Het spel van de engel

In Het spel van de engel lijkt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón heel eventjes zijn eigen frustraties van zich af te schrijven.

Zijn hoofdpersoon David Martín heeft zojuist een roman gepubliceerd, het eerste serieuze werk dat uit zijn pen is gevloeid na een eindeloze reeks driestuiversromannetjes. De kritiek was echter genadeloos.

Zafón werd vanuit het niets een wereldberoemde schrijver met zijn in 2002 verschenen roman De schaduw van de wind. Miljoenen exemplaren verkocht hij, maar helemaal serieus werd het boek in literaire kringen niet genomen. Met zijn mysterieuze sfeer vol cloak-and-dagger-achtige effecten, leek het boek nog het meest op een Dumas feuilleton. Het bracht je ongetwijfeld enkele uren spanning en leesplezier, maar grote literatuur was het niet.

Dit oordeel is helemaal niet rechtvaardig, want Zafón betoonde zich in De schaduw van de wind een even vaardig als fantasievol auteur, die op indringende wijze sferen en scènes kon oproepen.

Het openingstafereel, waarin een vader zijn tienjarige zoontje Daniël laat kennismaken met een geheime bibliotheek waarin alle boeken verzameld zijn die in vergetelheid zijn weggezonken, sprak bij iedere boekenlezer zozeer tot de verbeelding dat hij er minstens een halve roman op teren kon.

De tweede helft bleef diezelfde lezer geboeid door zijn eigen nieuwsgierigheid, want hij wilde weten hoe het zou aflopen met het verhaal over het geheimzinnige boek waarvan alle exemplaren door een duister personage werden verbrand. In de afwikkeling van het plot betoonde Zafón zijn kundigheid, door alle lijnen vlekkeloos met elkaar te verknopen.

Na zo’n succes is de volgende roman altijd een moeilijke zaak. In Het spel van de engel heeft Zafón ervoor gekozen voort te borduren op zijn wereldhit, waarnaar hij expliciet verwijst. Ook nu verschijnt het Kerkhof van Vergeten Boeken een paar keer ten tonele en het kleine jongetje Daniël dat hij aan het einde van het boek geboren laat worden is zonder twijfel het hoofdpersonage van De schaduw van de wind. De plaats en de timing klopt perfect. Opnieuw vormt het betoverende Barcelona van het modernisme, Gaudí en de heimelijke verrotting van huurkazernes en sloppenwijken het decor van het boek, maar de handelingen hebben één generatie eerder plaats.

Duister voorstel

Martín krijgt de vraag van de mysterieuze uitgever Andreas Corelli uit Parijs om een heel speciaal boek te schrijven dat de wereld zal veranderen. Met een beloning van 100.000 Franse Franc, wat in die tijd zeer veel geld was, is de keuze snel gemaakt. Het boek dat Martín zal schrijven moet een nieuwe religie worden. Naarmate het schrijven vordert en de instructies van Corelli duidelijker worden, wordt het boek echter een profetie over dood en verderf. Vanaf het moment dat Martin de 100.000 Franc aanneemt, verandert zijn wereld. De tol die Martín moet betalen voor het verkopen van zijn ziel is torenhoog. Alle gebeurtenissen lijken in relatie te staan tot het boek. In die mate dat je kan zeggen dat het boek een eigen leven is gaan leiden en zichzelf beschermt tegen iedereen die het wil vernietigen.

Lux Aeterna

In het Kerkhof der Vergeten Boeken, waar het boek de lezer kiest en niet andersom, stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, uitgegeven door Andreas Corelli en geschreven door ene Diego Marlasca. Deze Marlasca kwam na het schrijven van het boek door onduidelijke omstandigheden om het leven. Ook woonde hij in hetzelfde huis met de toren, waar Martín zijn intrek heeft genomen. Is dit een profetie voor de toekomst, of weet Martín zijn lot te keren?

Het spel van de Engel is weer een pareltje van Ruiz Zafón. Het leest zelfs vlotter dan De schaduw van de wind. Als in trance verslind je pagina na pagina.

Gebrek aan beleid

Het klachtenlijstje kan nog langer: de overheid investeert te weinig in infrastructuur en wetenschappelijk onderzoek. Banken en energiebedrijven zijn in buitenlandse handen terechtgekomen, wat de nood aan industrieel beleid pijnlijk onderstreept. De staatshervorming met het oog op homogenere bevoegdheidspakketten blijft uit, en terwijl in het buitenland de pensioenleeftijd wordt opgetrokken, blijven wij discussiëren over het brugpensioen.

Regeringspartijen zouden nu toch al moeten weten dat een beleid nooit door de kiezer wordt afgestraft, maar wel een gebrek aan beleid.

Schuldig verzuim

Deze regering moet voor de rechter. Ze helpen doelbewust ons land naar de filistijnen.

In Nederland hebben ze bij de voorstelling van hun begroting gezegd dat het land een periode van jarenlange bezuinigingen en lastenverzwaringen wacht, waarbij ook de koopkracht van burgers langdurig kan dalen. Want, zo zegt financieminister Wouter Bos: "De ellende van een tekort is dat het alleen maar meer wordt: meer schuld, meer rente, meer tekort. Dan dreigt een vicieuze cirkel waar je niet gemakkelijk uitbreekt." Dus zijn er "heftige keuzes" noodzakelijk om "de boel weer op orde te brengen".

Wat doen ze bij ons. Bij ons schuiven ze alle inspanning door naar 2012, dus naar de volgende regering. Het verhaal van het gat dat er vanzelf kwam ook vanzelf zal weggaan beginnen ze nu allemaal te geloven. Zelfs de liberalen.

Voor de rechter ermee. Dan doen die ook eens iets nuttigs.

Ongrijpbaar

"Jack McEvoy wordt wegbezuinigd als misdaadverslaggever. Zijn laatste opdracht is het inwerken van zijn vervanger. Maar Jack heeft andere plannen. Hij wil een laatste verhaal schrijven waarmee hij na zijn vertrek de Pulitzer Prize gaat winnen. Hij richt zich op Alonzo Winslow, een zestienjarige drugsdealer die een meisje bruut heeft verkracht en vermoord. Jack overtuigt Alonzo's moeder ervan om aan zijn onderzoek mee te werken, onder het voorwendsel dat hij Alonzo's onschuld wil bewijzen. Maar hoe verder hij komt met zijn onderzoek, hoe meer hij beseft dat Alonzo echt onschuldig is. Zijn speurtocht leidt hem de digitale wereld in, maar Jack beseft niet dat hij onbewust een digitaal alarm heeft laten afgaan en de moordenaar weet dat hij eraan komt..."

Jack McEvoy heeft het dus slecht getroffen bij de Los Angeles Times. Hij moet binnen veertien dagen opkrassen en tegelijkertijd zijn opvolgster - jong, goedkoop en zonder enige relevante ervaring of relaties - inwerken. Bij Jack rijpt dus het plan om met een klapper van een verhaal zijn plaaggeesten verbijsterd achter te laten. Dat lijkt hem in de schoot geworpen te worden met twee moorden op naaktdanseressen. De opsporingsinstanties zagen de onmiskenbare verbanden tussen deze en andere zaken niet, zodat onschuldigen in de nor belandden. Met hulp van één van Connelly's andere sterren, FBI-agente Rachel Walling (The Overlook/Blind vertrouwen), graaft Jack zich naar de fundamenten van deze bloederige, door een bizarre seksuele afwijking gekleurde affaire.

Ingenieus en onweerstaanbaar. Van een meesterwerk gesproken.

Dansen met de dood

'Escutcheon' is de term die medici hanteren voor schaamhaar. Peter Brown was de langst dienende roadie van The Beatles. Gebotteld water in ziekenhuizen bevat meestal vijf procent dextrose. En 'Baboo' is een gangbare benaming voor het jongste mannelijke lid van een Indiaas huisgezin.

De gemiddelde lezer van een thriller kan makkelijk zonder deze wetenswaardigheden, maar Josh Bazell vond het toch nodig om ze als voetnoten in zijn thrillerdebuut 'Dansen met de dood' onder te brengen. En dat is het eerste wat opvalt aan de thriller van deze arts uit Californië: de bulk aan feiten en feitjes onderaan de pagina's. De schrijver bazelt onder andere over de overlevingskansen in Auschwitz, OK-pakken, Lech Walesa, fecaliën, tijgerhaaien en het Amerikaanse rechtssysteem. De voetnoten zijn kennelijk bedoeld om een glimlach bij de lezer ontlokken, wat minder vaak gebeurt dan je zou willen. Bazell weet overigens niet dat Escutcheon ook de naam is van een Hengelose metalband, anders had hij dat vast wel vermeld, maar dit terzijde...

Het tweede opmerkelijke zijn de soms ellenlange zinnen die Bazell formuleert. Zinnen van meer dan vijftig woorden, die overigens door de vertaler veelal - een heel enkele keer ook niet - tot een goed einde worden gebracht, wat op zich een compliment waard is, duiken regelmatig op in de thriller, die het - en dat is dan weer teleurstellend - moet doen met een weinig aantrekkelijke cover. Die lange zinnen, dat moet een overblijfsel van zijn studie Creative Writing aan Brown University.

Minstens zo karakteristiek is het verhaal zelf. Bazell vertelt over de oud-maffiaman Peter Brown die via een getuigenbeschermingsprogramma als assistent-arts te werk is gesteld bij het ziekenhuis Manhattan Catholic. En hij vervult die taak op heel eigenzinnige wijze. Zo likt hij bij een vrouw het been dat later afgezet zal worden. Maar dan wordt hij herkend door maffialid Eddy Squillante, alias Eddy Consol, die in het ziekenhuis ligt voor onderzoek. En Brown weet dat als hij eenmaal ontmaskerd is, de wraak van de maffia dichtbij en nietsontziend zal zijn.

Bazell beschrijft - soms grofgebekt, soms hilarisch - hoe de maffia Brown steeds dichter op de huid zit, afgewisseld met flashbacks: over Browns gewelddadige verleden, over zijn grootouders die Auschwitz wisten te ontvluchten maar in de VS werden vermoord door de maffia, over zijn liefde voor violiste Magdalena. De terugblikken halen de vaart enigszins uit het verhaal, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door niet mis te verstane beschrijvingen van de falende Amerikaanse zorgsector en keiharde scènes in een haaienbassin en een vriescel, die de thriller terug op het rechte pas brengen.

De voetnoten hadden achterwege gelaten kunnen worden, de razendsnelle dialogen zijn vaak komisch genoeg. Leonardo DiCaprio heeft al toegezegd de hoofdrol in een eventuele verfilming te willen spelen. Als hij maar niet in voetnoten gaat spreken.

Al bij al een goed geschreven triller, maar zonder al te veel superlatieven. Het boek komt zeker niet in mijn top 10.

What did I read this summer

Ik heb een tijdje niets meer gepubliceerd op deze blog. Niet dat ik van deze aardkloot verdwenen was. Nee, integendeel. Er is de laatste tijd heel wat gebeurd, zowel professioneel als privé. Het meeste echter niet geschikt voor dit medium. Je weet wel: "What you publish on the net is 4ever."
In mijn vrije tijd heb ik wel wat boeken gelezen, die ik hier later, één voor één de revue zal laten passeren. Hier al een overzicht:

• Rode Oorlog - Alex Dryden
• De verrassing - Ruth Rendell
• Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón
• Wat te doen als iemand sterft - Nicci French
• Gerede Twijfel - Gianrico Carofiglio
• Ongrijpbaar - Michael Connelly
• Dansen met de Dood - Josh Bazell
• Millennium trilogie - Stigg Larson

De Belg en zijn baksteen

Stel dat je midden de jaren 70 een representatief aandelenpakket had gekocht en bijgehouden, dan zou je dat vandaag de dag met een meerwaarde van ruim 300 procent kunnen verkopen.
Wanneer je echter in diezelfde periode een huis had gekocht, dan kan je dat huis vandaag verkopen voor liefst 900 procent meer, driemaal meer dan het aandelenpakket.

Sinds 1975 is de gemiddelde prijs van een woonhuis in België vernegenvoudigd. Vandaag betaalt een koper in België gemiddeld 169.972 euro voor een woonhuis, in 1975 bedroeg de prijs amper 18.765 euro.

Die cijfers bewijzen zonneklaar dat ik als voorzichtige huisvader die in stenen belegde, absoluut niet dommer was dan de 'dynamische' belegger die grote risico's durfde te nemen in de hoop op een hoog rendement.
Hij had dan wel voor een paar topjaren op de beurs inderdaad een hoog rendement. Maar dat mooie liedje heeft niet lang geduurd. Op lange termijn zijn we als huisbezitter veruit de verstandigste en nu ook nog eens de rijkste belegger geworden.

Daarnaast is en blijft een eigen huis de beste sociale verzekering voor de oude dag.
We zitten in België opnieuw met een opduikend begrotingstekort. Er worden totaal geen buffers aangelegd die de vergrijzing moet opvangen en gaat ook de generatie van de babyboomers tussen dit en een decennium met pensioen. Al die factoren zullen de druk op het wettelijke pensioenstelsel sterk doen toenemen.
Ook tweede en derde pijlers van aanvullende pensioenfondsen staan onder druk omwille van de huidige financiële crisis.
In zulke omstandigheden wordt je eigen huis een nog belangrijker factor van bestaanszekerheid dan het al was.

Daarom vind ik de btw-verlaging op een deel van de nieuwbouw één van de beste anti crisis maatregelen die al genomen zijn door de regering.
Niet alleen omdat ze nu de economische activiteit en de werkgelegenheid in de bouwsector ondersteunt, maar vooral ook, omdat ze mee de basis legt voor een grotere bestaanszekerheid: je eigen baksteen in je maag.

Er is toch een Bush die ik goed vind

Een presidentiële naam heeft het niet meer, maar het Bush-bier van brouwerij Dubuisson zal daar geen last van hebben. Nu is er zelfs een versie waar een fijne wijnsmaak aan zit. En wie echt het zwaardere werk wil, kan naar de Bush Tripel Amber grijpen.

Ongetwijfeld is brouwerij Dubuisson, die in 1769 werd opgericht, de oudste brouwerij in Wallonië en ook een van de oudste in België. Dit jaar viert ze overigens haar 240ste verjaardag. Sinds haar oprichting bevindt ze zich nog altijd op dezelfde plek (een mooie vierkantshoeve) en is ze nog steeds in handen van dezelfde familie, wat heel uitzonderlijk is. Hugues Dubuisson, de huidige eigenaar, vertegenwoordigt de achtste generatie brouwers in Ghysegnies, het gehucht van Pipaix dat sinds de oprichting van de brouwerij haar thuis is.

In 1933, toen de Engelse bieren volop in de mode waren, creëerde Alfred Dubuisson, de grootvader van Hugues, een nieuw bier dat Belgische en Engelse kenmerken verenigde. Daarvoor gebruikte hij Engelse hop. Hij gaf het bier de kleur van een Engelse ale en ook een Engelse naam, Bush Beer, de Engelse vertaling van de naam 'Du Buisson'.

Van meet af aan kon dit bier op veel bijval rekenen, zowel in België als in het buitenland. Tegenwoordig wordt het uitgevoerd naar talrijke landen, waaronder de Verenigde Staten, Vietnam, Chili en Australië. Al die tijd is de brouwerij trouw gebleven aan het recept van dit buitengewone en vrij unieke bier, want de combinatie van bittere en zoete smaken bedacht door Alfred Dubuisson drinkt lekker weg. Enkel de naam van het bier is wat geëvolueerd. Toen in 1998 de Bush Blond werd gecreëerd, werd het Bush Beer de Bush Amber genoemd zodat het niet met zijn nieuwe broertje kon worden verward.

Op vaten
Vorig jaar vierde brouwerij Dubuisson de 75ste verjaardag van dit emblematische bier. Dit ging gepaard met heel wat nieuwigheden. Zo werd op 19 april 2008 officieel de totaal nieuwe bottellijn in werking gesteld. De brouwerij investeerde 4 miljoen euro waardoor ze niet alleen een optimale kwaliteit van de bierproducten kan garanderen, maar ook nieuwe verpakkingen, nieuwe hoeveelheden en bijgevolg nieuwe producten kan creëren.
Hugues Dubuisson bracht zo de Bush Amber Tripel en de Bush Blond Tripel in flessen van 75 centiliter uit. Het zijn nieuwe, maar ook authentieke creaties. De klassieke Bush Amber en Bush Blond ondergaan een derde gisting op flessen van 75 centiliter. Deze hergisting voorziet de Bush Tripel van een rond- en volheid die echte bierliefhebbers wel kunnen waarderen.

Ook werd onlangs de Bush de Nuits, de nieuwste creatie van Hugues Dubuisson, voorgesteld. Bij de Bush Prestige moest de Bush Amber gedurende zes tot negen maanden rijpen in nieuwe eiken vaten. Daardoor krijgt het bier een bourbonsmaak, met een duidelijke vanilletoets dankzij de jonge Amerikaanse eik. Bij de Bush de Nuits is het de Bush de Noël (het zware kerstbier) die gedurende zes tot negen maanden rijpt in houten vaten waarin Bourgogne de Nuits Saint-Georges gezeten heeft. Het eindresultaat is ronduit verrassend. Een karakterbier met een licht heldere kleur die bijzondere, lichte wijnaroma's verspreidt en die de smaak van wijn benadert.

Niet voor beginners
De hergisting van Bush Tripel Amber, heeft duidelijk voor een drogere, fruitiger smaak gezorgd, waarbij het traditioneel zoete en karamelachtige bier er een dimensie heeft bijgekregen. Opvallend is dat dit bier, ondanks de hoge alcoholgraad, toch over een stevige schuimkraag beschikt.
Bush Tripel Amber is zonder meer een van de zwaarste Belgische bieren, en met de hergisting op fles komt daar nog een beetje bij. Zeker geen bier voor beginners, maar volgens mij een stukje van ons Belgisch bierpatrimonium waarvan je op het juiste moment moet genieten.

Eikels

Er was eens een dorp waar veel eikenbomen groeiden.
Op een dag kwam een vreemde langs die eikels wou kopen en voor elke eikel 1 euro wilde betalen. Na een week kwam hij terug en kocht alle eikels die de dorpelingen hadden verzameld. Hij zei ook dat hij na nog een week terug zou komen en 5 euro betalen voor elke eikel.
Alle dorpelingen zochten zoveel mogelijk eikels bij elkaar. Na een week kwam de vreemde terug en kocht alle eikels aan 5 euro het stuk. Opnieuw zei hij dat hij binnen een week terug zou komen. Dan zou hij 20 euro geven voor elke eikel. De dorpelingen waren heel enthousiast. De zochten echter tevergeefs nog naar eikels. Alle eikels waren verkocht.
Twee dagen voor de vreemde terug zou komen, kwam een tweede vreemde in het dorp met een grote zak eikels. De dorpelingen zagen hun kans schoon. Maar de eikels van de tweede vreemde waren duur. Hij vroeg 15 euro per eikel. Desondanks zochten de dorpelingen al hun geld bij elkaar en kochten de hele zak eikels. De eerste vreemde kwam echter nooit terug om de eikels tegen 20 euro te kopen.
De dorpelingen bleven enkel over met een zak eikels...eikels!

Facebook is jarig.

Facebook is vijf jaar oud. In februari 2004 heeft Harvard student Mark Zuckerberg, samen met een aantal klasvrienden, het sociaal netwerk uit de grond gestampt, die de wereld aan het opeten is. Maar zoals met zoveel dingen, wat in het begin cool was, is nu 'totally uncool'.

Reden: Ons, oude zakken.


Stelling 1:
Met Facebook zoek je naar mensen die je uit het oog bent verloren. En jongens, wij zijn van heel veel mensen het spoor bijster geraakt. Meer mensen dan jullie jonge snaken tot nu toe hebben ontmoet. We hebben verschillende scholen, jobs en zelfs huwelijken achter de rug. Elk met zijn set individuen, die we grotendeels zijn vergeten. Maar Facebook vergeet niet.

Stelling 2:
We zijn nooit meer dronken op feestjes en worden dus niet meer gefotografeerd met een fles bier in een compromitterende positie. Er is dus geen gevaar voor dergelijke foto's op Facebook. Hoewel...

Stelling 3:
We zijn lui. We hebben werk, kinderen en een huis. Op onze leeftijd doen we niets meer. We willen enkel nog weten wat anderen doen en daar geven we onze ongezouten mening op. Daarvoor dient nu juist het nieuwsoverzicht.

Stelling 4:
We zijn oud en lelijk geworden. We lijken niet meer op die prille youngsters van tijdens onze schooltijd. Je hebt dus Facebook tags nodig om ons te identificeren.

Stelling 5:
We hebben kinderen. Er zijn maar weinig dingen waar mensen van onze leeftijd meer van genieten dan andere mensen dwingen om naar foto's te kijken van hun kinderen. Facebook is één van de meest efficiënte instrumenten om dit op te dringen.

Stelling 6:
We zijn te oud om e-mail adressen te onthouden. Logisch. We zijn jarenlang volgepropt met hormonen, hebben dioxine kippen gegeten, met de fiets door zure regen gereden. Dit vreet aan je lijf. We kunnen dus de e-mail adressen van onze vrienden niet onthouden. We onthouden met moeite hun naam. Facebook brengt hier redding.

Stelling 7:
Wij zelf zijn 'totally uncool'.Vroeger was het cool op Facebook. Maar nu er 150 miljoen leden zijn, is het coole eraf. De sterkst groeiende populatie op Facebook is ouder dan 30. Het is dus veel cooler om niet op Facebook te zitten.

Dus snotneuzen, 'Off you go, Facebook is ours'...

Mijn favoriete reisbestemming

Ik heb daarnet iemand ontgoocheld. Een mevrouw belde me op. Je weet wel. Een lieve stem van een of ander call center die je vriendelijk vraagt naar je mening.Ze wou weten wat mijn favoriete reisbestemmingen zijn. Ik heb geen favoriete reisbestemmingen, het liefst van al reis ik niét. Reizen is voor mensen die thuis niet gelukkig zijn, heb ik haar gezegd.
Dat leverde een seconde stilte op. Ze hapte naar adem en ik hoorde ze naar een vraag zoeken. Die kwam. Of ik dat standpunt wou motiveren. Nee, dat wou ik niet. Omdat thuiszijn de natuurlijke toestand van de mens is. Wie die natuurlijke toestand wil wijzigen moet dat motiveren. De reiziger dus, niet ik. Thuis ben je thuis, dat volstaat als motivatie. Dat zei ik die mevrouw.

Hartenpijn

Vanavond was het ‘Groot dictee der Nederlandse taal’ op TV. De negentiende keer al. De tekst was van Kristien Hemmerechts. Ik heb meegedaan, maar kreeg na de eerste zin al ‘Hartenpijn’.

Dit is niets voor mij. Ik haal normaal nog het niveau niet van een spelling checker. En je zou die eens moeten zien rood kleuren bij de tekst van het dictee.

Nadat ik jarenlang zielenknijpers had geconsulteerd voor een aandoening die in negentiende-eeuwse traktaten als spleen wordt omschreven, besloot ik mijn heil niet langer in antidepressiva te zoeken.

Ik zocht een Mariaheiligdom waar ook steilorige vroegeenentwintigste-eeuwse niet-gelovigen zich konden neervlijen om de genezing af te smeken van levercirrose, ontstoken bronchiën, X-benen of een acuut accres van genitale wratten.

Op advies van Chaucer, Groot-Brittanniës meest gelauwerde laatmiddeleeuwse dichter, plande ik mijn pelgrimstocht in april, de uitgelezen maand om naar een bedevaartsoord te trekken, of dat nu ligt in mediterraan of Saharaans gebied.

Als fan van Hugo Claus’ Oostakkerse gedichten lokte mij het Oost-Vlaamse Oostakker met zijn neogotische Onze-Lieve-Vrouwekerk, al spelen de pennenvruchten van onze betreurde bard veelal in een rabelaisachtig sodom en gomorra.

Ik hing een schapuliermedaille om, speldde wat blingbling op mijn revers, leerde het Onzevader uit mijn hoofd, boekte overnachtingen in een x-aantal lowbudgetkloosters en sloot me aan bij een colonne ultradevote adellijke pelgrims.

Hoewel ik me had voorgenomen alleen bij het ecclesiastische en eschatologische stil te staan, bezweek ik voor de seduisante elixers, de eau des carmes en de geuzelambiek die rooms-katholieke monniken ’s avonds serveerden.

Overdag bestreed ik gênante katers en werd mijn queeste nu ook door een pernicieuze zondelast bezwaard, zodat ik rozenhoedjes mompelend voortsjokte naar mijn eindbestemming, die als een eldorado almaar elusiever werd.

Kon een jozefshuwelijk me verlichten, wilde ik weten van een getonsureerde benedictijnerabt, waarop hij me in zijn gebronsde armen sloot en mijn larmoyante weltschmerz godzijdank eindelijk voorgoed vervloot.

Kristien Hemmerechts

The Shoe

George is more agile than I thought for a guy his age. He gracefully evaded a flying shoe. And it wasn't a lucky move. The second shoe didn't hit the target either. Maybe he should have thrown the shoe back saying that the journalist needed to learn to throw more accurately.

My Favorite Vampires

Vampires have always fascinated me. Do they really exist or are they just a creation of our rich imagination? Here are my favorite vampires.

Nosferatu, 1922
Actor Max Schreck plays Count Orlok (Dracula) in this silent classic about the demise of Dracula. The names of locations and characters had to be changed after Bram Stoker's heirs refused to give permission to make a movie from the author's book.

Horror of Dracula, 1958
Christopher Lee stars in this British take on the Dracula legend, nominated for a Hugo award for Best Dramatic Presentation.

The Count, 1969-Present
Though most children are probably unaware of the bloody origins of Sesame Street's Count von Count, parents are unlikely to miss the sly references to Bela Lugosi's interpretation of the Bram Stoker character.

Bram Stoker's Dracula, 1992
Legendary director Francis Ford Coppola's adaptation of the classic novel won 3 Oscars, for Best Costume Design, Best Sound Effects Editing, and Best Makeup.

Interview With the Vampire, 1994
An all-star cast that includes Brad Pitt and Tom Cruise, above, rounds out this film adaptation of Anne Rice's book of the same title.

Underworld, 2003 & Underworld: Evolution, 2006
Selene (Kate Beckinsale), a beautiful vampire warrior, is entrenched in a war between the vampire and werewolf races. Although she is aligned with the vampires, she falls in love with Michael (Scott Speedman), a werewolf who longs for the war to end.

Blade, 1998-2004
This three-part series stars Wesley Snipes as a half mortal, half vampire who battles vampires in order to keep the mortal race safe. Guillermo del Toro directed the second film in the set, above, about the lead character's battle to defeat mutant vampires so consumed with bloodlust that they prey on vampires as well as humans.

Twilight, 2008
The most recent vampire movie is based on the wildly popular book by Stephenie Meyer, tells the story of a teenage girl who finds her life in danger after she falls in love with a vampire.

The Ultimate Robot List

My Robot top 10 in movie world.

1. Maria
   Metropolis, 1927
   In Fritz Lang's classic silent film, the robot Maria incites a full-scale rebellion in a futuristic dystopian world.
   
   
2. Gunslinger
   Westworld, 1973
   The androids at this theme park are programmed to service the fantasies of paying customers. Everything is fine until a computer failure leads some of the robots, like the cowboy played by Yul Brynner, above, to start killing the guests.
   
   
3. C-3P0 and R2-D2
   Star Wars Episodes I-VI, 1977 - 2005
   After six films, the robots from the Star Wars movies have become global icons. But fan boys want to know: will they ever consummate their love for each other?
   
   
4. Terminator
   Terminator, 1984
   Played for most of the film by California Governator Arnold Schwarzenegger, Terminator's scary endoskeleton — and true robotic nature — are revealed by a fiery explosion in the movie's climactic final sequence.
   
   
5. Robocop
   Robocop 1, 2 & 3, 1987 - 1993
   Cop Alex Murphy, played by Peter Weller, is shot, tortured and murdered ... sort of. Scientists rebuild his brain and face, still technically alive, into a robotic suit. Once transformed, Murphy hunts down the gang who offed him and spawns an uber-violent cinematic franchise.
   
   
6. Data
   Star Trek, The Next Generation series, 1994 - 2002
   sentient android whose positronic brain allows him impressive computational capabilities, Data is perpetually flummoxed by human behavior and emotions. Just like the rest of us.
   
   
7. NS-5
   I, Robot, 2004
   In this movie, based on the novel from Isaac Asimov, Will Smith plays a detective with a strong anti-robot bias who hunts for a killer-robot in the Chicago of the future. He begins to suspect that a murder he is investigating was carried out by one of a new line of robots, the Nestor Class 5.
   
   
8. Marvin the Paranoid Android
   The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, 2005
   Very depressed, a little too smart for his own good, Marvin claims to be 30 billion times more intelligent than a live mattress.
   
   
9. Optimus Prime
   Transformers, 2007
   The leader of a pack of robots battling the Decepticons, (another, more evil class of robots) Optimus takes it upon himself to protect the planet Earth and kick some metal ass in the meantime.
   
   
10. WALL-E
    WALL-E, 2008
    Cute, industrious and blessed with a hot robotic girlfriend, WALL-E must clean up the completely polluted and abandoned Earth.
    

Alcohol

Militairen op missie in het buitenland mogen vanaf maart geen alcohol meer drinken. Op die manier wil het leger incidenten vermijden.
Is dit dan ook geldig voor ministers (van defensie) op missie? Maar ja, die moet zelfs nog niet gedronken hebben om een incident te veroorzaken.

Oei, oei, hopelijk krijgt mijn werkgever geen telefoontje van onze Pieter. Nu ze in hun 'lay off' fase zijn zou dit blogje mijn wel eens zuur kunnen opbreken. Ik zou de eerste niet zijn. Nathalie kan daar van meepraten...

Gebakken lucht

Het bedrijf Omega Pharma heeft de E-Waves Phone Chip gelanceerd. Die chip zou via interferentie-technologie de potentieel schadelijke straling van gsm-toestellen neutraliseren. De E-Waves Phone Chip stuurt een tegengolf uit die de potentieel schadelijke stralen neutraliseert. De chip werkt zonder batterijen en wordt bevestigd op de gsm ter hoogte van de gsm-batterij.

Heb je gezien hoeveel zo'n ding kost? Bijna 40 euro!
Je heb al een goeie Bluetooth Headset voor zo'n kleine 25 euro. En dat werkt ten minste.

Een parel om van te drinken

Manu De Landtsheer is met zijn Malheur 12 de trotse winnaar van de gouden medaille in de categorie 'Belgian style dubbel', zopas uitgereikt op de European Beer Star Award in Nürnberg. Hij heeft dus het beste bruine bier van Europa.

Langs de Mandekensstraat in Buggenhout begon hij zowat tien jaar geleden met zijn brouwerij, in de voetsporen van zijn grootvader die ooit nog brouwer was. Vader De Landtsheer was bierhandelaar.

Kleinzoon Manu droomde er echter van om terug te brouwen. Hij koos meteen voor een lijn blonde en fijngehopte bieren. Malheur 6 is een pittig blondje met veel Saaz-hop, Malheur 8 is wat zwaarder, de 10 is een stevige tripel. Al deze bieren zijn volgens het Duitse Reinheitsgebot gebrouwen (Germania), met enkel water, mout, hop en gist.

Enkele jaren later kwam er toch wat vraag naar een bruin bier. Manu wou daar wel op ingaan en ontwikkelde zo de Malheur 12, een bier met 50 procent meer grondstoffen dan een normale 'dubbele'. Een must om van 7 naar 12 graden alcohol te gaan.
Nochtans voelt het bier niet zo zwaar aan. Het is extreem zacht, niet te zoet, krachtig maar toch nog droog op het einde, met pilsmout, karamelmout, kandijsuiker én Duitse hop (Hallertau en Styrian Goldings). Daarnaast worden ook nog kruiden bijgevoegd. De 'gruut' van het oude Flandria: een goed bewaard geheim.

Het bier is ook de basis voor de Malheur Dark Brut, dat is dan de 12 die het procedé van remuage en dégorgement ondergaat. Of de methode van Dom Pérignon toegepast op bier. De brouwer werd er beroemd mee, paste het voor de eerste keer toe op de Malheur 10, wat leidde tot de Malheur Brut Réserve, en de creatie van een nieuwe bierstijl in België bierland. Wijlen Michael Jackson noemde ze terecht 'les bières brutes'.

Vorig jaar won de brouwer goud met de Malheur 10 in Nürnberg en alsof dat nog niet genoeg is, won hij ook al twee medailles op de prestigieuze World Beer Cup, met zijn Malheur Brut Réserve.


MALHEUR 12

Herkomst:
Brouwerij Malheur (De Landtsheer), Buggenhout

Alcoholgehalte:
12 vol. % alc

Uitzicht:
Donkerbruin, met mooi en rotsachtig 'caffè latte' lichtbruin schuim.

Aroma:
Moutig en granig, doet aan vers gesneden brood denken.

Smaak en afdronk:
Vol, rond, een zweem van zoet van de alcohol, maar het bier blijft droog en koffiebitter, met toetsen van noten, honing en rum, afkomstig van de bruine kandijsuiker. De afdronk is bitterzoet, lang en verwarmend.

Foodpairing:
Laat een konijn een uur sudderen in de saus met een flesje Malheur 12, en drink er het bier bij: een hemelse combinatie. Maar als je er de Montecristo Petit Edmundo bij rookt, een Cubaanse smaakbom, raak je ook wel in de hemel.

Crises bestrijders

Zou Yves dan toch nog brains hebben? Want van Didier zal dit zeker niet komen!
Of leest hij misschien mijn blog? Ik heb al eerder gezegd dat ze daar in Brussel meer naar mensen zoals Geert Noels moeten luisteren.

Er is een 'Comité op hoog niveau voor een nieuwe financiële architectuur' geïnstalleerd, dat de Belgische regering voorstellen moet doen om het financiële systeem te verstevigen.

En het zijn niet van de minsten...

Het comité wordt voorgezeten door Alexandre Lamfalussy, gewezen voorzitter van het Europees Monetair Instituut, en telt naast de voorzitter zes leden, met name Jean-François Cats, voorzitter van het Belgische Instituut van Bedrijfsrevisoren, Daniel Gros, directeur van CEPS (Center for European Policy Studies), Willy Kiekens, directeur bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF), Geert Noels, hoofdeconoom van Petercam, Peter Praet, voorzitter van het Banking Supervision Committee van het ESCB (Europees Stelsel van Centrale Banken), en Eddy Wymeersch, voorzitter van CESR (Committee of European Securities Regulators)

The canoe race

Once there was a Belgian canoe team.
The Belgian canoe team agreed with a Japanese canoe team to hold a yearly race.
Each team had 8 team members.Both teams started their training.
On the day of the race both teams were at their best. But sadly the Japanese team won. They were a mile ahead...
After the defeat, the Belgian moral was low. The management of the Belgian team decided that next year the race had to be won. To find out what went wrong in the race a project team was set up.
The project team found out that in the Japanese team, seven team members were rowing and one member gave instructions. On the other hand, in the Belgian team one member was rowing and the seven others were giving instructions.
In this crisis situation, the Belgian management gave proof of there management skills: they hired a consultancy agency to analyze the structure of the Belgian canoe team.
After many months of hard work, the experts came to the conclusion that in the Belgian canoe team, too many people were giving instructions and not enough people were rowing.
So with the report of the experts, the Belgian management decided to alter the structure of the canoe team: only four members of the canoe team had to give instructions, two members needed to supervise the instructors and one had to be the head of the supervisors. The last member rowed.
Also the following measures were taken to motivate the rower: “We need to enlarge his working area and give him more responsibility.”
A year later the Japanese rowing team won with 2 miles difference.
The Belgian team fired the rower immediately because of the bad results.
Never the less, a large bonus was given to the supervisors for their involvement in the project.
The consultancy agency made a new analysis and concluded that the chosen tactics were correct, that the motivation was good, but that the equipment needed improvement.
The Belgian team is now building a new canoe.

Two hundred people were laid off this week. They were all rowers...

Alien Conversation (2)

They're Made Out Of Meat - Funny bloopers R us

Topmodel 2008

Dit jaar wordt het Virginie Bleyaert.

Econoshock

Ik heb net het boek Econoshock van Geert Noels gelezen. Het boek geeft een antwoord op de vraag waarom onze wereld zo sterk aan het veranderen is. Hij doet dit aan de hand van een zestal belangrijke economische schokken die - vroeg of laat - ons leven drastisch zullen veranderen.

• De opkomst van het Oosten
• Het einde van goedkope fossiele brandstoffen
• De crash van het hele financiële systeem
• De demografische evolutie
• De ICT-revolutie
• De opwarming van de aarde

Het is een boek die bij onze beleidsmensen verplichte literatuur zou moeten zijn. Het geeft aan dat ze de ‘not in my backyard’ politiek moeten stoppen en doortastende wereldwijde maatregelen moeten nemen. Het uitstellen van drastische maatregelen zullen veel te zware gevolgen hebben op de komende generaties. Er moet dus NU worden gehandeld.

Het is echter een positief verhaal. Het uitgangspunt doorheen heel het boek is dat de economie een afspiegeling is van het menselijk vernuft. Dat achteruitgang geen optie is en dat de mens onder druk erin slaagt om heel creatieve en innoverende oplossingen te bedenken.

Aan ons om de geboden opportuniteiten tijdig te zien en ze positief aan wenden. Ik heb alvast de Humo gekocht met het gratis 'Water & Climate-fonds' aandeel.

In Bruges

Als rasechte Bruggeling kan ook ik niet nalaten eens een woordje te placeren over 'In Bruges' van regisseur Martin McDonagh. De film over Ray (Colin Farrell) en Ken (Brendan Gleeson), twee Ierse huurmoordenaars, die na een misgelopen 'hit' door hun opdrachtgever naar Brugge worden gestuurd om daar af te koelen.

Naast beide mannen speelt ook Brugge als locatie een hoofdrol in de film. De oudste van de twee (Ken), maakt van de nood een deugd en gaat de culturele rijkdom van de stad verkennen. Brugge wordt hierbij prachtig in beeld gebracht. Brugge is als bewegende postkaart. Laat de toeristen maar toestromen...

Ken's tegenpool Ray kan Brugge niet smaken. Te nerveus en overladen met schuldgevoelens over hun mislukte aanslag verveelt hij zich te pletter. Hij gaat dan ook woorden als 'fucking shithole' om Brugge te omschrijven niet uit de weg. Hij wil zo snel mogelijk weg uit "het land dat toch alleen maar aan elkaar hangt met pralines".

Het verhaal zelf vertel ik niet. Daarvoor moet je maar naar de film gaan kijken. Maar de tekst op de affiche "Shoot First. Sightsee later." ga je heel anders beleven door het heel sarcastisch einde van de film.

Vermist

Squash racket vermist. Allez Geert, is die nu echt van jou...

Uitgaan

Vaders van vijftien en zestien jarige pubers vroegen zich deze middag, hangend aan de toog van de sportclub af, of hun telgen het uitgaan meer en meer als een doel op zich beschouwen. Ik moet zeggen dat, buiten het af en toe meenemen van een film, ik bij mijn oudste, daar - tot nu toe wel te verstaan - nog niet veel van heb opgemerkt.
Het is misschien veelzeggend dat hij die zich meest zorgen maakte twee dochters heeft.

Gold!

En dan nog in atletiek.

België boven?

Allez, we hebben er één. En dan nog een zilveren! Ik wil niet de negatieve uitgangen, maar we moeten toch realist blijven. Als die - Amerikaanse, Engelse, Jamaicaanse - wijven hun stokken zouden kunnen vasthouden, was ik nog niet zo zeker dat er een medialle in zat. Dan waren we vijfde.
Ik weet het, ik ben een slechte verliezer... Maar mijn pronostiek is wel om zeep.

Snelste mens

Usain Bolt. Kan het nog sneller? Hier is het antwoord. Op de 100m in ieder geval wel. Stel je voor. In een finale nog uitbollen...

Sportief België

We hebben nog altijd geen medailles op de spelen.
Spijtig genoeg staat mijn pronostiek van 0 medailles nog altijd recht.
Als Tia en Jos Lansink met Cumano nu maar geen roet in het eten gooien.

In ieder geval, je moet het maar kunnen, geen madailles halen. Stel je eens voor dat China of de US ook zoveel ambitie zou hebben. Waar zijn ze bij het BOIC eigenlijk mee bezig? Neem nu een land als Australië. Enorm groot, maar ze zijn daar maar met een kleine 20 miljoen. Dat is ongeveer het dubbele van bij ons. We zouden dus de helf van hun medaille aantal moeten kunnen halen. Moest het nu maar een tiende zijn. Ik zou al tevreden zijn. Zij hebben er tot op de dag van vandaag al 35! En wij?

The Baltimore Bullet

Nu al de man van de spelen. Michael Phelps is de grootste olympiër aller tijden met in totaal 14 gouden medailles. Acht maal goud op deze spelen alleen al. Niemand heeft hem die voorgedaan. En waarschijnlijk duurt het nog heel lang eer dit wordt geëvenaard, laat staan verbeterd.

De kinderen zijn van huis

We zijn deze week kinderloos. Ze zijn allebei met de CM op vakantie.
Een ideale gelegenheid om een nieuw restaurantje uit te proberen.
We zijn op aanraden van een vriend naar De Bottelier geweest. Leuk restaurant, aangename sfeer, lekker eten.

Ook de wijn viel mee. We hebben een fles Amani gedronken.
Deze Zuid Afrikaan uit Stellenbosch paste wonderbaarlijk goed bij de scampi's die we hadden besteld. De Chardonnay heeft een prachtige stro-kleur met groene tinten. Ik proefde meloen en noten en op je gehemelte kreeg je een intens gevoel van zoute mineralen.

Eigenlijk wel een wijn om een paar flesjes van in huis te halen.

Wie is er nog te vertrouwen?

Wereldwijd hebben mensen het meeste vertrouwen in brandweermannen, postbodes, leraars - aha, weer een pluim op de hoed van mijn madam - en artsen. Onderaan de vertrouwenslijst staan de politici.

Deze vaststellingen komt van het onderzoeksbureau GfK, die aan 23.000 inwoners uit 22 landen naar de beroepsgroep(en) vroeg waarin ze het meeste vertrouwen stellen.

Uit hun antwoorden blijkt dat de brandweermannen torenhoog op de eerste plaats prijken, met monsterscores van 99 procent in Zweden en 97 procent in België. Daarna volgen de postbodes (82%), de leraars (81%) en de artsen (78%).

Ons land wijkt ietsje af van dat internationale patroon, met een lagere score voor de postbodes (75%, slechts 70% in Wallonië) en een hogere - yes, nog beter! - voor de leraars (88%).

Onderaan de rangschikking staan de politici. Internationaal zegt nog 17% van de mensen vertrouwen te hebben in politici en bij ons (20%) is het niet veel beter. Je moet maar naar P. De Crem luisteren en je weet precies waarom...

Mama is van streek

Op reis had mama een teek. Een klein prikje en daar zat ie dan. Een piepklein ding op de rug van haar hand. Tekenbeten zijn op zich niet erg. Maar er doen de vreemdste doemscenario's de ronde. Mama was van streek.

Het gevaar dat je via een tekenbeet de ziekte van Lyme of een andere ernstige aandoening kan oplopen, is sterk overroepen. De kans op besmetting bedraagt in ons land minder dan 5 procent. Als je binnen de 24 uur de teek verwijdert is het risico nog kleiner. In ons geval was dat minder dan 5 minuten...

Een tekenbeet kan enkel tot een dergelijke aandoening leiden als de teek besmet is met de bacterie Borrelia burgdorferi en dat is bij de meeste teken niet zo. Het risico op besmetting ontstaat pas een tijd na de tekenbeet en is het grootst van 48 tot 72 uur nadien. Je moet dus niet onmiddellijk naar de dokter lopen voor antibiotica.

Wanneer je de teek wegneemt met een pincet, is het belangrijk nadien de plaats van de beet goed in het oog te houden. Als er zich tijdens de eerste maand een pijnloze, rozig-grijze vlek vormt die elke dag 2 tot 3 cm groeit ben je besmet. Pas dan moet je naar de dokter.

Het is zo ver...

Het is zo ver. Ik heb de kaap van de 82kg overschreden.
Drastische maatregelen dringen zich op. Mijn BMI flirt met de 25...
Dit kan niet verder. Ik moet hier dringend iets aan doen.
Ik had dit jaar uitgeroepen als het 'jaar van de buik'. En dit is het echt aan het worden. Wel geen dambordje - wat eigenlijk de bedoeling was - maar een dikke laag spek!

Hier de maatregelen van fase 1:

• geen alcohol tijdens de week
• minimum 2500 kcal/week verbruiken door sport
• minder dan 2400 kcal/dag eten

En nu maar hopen dat er geen 2de fase nodig is.

's Morgens

's Morgens kreun ik: o, die wekker!
Oooh, ik lig hier nog zo lekker.
Lekker warm in mijn bed! Nee, kom,
'k draai me nog maar even om.

Vakantie

Verdomme, ik ben te laat om mijn krant te schorsen tijdens ons verlof. Je moet dit minstens 7 dagen vooraf doen. Moet ik nu mijn vakantie schorsen?

Watermeloen heeft het 'Viagra Effect'

A slice of cool, fresh watermelon has effects similar to Viagra — but don't necessarily expect it to keep the fireworks all night long...

Watermelons contain an ingredient called citrulline that can trigger production of a compound that helps relax the body's blood vessels, similar to what happens when a man takes Viagra.

Found in the flesh and rind of watermelons, citrulline reacts with the body's enzymes when consumed in large quantities and is changed into arginine, an amino acid that benefits the heart and the circulatory and immune systems.

More citrulline — about 60 percent — is found in watermelon rind than in the flesh. Citrulline is found in all colors of watermelon and is highest in the yellow-fleshed types.

There's however one downside: One would need to eat about six cups of watermelon to get enough citrulline to boost the body's arginine level.
The problem you have when you eat a lot of watermelon is you tend to run to the bathroom more. And this is definitely not what one likes during a romantic night...

Gedicht

Er was eens een bij te 's-Gravenhage
die antwoord wist op alle vragen.
Toen men hem moeilijk genoeg
"Wat was was eer was was was?" vroeg,
werd hij winnaar van de quiz
met "Eer was was was was was is".

No country for old men

Anno 1980. Een jager vindt in wat misschien ooit de prairie werd genoemd, maar nu voornamelijk oogt als een troosteloos stuk Texaanse woestijn, enkele met kogels doorzeefde auto's en nog meer lijken. Plus een lading drugs, en wat verderop een tas boordevol dollars. Duidelijk het decor van een drugsdeal die bloederig uit de hand is gelopen. De man (Josh Brolin) gaat er met het geld vandoor, maar is zich ervan bewust dat hij daardoor van jager veranderd is in prooi. De even koudbloedige als efficiënte huurmoordenaar Chirurgh (duivelse vertolking van Javier Bardem) raakt hem snel op het spoor, en hij is niet de enige.

In de marge van deze onverbiddelijke jacht, waarbij heel wat slachtoffers vallen ('op het verkeerde moment op de verkeerde plaats'), mijmert een ouder wordende sheriff (een ingetogen Tommy Lee Jones) over heden en verleden. Dit soort geweld, veroorzaakt door de drugshandel en de veranderende zeden, is niet meer aan hem besteed.

De gebroeders Ethan en Joel Coen, die allebei tekenen voor scenario én regie, hebben al vaker gegrasduind in het genre van de misdaadthriller, met films als Blood Simple, Miller's Crossing, Fargo en The Man Who Wasn't There. Hun adaptatie van de gelijknamige roman van Pulitzer Prizewinnaar Cormac McCarthy biedt hen de gelegenheid om hun uitgepuurde vakmanschap met verbluffend gemak te demonstreren. 'On top of their game' noemen de Amerikanen dat.

De Coens vertellen dit verhaal van noodlottig en zeer bloederig geweld, van morele desintegratie, van (on)schuld en boete, op een rustige en efficiënte, want erg spannende en dreigende manier. De weidse landschappen, subliem gefotografeerd door Roger Deakins, zijn de stille en kille getuigen. De ironie waarvan veel eerdere Coenfilms doordrongen waren is hier ingeruild voor sarcasme. De humor is zo zwart dat zelfs de grijnslach van het verbouwereerde publiek dreigt te verstarren. Straf, maar wel keihard.

Leve de dure olie

Je zult me misschien gek verklaren, maar de dure olie zou wel eens een zegen kunnen zijn voor het milieu en dus voor de toekomst van onze kinderen.

Weet je hoelang al een electrische wagen bestaat? In 1990 heeft General Motors al een betaalbare electrische wagen (de EV1) op de markt gezet. Het was een succesverhaal, maar werd door de olie lobby de grond in geboord.
Nu de olie zo duur is, worden nieuwe initiatieven gelanceerd die opeens betaalbaar blijken.

Daarnaast vind ik dat we afmoeten van al die vrachtwagens op de weg. Onze wegen lijken wel rijdende opslagplaatsen. De oorzaak hiervan is het feit dat het wegtransport veel te goedkoop is. In de prijs van het wegvervoer wordt geen rekening gehouden met de milieukosten en het file leed. Zonder dan nog te spreken over de vele ongevallen en het menselijk leed die het wegtransport met zich meebrengt.

Dit moet veranderen. Er moet weer meer vervoer naar het spoor en de waterwegen. En om dit voor elkaar te krijgen zijn hoge brandstofprijzen essentieel. De hoge prijs zal het wegtransport minder economisch aantrekkelijk maken waardoor het weer aangenaam wordt om naar Brussel te rijden.

En ik moet toegeven. Je kunt evengoed met de fiets naar de bakker. Maar zoals elke goeie Belg doe ik dit pas wanneer mijn portemonnee eronder lijdt.

Ieren zeggen nee tegen Europa

Een jaartje of twee zonder Europees geld zouden de Ieren misschien tot inkeer doen komen...

Boomhut (2)

Dag 1 van de werken aan de boomhut zit erop. Er is al het één en ander veranderd. De glijbaan is weg, het klimmuurtje en het hellend vlak zijn er ook niet meer. Eén van de platformpjes is verlaagd zodat er nu één groot plateau is. En van wat recup materiaal is al een begin gemaakt van de hut zelf.

We hebben ook al een ladder!

Zo zag de schommel er vroeger uit.



En nu zo.



En de ladder.

Vaarwel Jaak

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

(Dylan Thomas)

Dwars door Brugge

Vandaag was het de jaarlijkse 10 mijl run in Brugge. Bram en Maarten liepen mee. Kasper, hun squash trainer, had hen ingeschreven. Eerder als een zottigheid, want beiden waren hierop niet getaind. Toch hebben ze een vrij puike prestatie geleverd.
Goed gedaan jongens!