas Cromwell was als belangrijkste adviseur van de Engelse koning Hendrik VIII een van de meest gehate mannen van zijn tijd.
 
Het is dan ook bijna een aangename verrassing om Cromwell in Mantels roman te leren kennen als een man van vlees en bloed, met zijn slechte, maar ook zijn goede kanten.

Op de eerste bladzijde van Wolf Hall wordt puber Thomas Cromwell in het jaar 1500 verrot geslagen door zijn vader, een dronken smid uit Putney. Thomas vlucht weg en steekt met de hulp van Vlaamse handelaars in Dover het Kanaal over, richting Calais.

Amper tien bladzijden verder is het 1527 en is Cromwell de geliefde assistent van de net bij Hendrik VIII in ongenade gevallen kardinaal Wolsey. Maar Cromwell is een survivor, en een decennium later is hij dé vertrouweling van de koning.

Hij wordt benoemd tot Hendriks plaatsvervanger en wordt zo de absolute heerser over de anglicaanse kerk.

Maar wie hoog vliegt, riskeert laag te vallen: nog geen vijf jaar later wordt Cromwell beschuldigd van hoogverraad.

Wolf Hall leest als een hogesnelheidstrein. Bijna 700 bladzijden lang sleurt Hilary Mantel haar lezers mee van de ene spannende scène naar de andere.
Via flashbacks, herinneringen en spitante dialogen springt ze behendig heen en weer tussen Cromwells jeugd, zijn eerste stappen als diplomaat en zijn succesvolle jaren als politicus.

Met Wolf Hall heeft Mantel de Booker Prize dubbel en dik verdiend. Een aanrader dus.

Rode Oorlog

In Poetins nieuwe Rusland zijn politiek en kapitaal samengesmolten tot een nieuwe almachtige dictatuur die achter de schermen het Europese vasteland domineert. Anna is een jonge vrouwelijke kolonel die opdracht krijgt om haar Britse tegenhanger te verleiden en te bespioneren: een charismatische MI6-agent die Finn heet. In het diepste geheim ontwikkelt zich een stormachtige relatie, tot Finn wordt teruggeroepen en op eigen kracht begint aan zijn eigen project: het blootleggen van een zeer geheim plan, dat bepalend kan zijn voor de toekomst van Europa. Zijn tocht voert hem door heel Europa, terwijl hij op de hielen wordt gezeten door zowel de Russen als zijn eigen mensen.

Na jaren van koude oorlog en communisme is het thrillerlandschap nog steeds gevuld met louche Russen die de wereld willen overnemen met hun angstaanjagende regime. Als we Alex Dryden moeten geloven is er nog geen sprake van dat deze angst voor een Russische grootmacht gaat keren. In zijn boek laat hij ons weten dat de beruchte inlichtingendiensten hun weg hebben gevonden naar de hogere regionen van de politieke macht. Maar nog angstwekkender is wellicht een mysterieuze geldstroom uit het voormalige DDR, die de Russen voorziet in een nieuw grootkapitaal. En dat terwijl het westen zich laat verblinden door de Glasnost en de Perestrojka, de veranderingen onder Boris Jeltsin die democratie en vrijheid leken aan te kondigen voor het Russische volk.

Maar hoeveel anders is het huidige Rusland van het dictatoriale regime van weleer? In deze uitermate complexe theorie zou een lezer bijna vergeten dat het hier eigenlijk om een liefdesgeschiedenis gaat. De jonge Russin Anna wordt ingezet als spionne om de oudere Engelse spion Finn aan de tand te voelen. Maar hun professionaliteit verdwijnt als ze een liefde voor elkaar beginnen te voelen. In een gevaarlijk spel, die hen beide het leven kan kosten, tasten zij af hoever ze kunnen gaan om elkaar liefde te kunnen geven en ondertussen hun werkgevers voldoende te pleasen.

Rode Oorlog heeft alles in zich om een fantastische thriller te zijn: gevaarlijk hoogspel tussen de twee spionnen in de hoofdrol, aanstekelijke karakters die op leuke wijze worden beschreven en een beeld van de intrigerende politieke situatie van het huidige Rusland. En toch wil het verhaal maar niet op gang komen. De oorzaak is de uitleggerige manier waarop Alex Dryden zijn verhaal ondersteunt met feiten en geschiedenislessen, die zodoende de spanning van de verhaallijn geregeld in de weg zitten. Het voelt nu teveel als een journalistiek werk waar ook nog een thrillerplot aan is toegevoegd om de lezer te behagen.

De gekwelde man

Een auteur heeft twee opties voor een door hem bedacht personage die wereldwijd populair is geworden. Ofwel slaagt hij erin emotioneel afstand te nemen, en dan is het advies: uitmelken die handel. Kijk maar naar Aspe. Ofwel gaat hij ronduit van zijn creatie vervreemden. Mankell hoort bij die laatste groep. Het heeft tien jaar geduurd vooraleer hij nog eens een Kurt Wallander-roman uit zijn pen kon persen.

En het wordt de allerlaatste Wallander. Daar laat Mankell deze keer geen enkele twijfel over bestaan. De grumpy old man uit Ystad kan onmogelijk nog een nieuwe case beginnen. In de laatste pagina's is Mankell daar overduidelijk.

Dan naar het verhaal. De gekwelde man uit de titel is Håkan von Enke, een marineofficier op rust en de schoonvader van Linda Wallander, Kurt's dochter. Als hij op een dag niet terugkeert van zijn ochtendwandeling, is dat de start van een reeks vreemde gebeurtenissen waarbij de familiegeheimen van de von Enke's in een sneltempo elkaar opvolgen. Vanuit de coulissen stijgt de penetrante walm op van onverteerd verleden: de Koude Oorlog blijkt nog steeds niet afgelopen.

De kwelling draait vooral rond een onderzeeër incident uit het verleden. Mankell gebruikt hiervoor als basis een aantal waargebeurde incidenten met Warschaupact-onderzeeërs in de Zweedse territoriale wateren. Die zorgden rond 1983 voor het grootste schandaal uit de naoorlogse geschiedenis van het land. Wel zorgt Mankell voor een heel eigen interpretatie van die onderzeeër incidenten.

Ondertussen wordt Wallander's einde zorgvuldig voorbereid. In die mate zelfs dat het een te groot deel van het verhaal inneemt. Wallander ziet steeds grotere stukken uit zijn geheugen verdwijnen, wat hem onbeholpen doet overkomen. Heel aandoenlijk...

't Is wel geen afscheid in mineur geworden. De onderzeeër plot maakt hier veel goed en zorgt vooral voor een psychologisch sterk verhaal. Maar het is geen 'Midzomermoord' of een 'De blinde muur'.

Gerede twijfel

Advocaat Guerrieri wanhoopt over bijna alles. In de bar van het gerechtsgebouw wanhoopt hij over zijn de neiging zijn jonge collega’s te benijden. Hij wanhoopt over de strijd die hij voert tegen het Italiaanse juridische systeem. En hij wanhoopt vooral over de eeuwige eenzaamheid. Zijn kinderloze en vooral vrouw loze bestaan brengen enkel nog lege avonden.
Hoe kun je een midlifecrisis hebben als je nog nooit een life hebt gehad?

Dit is de derde literaire thriller, na De onbewuste getuige en Met gesloten ogen, van de Italiaanse rechter Gianrico Carofiglio. Het beschrijft het wanhopige leven van Advocaat Guerrieri in de Zuid-Italiaanse havenstad Bari.

De boeken, vooral populair in Italië en Engeland vormen een aangenaam lichtpunt in de Europese misdaadliteratuur. De kracht van het boek schuilt hem vooral in het portret die wordt geschetst van de moderne man Guerrieri, een no-nonsens intellectueel. Guerrieri is een soort Bridget Jones voor mannen én een Clint Eastwood voor vrouwen, een hysterische twijfelaar en eenzame wreker ineen.

In Gerede Twijfel worden Guerrieri’s crises mooi vervlochten met een rechtszaak die nefast kan worden voor zijn carrière. Ene Fabio is veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor drugshandel, hoewel hij naar eigen zeggen onschuldig is. Fabio is echter een fascist en een gehate vijand uit Guerrieri's jeugd. Maar de geruchten doen de ronde dat Fabio door zijn eerste advocaat in de val is gelokt. De twijfel over de schuld van Fabio in het verleden, diens onschuld in het heden en zijn eigen neiging om Fabio te vernietigen, spelen Guerrieri voortdurend parten. Gaande weg komt hij erachter dat dit dé kans wordt om zowel professioneel als privé voldoening te vinden.

Dit is een fascinerende thriller die vooral zijn kracht haalt uit zijn filmische stijl en fraaie bespiegelingen over het leven.

“Een John Grisham, maar dan één met diepgang.”

Het spel van de engel

In Het spel van de engel lijkt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón heel eventjes zijn eigen frustraties van zich af te schrijven.

Zijn hoofdpersoon David Martín heeft zojuist een roman gepubliceerd, het eerste serieuze werk dat uit zijn pen is gevloeid na een eindeloze reeks driestuiversromannetjes. De kritiek was echter genadeloos.

Zafón werd vanuit het niets een wereldberoemde schrijver met zijn in 2002 verschenen roman De schaduw van de wind. Miljoenen exemplaren verkocht hij, maar helemaal serieus werd het boek in literaire kringen niet genomen. Met zijn mysterieuze sfeer vol cloak-and-dagger-achtige effecten, leek het boek nog het meest op een Dumas feuilleton. Het bracht je ongetwijfeld enkele uren spanning en leesplezier, maar grote literatuur was het niet.

Dit oordeel is helemaal niet rechtvaardig, want Zafón betoonde zich in De schaduw van de wind een even vaardig als fantasievol auteur, die op indringende wijze sferen en scènes kon oproepen.

Het openingstafereel, waarin een vader zijn tienjarige zoontje Daniël laat kennismaken met een geheime bibliotheek waarin alle boeken verzameld zijn die in vergetelheid zijn weggezonken, sprak bij iedere boekenlezer zozeer tot de verbeelding dat hij er minstens een halve roman op teren kon.

De tweede helft bleef diezelfde lezer geboeid door zijn eigen nieuwsgierigheid, want hij wilde weten hoe het zou aflopen met het verhaal over het geheimzinnige boek waarvan alle exemplaren door een duister personage werden verbrand. In de afwikkeling van het plot betoonde Zafón zijn kundigheid, door alle lijnen vlekkeloos met elkaar te verknopen.

Na zo’n succes is de volgende roman altijd een moeilijke zaak. In Het spel van de engel heeft Zafón ervoor gekozen voort te borduren op zijn wereldhit, waarnaar hij expliciet verwijst. Ook nu verschijnt het Kerkhof van Vergeten Boeken een paar keer ten tonele en het kleine jongetje Daniël dat hij aan het einde van het boek geboren laat worden is zonder twijfel het hoofdpersonage van De schaduw van de wind. De plaats en de timing klopt perfect. Opnieuw vormt het betoverende Barcelona van het modernisme, Gaudí en de heimelijke verrotting van huurkazernes en sloppenwijken het decor van het boek, maar de handelingen hebben één generatie eerder plaats.

Duister voorstel

Martín krijgt de vraag van de mysterieuze uitgever Andreas Corelli uit Parijs om een heel speciaal boek te schrijven dat de wereld zal veranderen. Met een beloning van 100.000 Franse Franc, wat in die tijd zeer veel geld was, is de keuze snel gemaakt. Het boek dat Martín zal schrijven moet een nieuwe religie worden. Naarmate het schrijven vordert en de instructies van Corelli duidelijker worden, wordt het boek echter een profetie over dood en verderf. Vanaf het moment dat Martin de 100.000 Franc aanneemt, verandert zijn wereld. De tol die Martín moet betalen voor het verkopen van zijn ziel is torenhoog. Alle gebeurtenissen lijken in relatie te staan tot het boek. In die mate dat je kan zeggen dat het boek een eigen leven is gaan leiden en zichzelf beschermt tegen iedereen die het wil vernietigen.

Lux Aeterna

In het Kerkhof der Vergeten Boeken, waar het boek de lezer kiest en niet andersom, stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, uitgegeven door Andreas Corelli en geschreven door ene Diego Marlasca. Deze Marlasca kwam na het schrijven van het boek door onduidelijke omstandigheden om het leven. Ook woonde hij in hetzelfde huis met de toren, waar Martín zijn intrek heeft genomen. Is dit een profetie voor de toekomst, of weet Martín zijn lot te keren?

Het spel van de Engel is weer een pareltje van Ruiz Zafón. Het leest zelfs vlotter dan De schaduw van de wind. Als in trance verslind je pagina na pagina.

Ongrijpbaar

"Jack McEvoy wordt wegbezuinigd als misdaadverslaggever. Zijn laatste opdracht is het inwerken van zijn vervanger. Maar Jack heeft andere plannen. Hij wil een laatste verhaal schrijven waarmee hij na zijn vertrek de Pulitzer Prize gaat winnen. Hij richt zich op Alonzo Winslow, een zestienjarige drugsdealer die een meisje bruut heeft verkracht en vermoord. Jack overtuigt Alonzo's moeder ervan om aan zijn onderzoek mee te werken, onder het voorwendsel dat hij Alonzo's onschuld wil bewijzen. Maar hoe verder hij komt met zijn onderzoek, hoe meer hij beseft dat Alonzo echt onschuldig is. Zijn speurtocht leidt hem de digitale wereld in, maar Jack beseft niet dat hij onbewust een digitaal alarm heeft laten afgaan en de moordenaar weet dat hij eraan komt..."

Jack McEvoy heeft het dus slecht getroffen bij de Los Angeles Times. Hij moet binnen veertien dagen opkrassen en tegelijkertijd zijn opvolgster - jong, goedkoop en zonder enige relevante ervaring of relaties - inwerken. Bij Jack rijpt dus het plan om met een klapper van een verhaal zijn plaaggeesten verbijsterd achter te laten. Dat lijkt hem in de schoot geworpen te worden met twee moorden op naaktdanseressen. De opsporingsinstanties zagen de onmiskenbare verbanden tussen deze en andere zaken niet, zodat onschuldigen in de nor belandden. Met hulp van één van Connelly's andere sterren, FBI-agente Rachel Walling (The Overlook/Blind vertrouwen), graaft Jack zich naar de fundamenten van deze bloederige, door een bizarre seksuele afwijking gekleurde affaire.

Ingenieus en onweerstaanbaar. Van een meesterwerk gesproken.

Dansen met de dood

'Escutcheon' is de term die medici hanteren voor schaamhaar. Peter Brown was de langst dienende roadie van The Beatles. Gebotteld water in ziekenhuizen bevat meestal vijf procent dextrose. En 'Baboo' is een gangbare benaming voor het jongste mannelijke lid van een Indiaas huisgezin.

De gemiddelde lezer van een thriller kan makkelijk zonder deze wetenswaardigheden, maar Josh Bazell vond het toch nodig om ze als voetnoten in zijn thrillerdebuut 'Dansen met de dood' onder te brengen. En dat is het eerste wat opvalt aan de thriller van deze arts uit Californië: de bulk aan feiten en feitjes onderaan de pagina's. De schrijver bazelt onder andere over de overlevingskansen in Auschwitz, OK-pakken, Lech Walesa, fecaliën, tijgerhaaien en het Amerikaanse rechtssysteem. De voetnoten zijn kennelijk bedoeld om een glimlach bij de lezer ontlokken, wat minder vaak gebeurt dan je zou willen. Bazell weet overigens niet dat Escutcheon ook de naam is van een Hengelose metalband, anders had hij dat vast wel vermeld, maar dit terzijde...

Het tweede opmerkelijke zijn de soms ellenlange zinnen die Bazell formuleert. Zinnen van meer dan vijftig woorden, die overigens door de vertaler veelal - een heel enkele keer ook niet - tot een goed einde worden gebracht, wat op zich een compliment waard is, duiken regelmatig op in de thriller, die het - en dat is dan weer teleurstellend - moet doen met een weinig aantrekkelijke cover. Die lange zinnen, dat moet een overblijfsel van zijn studie Creative Writing aan Brown University.

Minstens zo karakteristiek is het verhaal zelf. Bazell vertelt over de oud-maffiaman Peter Brown die via een getuigenbeschermingsprogramma als assistent-arts te werk is gesteld bij het ziekenhuis Manhattan Catholic. En hij vervult die taak op heel eigenzinnige wijze. Zo likt hij bij een vrouw het been dat later afgezet zal worden. Maar dan wordt hij herkend door maffialid Eddy Squillante, alias Eddy Consol, die in het ziekenhuis ligt voor onderzoek. En Brown weet dat als hij eenmaal ontmaskerd is, de wraak van de maffia dichtbij en nietsontziend zal zijn.

Bazell beschrijft - soms grofgebekt, soms hilarisch - hoe de maffia Brown steeds dichter op de huid zit, afgewisseld met flashbacks: over Browns gewelddadige verleden, over zijn grootouders die Auschwitz wisten te ontvluchten maar in de VS werden vermoord door de maffia, over zijn liefde voor violiste Magdalena. De terugblikken halen de vaart enigszins uit het verhaal, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door niet mis te verstane beschrijvingen van de falende Amerikaanse zorgsector en keiharde scènes in een haaienbassin en een vriescel, die de thriller terug op het rechte pas brengen.

De voetnoten hadden achterwege gelaten kunnen worden, de razendsnelle dialogen zijn vaak komisch genoeg. Leonardo DiCaprio heeft al toegezegd de hoofdrol in een eventuele verfilming te willen spelen. Als hij maar niet in voetnoten gaat spreken.

Al bij al een goed geschreven triller, maar zonder al te veel superlatieven. Het boek komt zeker niet in mijn top 10.

What did I read this summer

Ik heb een tijdje niets meer gepubliceerd op deze blog. Niet dat ik van deze aardkloot verdwenen was. Nee, integendeel. Er is de laatste tijd heel wat gebeurd, zowel professioneel als privé. Het meeste echter niet geschikt voor dit medium. Je weet wel: "What you publish on the net is 4ever."
In mijn vrije tijd heb ik wel wat boeken gelezen, die ik hier later, één voor één de revue zal laten passeren. Hier al een overzicht:

• Rode Oorlog - Alex Dryden
• De verrassing - Ruth Rendell
• Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón
• Wat te doen als iemand sterft - Nicci French
• Gerede Twijfel - Gianrico Carofiglio
• Ongrijpbaar - Michael Connelly
• Dansen met de Dood - Josh Bazell
• Millennium trilogie - Stigg Larson

Alien Conversation (2)

They're Made Out Of Meat - Funny bloopers R us

Econoshock

Ik heb net het boek Econoshock van Geert Noels gelezen. Het boek geeft een antwoord op de vraag waarom onze wereld zo sterk aan het veranderen is. Hij doet dit aan de hand van een zestal belangrijke economische schokken die - vroeg of laat - ons leven drastisch zullen veranderen.

• De opkomst van het Oosten
• Het einde van goedkope fossiele brandstoffen
• De crash van het hele financiële systeem
• De demografische evolutie
• De ICT-revolutie
• De opwarming van de aarde

Het is een boek die bij onze beleidsmensen verplichte literatuur zou moeten zijn. Het geeft aan dat ze de ‘not in my backyard’ politiek moeten stoppen en doortastende wereldwijde maatregelen moeten nemen. Het uitstellen van drastische maatregelen zullen veel te zware gevolgen hebben op de komende generaties. Er moet dus NU worden gehandeld.

Het is echter een positief verhaal. Het uitgangspunt doorheen heel het boek is dat de economie een afspiegeling is van het menselijk vernuft. Dat achteruitgang geen optie is en dat de mens onder druk erin slaagt om heel creatieve en innoverende oplossingen te bedenken.

Aan ons om de geboden opportuniteiten tijdig te zien en ze positief aan wenden. Ik heb alvast de Humo gekocht met het gratis 'Water & Climate-fonds' aandeel.

Alien conversation

“They’re made out of meat.”
“Meat?”
“Meat. They’re made out of meat.”
“Meat?”
“There’s no doubt about it. We picked up several from different parts of the planet, took them aboard our recon vessels, and probed them all the way through. They’re completely meat.”
“That’s impossible. What about the radio signals? The messages to the stars?”
“They use the radio waves to talk, but the signals don’t come from them. The signals come from machines.”
“So who made the machines? That’s who we want to contact.”
“They made the machines. That’s what I’m trying to tell you. Meat made the machines.”
“That’s ridiculous. How can meat make a machine? You’re asking me to believe in sentient meat.”
“I’m not asking you, I’m telling you. These creatures are the only sentient race in that sector and they’re made out of meat.”
“Maybe they’re like the orfolei. You know, a carbon-based intelligence that goes through a meat stage.”
“Nope. They’re born meat and they die meat. We studied them for several of their life spans, which didn’t take long. Do you have any idea what’s the life span of meat?”
“Spare me. Okay, maybe they’re only part meat. You know, like the weddilei. A meat head with an electron plasma brain inside.”
“Nope. We thought of that, since they do have meat heads, like the weddilei. But I told you, we probed them. They’re meat all the way through.”
“No brain?”
“Oh, there’s a brain all right. It’s just that the brain is made out of meat! That’s what I’ve been trying to tell you.”
“So … what does the thinking?”
“You’re not understanding, are you? You’re refusing to deal with what I’m telling you. The brain does the thinking. The meat.”
“Thinking meat! You’re asking me to believe in thinking meat!”
“Yes, thinking meat! Conscious meat! Loving meat. Dreaming meat. The meat is the whole deal! Are you beginning to get the picture or do I have to start all over?”
“Omigod. You’re serious then. They’re made out of meat.”
“Thank you. Finally. Yes. They are indeed made out of meat. And they’ve been trying to get in touch with us for almost a hundred of their years.”
“Omigod. So what does this meat have in mind?”
“First it wants to talk to us. Then I imagine it wants to explore the Universe, contact other sentiences, swap ideas and information. The usual.”
“We’re supposed to talk to meat.”
“That’s the idea. That’s the message they’re sending out by radio. ‘Hello. Anyone out there. Anybody home.’ That sort of thing.”
“They actually do talk, then. They use words, ideas, concepts?”
“Oh, yes. Except they do it with meat.”
“I thought you just told me they used radio.”
“They do, but what do you think is on the radio? Meat sounds. You know how when you slap or flap meat, it makes a noise? They talk by flapping their meat at each other. They can even sing by squirting air through their meat.”
“Omigod. Singing meat. This is altogether too much. So what do you advise?”
“Officially or unofficially?”
“Both.”
“Officially, we are required to contact, welcome and log in any and all sentient races or multibeings in this quadrant of the Universe, without prejudice, fear or favor. Unofficially, I advise that we erase the records and forget the whole thing.”
“I was hoping you would say that.”
“It seems harsh, but there is a limit. Do we really want to make contact with meat?”
“I agree one hundred percent. What’s there to say? ‘Hello, meat. How’s it going?’ But will this work? How many planets are we dealing with here?”
“Just one. They can travel to other planets in special meat containers, but they can’t live on them. And being meat, they can only travel through C space. Which limits them to the speed of light and makes the possibility of their ever making contact pretty slim. Infinitesimal, in fact.”
“So we just pretend there’s no one home in the Universe.”
“That’s it.”
“Cruel. But you said it yourself, who wants to meet meat? And the ones who have been aboard our vessels, the ones you probed? You’re sure they won’t remember?”
“They’ll be considered crackpots if they do. We went into their heads and smoothed out their meat so that we’re just a dream to them.”
“A dream to meat! How strangely appropriate, that we should be meat’s dream.”
“And we marked the entire sector unoccupied.”
“Good. Agreed, officially and unofficially. Case closed. Any others? Anyone interesting on that side of the galaxy?”
“Yes, a rather shy but sweet hydrogen core cluster intelligence in a class nine star in G445 zone. Was in contact two galactic rotations ago, wants to be friendly again.”
“They always come around.”
“And why not? Imagine how unbearably, how unutterably cold the Universe would be if one were all alone …”

Short story "They're Made Out of Meat" by Terry Bisson

Boekenlijst 2008

Omdat iedereen op het einde van het jaar graag van lijstjes houdt, hier mijn boekenlijstje voor 2008.

• R.N.Morris - De Fluwelen Bijl
• Andrew Wilson - De Biograaf
• Michael Collins - De Geheime Levens van E. Robert Pendleton
• Jed Rubenfeld - Moordduiding
• Jim Thompson - Pop.1280
• Elmore Leonard - La Brava
• J.K. Rowling - Harry Potter en de Relieken van de Dood
  

Vakantie literatuur

Vakantie staat bij mij synoniem voor het lezen van heel wat boeken. Dit jaar waren dat

• Het testament van Nobel (Liza Marklund)
• Een goede daad (Kate Atkinson)
• De delta deceptie (Dan Brown)
• Winternacht (Arnaldur Indriðason)

Eén ervan sprong er dit jaar met kop en schouders bovenuit.

'Een goede daad' is een buitengewoon goeie thriller van Kate Atkinson. Het is een bijzonder ongewoon verhaal.

Op een zomerse dag in Edinburgh raken twee auto's betrokken in een simpel verkeersongevalletje, die echter uitloopt in een ruzie waar heel wat rake klappen vallen. Zowel de betrokkenen van het accidentje, als heel wat omstaanders raken verwikkeld in een reeks van bizarre gebeurtenissen die hun levens grondig veranderen.

Je raakt bijzonder gefascineerd door wat die mensen allemaal meemaken en hoe ze door dit ogenschijnlijk banaal voorval met elkaar in aanraking komen.

Het lijkt wellicht een wat warrig verhaal, maar Atkinson brengt met heel wat humor, ironie en veel inzicht in de menselijke psyche verbazend knap alle verhaallijntjes bij elkaar met een heel onverwachte ontknoping. Knap!