Rode Oorlog

In Poetins nieuwe Rusland zijn politiek en kapitaal samengesmolten tot een nieuwe almachtige dictatuur die achter de schermen het Europese vasteland domineert. Anna is een jonge vrouwelijke kolonel die opdracht krijgt om haar Britse tegenhanger te verleiden en te bespioneren: een charismatische MI6-agent die Finn heet. In het diepste geheim ontwikkelt zich een stormachtige relatie, tot Finn wordt teruggeroepen en op eigen kracht begint aan zijn eigen project: het blootleggen van een zeer geheim plan, dat bepalend kan zijn voor de toekomst van Europa. Zijn tocht voert hem door heel Europa, terwijl hij op de hielen wordt gezeten door zowel de Russen als zijn eigen mensen.

Na jaren van koude oorlog en communisme is het thrillerlandschap nog steeds gevuld met louche Russen die de wereld willen overnemen met hun angstaanjagende regime. Als we Alex Dryden moeten geloven is er nog geen sprake van dat deze angst voor een Russische grootmacht gaat keren. In zijn boek laat hij ons weten dat de beruchte inlichtingendiensten hun weg hebben gevonden naar de hogere regionen van de politieke macht. Maar nog angstwekkender is wellicht een mysterieuze geldstroom uit het voormalige DDR, die de Russen voorziet in een nieuw grootkapitaal. En dat terwijl het westen zich laat verblinden door de Glasnost en de Perestrojka, de veranderingen onder Boris Jeltsin die democratie en vrijheid leken aan te kondigen voor het Russische volk.

Maar hoeveel anders is het huidige Rusland van het dictatoriale regime van weleer? In deze uitermate complexe theorie zou een lezer bijna vergeten dat het hier eigenlijk om een liefdesgeschiedenis gaat. De jonge Russin Anna wordt ingezet als spionne om de oudere Engelse spion Finn aan de tand te voelen. Maar hun professionaliteit verdwijnt als ze een liefde voor elkaar beginnen te voelen. In een gevaarlijk spel, die hen beide het leven kan kosten, tasten zij af hoever ze kunnen gaan om elkaar liefde te kunnen geven en ondertussen hun werkgevers voldoende te pleasen.

Rode Oorlog heeft alles in zich om een fantastische thriller te zijn: gevaarlijk hoogspel tussen de twee spionnen in de hoofdrol, aanstekelijke karakters die op leuke wijze worden beschreven en een beeld van de intrigerende politieke situatie van het huidige Rusland. En toch wil het verhaal maar niet op gang komen. De oorzaak is de uitleggerige manier waarop Alex Dryden zijn verhaal ondersteunt met feiten en geschiedenislessen, die zodoende de spanning van de verhaallijn geregeld in de weg zitten. Het voelt nu teveel als een journalistiek werk waar ook nog een thrillerplot aan is toegevoegd om de lezer te behagen.

Hans Memling (ca. 1440-1494): Leven en Werk Deel 2: De vroegste werken tot 1472

Het vroegste aanwijsbare schilderij blijkt volgens een onvol­ledig jaartal 1467 gedateerd. Het is de Triptiek met het Laatste Oordeel. Hoewel het om een van zijn eerste scheppingen in Brugge gaat, getuigt het van een indrukwekkend meesterschap. Het werk werd naar aanleiding van het huwelijk in 1466 van Angelo Tani (1415-1492), de Florentijnse directeur van de Medici-bank in Brugge, besteld om op het altaar van zijn nieuw opgerichte kapel in de kerk van de Badia Fiesolana in Florence te worden opgesteld. Samen met zijn vrouw Caterina Tanagli is hij op de gesloten zijde afgebeeld [afb. 7] [afb 8]. Het retabel was afgewerkt vóór de geboorte van hun eerste dochter in 1471 en werd in 1473 ver­scheept richting Porto Pisano via Southampton. Al bij het vertrek in Zeeuwse wateren werd het schip gepraaid door een Pools oorlogsschip, dat handelde in opdracht van de Duitse Hanze die de handel met Engeland boycotte. Het retabel werd buitgemaakt, naar Dantzig overgebracht en nooit meer teruggegeven. De compositie is deels een herformulering van het befaamde Laatste Oordeel van Rogier van der Werden in Beaune. Tegelijk zijn er wat de uitbeelding van de hemelpoort en de gelukzaligen betreft duidelijke analogieën met het Laatste Oordeel van Stefan Lochner in Keulen (Wallraf museum).

[afb. 7 & 8]

De sterke Van der Werden-invloed vindt men in nog een aantal andere werken die vermoede­lijk in deze periode of nog iets vroeger zijn ontstaan, onder meer de Tronende Madonna met Kind en twee musicerende engelen , een Tondo met Zogende Madonna (New York, Metropolitan Museum of Art, Bequest of Michael Friedsam), een naar Van der Werden gekopieerde Madonna met Kind [afb. 9] en de tot nog toe veel te laat gedateerde Madonna met het Kind op een kussen [zie later]. Omstreeks dezelfde tijd (ca. 1467-1470) moet Jan Crabbe, zesentwintigste abt (1457-1488) van de invloedrijke Duinenabdij van Koksijde, zich tot Memling hebben gewend voor een triptiek met de Kruisiging, waarop hijzelf en vermoedelijk twee verwanten, een hoogbejaarde vrouwen een jongeman, als begiftigers neerknielen. Toen Angelo Tani het Laatste Oordeel bestelde was hij al door allerlei manipulaties als gouverneur van de Medici-bank van zijn troon gestoten door zijn assistent Tommaso Portinari (1432-1501), die zijn plaats ingenomen had. Als vertrouweling van hertog Karel de Stoute financierde hij mee de uitbreiding van de Sint-Jacobskerk in Brugge en verwierf er een eigen kapel in het vroegere schip.'

[afb. 9]

Dit alles valt precies samen met zijn huwelijk in 1470 met Maria Baroncelli en de bestelling van het Panorama met de Passie bij Memling. De jonggehuwden wonen er - nog zonder hun kind, dat in 1471 werd geboren - de diverse taferelen uit de lijdensgeschiedenis van Christus bij. Alles lijkt erop te wijzen dat dit het altaarstuk was van de nieuwe Pottinari-kapel in Sint-Jacobs en dat het er, te oordelen naar de late navolging van het werk in Brugge, nog tot in het begin van de 16de eeuw is gebleven. Daarna lieten de nabestaanden het vermoedelijk naar de familiekerk in het Santa Maria Nuova-gasthuis van Florence overbrengen. Vasari (1550) wist dat het daarvandaan kwam, toen hij het in de verzameling van de jonge Cosimo de' Medici beschreef. Het werk is het eerste in een reeks verhalende schilderijen met een doorlopende evangelische cyclus. Ongetwijfeld ook naar aanleiding van dit huwelijk schilderde Memling nog de portretten van Tommaso Portinari en Maria Baroncelli (New York, Metropolitan Museum of Art, Bequest of Benjamin Altman), bei­den in aanbidding voor een religieuze voorstelling op het thans verdwenen middenpaneel, wellicht een Madonna met Kind. Stilistisch en typologisch kan men aan deze vroegste portretten het Portret van een man met rode muts [afb. 10] koppelen, dat misschien nog een paar jaar ouder is, en het Portret van een man voor een landschap (New York, The Frick Collection). Beide zijn, zoals de Portinari-portretten, voor een stenen raam geplaatst dat als repoussoir dient.

[afb. 10]

Kort na de afwerking van de Pottinari-schilderijen moet Memling begonnen zijn met de brede Triptiek met de Aanbidding van de Koningen (Madrid, Prado). Die was waarschijnlijk ook via abt Jan Crabbe in opdracht gegeven want de oude vrouw en de jongeman van de eerder genoemde Kruisiging komen er nogmaals samen op voor. Evenals het Laatste Oordeel steunt ook deze triptiek, spijts de heel persoonlijke bevreemdend ceremoniële atmosfeer, zowel op Van der Werden als op Lochner. De opvatting is zwaar schatplichtig aan Rogiers Columba-relabel (München, Alte Pinako­thek), dat Memling nog in het atelier zal hebben zien ontstaan, en de zeer centraliserende, symme­trische compositie grijpt terug op het nog oudere zogenaamde Dombild (Keulen, Dom) van Stefan Lochner.

Ook de Geboorte van Christus , een kleine variant op het Bladelin-retabel van Van der Werden, en het Portret van een bejaard echtpaar (Berlijn, Staatliche Museen, en Parijs, Musée du Louvre) zijn vermoedelijk niet later dan het begin van de jaren 1470 ontstaan. Dit laatste is het eer­ste dubbelportret op één doorlopend paneel in de Nederlanden, een type dat toen waarschijnlijk al gemeengoed was in Duitsland.

De gekwelde man

Een auteur heeft twee opties voor een door hem bedacht personage die wereldwijd populair is geworden. Ofwel slaagt hij erin emotioneel afstand te nemen, en dan is het advies: uitmelken die handel. Kijk maar naar Aspe. Ofwel gaat hij ronduit van zijn creatie vervreemden. Mankell hoort bij die laatste groep. Het heeft tien jaar geduurd vooraleer hij nog eens een Kurt Wallander-roman uit zijn pen kon persen.

En het wordt de allerlaatste Wallander. Daar laat Mankell deze keer geen enkele twijfel over bestaan. De grumpy old man uit Ystad kan onmogelijk nog een nieuwe case beginnen. In de laatste pagina's is Mankell daar overduidelijk.

Dan naar het verhaal. De gekwelde man uit de titel is Håkan von Enke, een marineofficier op rust en de schoonvader van Linda Wallander, Kurt's dochter. Als hij op een dag niet terugkeert van zijn ochtendwandeling, is dat de start van een reeks vreemde gebeurtenissen waarbij de familiegeheimen van de von Enke's in een sneltempo elkaar opvolgen. Vanuit de coulissen stijgt de penetrante walm op van onverteerd verleden: de Koude Oorlog blijkt nog steeds niet afgelopen.

De kwelling draait vooral rond een onderzeeër incident uit het verleden. Mankell gebruikt hiervoor als basis een aantal waargebeurde incidenten met Warschaupact-onderzeeërs in de Zweedse territoriale wateren. Die zorgden rond 1983 voor het grootste schandaal uit de naoorlogse geschiedenis van het land. Wel zorgt Mankell voor een heel eigen interpretatie van die onderzeeër incidenten.

Ondertussen wordt Wallander's einde zorgvuldig voorbereid. In die mate zelfs dat het een te groot deel van het verhaal inneemt. Wallander ziet steeds grotere stukken uit zijn geheugen verdwijnen, wat hem onbeholpen doet overkomen. Heel aandoenlijk...

't Is wel geen afscheid in mineur geworden. De onderzeeër plot maakt hier veel goed en zorgt vooral voor een psychologisch sterk verhaal. Maar het is geen 'Midzomermoord' of een 'De blinde muur'.

Hans Memling (ca. 1440-1494): Leven en Werk Deel 1: Inleiding

Het eerste spoor dat tot nog toe van Hans Memling werd gevonden, is zijn inschrijving als burger van Brugge op 30 januari 1465 [afb.1]. Hij wordt Jan van Mimnelinghe geheten, zoon van Hamman, geboren in Seligenstadt. Dat hij van Duitse oorsprong was vermoedde men al in de 19de eeuw. Toch ontdekte men pas in 1888 (Dussart) de dagboeknotitie van een tijdgenoot, de apostolisch griffier en bisschoppelijk notaris Rombout de Doppere, die naar aanleiding van de dood van Memling hem als afkomstig van Mainz bestempelde.

[afb. 1]

Seligenstadt was in die tijd inderdaad een belangrijk stadje aan de Main boven Aschaffenburg [afb.2], dat in de bijzondere gunst stond van het aartsbisdom en keurvorstendom Mainz, niet het minst omdat er zich een machtige benedictijnenabdij bevond. Landbouw en wolweverij waren de bronnen van inkomsten. Speurtochten in het archief van de parochiekerk leverden in 1961 (Strasser) meer gegevens op over de ouders van de schilder. Hamman Momilingen en zijn vrouw Luca Stim bleken er in 1450 of 1451 gestorven te zijn. De overeenkomst van voor- en familienaam met het Brugse document laat geen twijfel bestaan over de identificatie. Memlings vader of voorouders moeten herkomstig zijn geweest uit Mömlingen, een 25 km zuide­lijker gelegen dorp aan de Mömling, een zijrivier van de Main.

[afb. 2]

Memling zelf heeft de banden met zijn geboortestad nooit verbroken want lang na zijn dood werden er nog jaarmissen voor hem opgedragen. Hij wordt er Henne Mommelings genoemd. Dit geeft mij de gelegenheid om even uit te weiden over zijn naam. Het is duidelijk dat de klerk die hem in 1465 in het poorterboek inschreef een vervlaamste, fonetisch ver­taalde vorm gaf aan een naam die oorspronkelijk zoiets als Hen(ne) Mömmeling(e) moet hebben geluid. In Brugge zelf liet Memling zich wellicht als Hans aanspreken. Het is immers opvallend hoe dikwijls hij in de Brugse bronnen als "Meester Hans" staat geboekstaafd, en ook na zijn dood wordt hij in de inventaris van Margareta van Oostenrijk (1516) als "maistre Hans" en door Van Vaernewijck (Historie van Belgie, 1534) als "den duytschen Hans" aangeduid.' Op twee werken die hij voor het Sint-Janshospitaal schilderde staat op de lijst een opschrift met zijn naam dat door hemzelf moet zijn aangebracht [afb. 3]. Zowel op het Johannesretabel, als op de Floreins-triptiek luidt de familienaam MEMLING en dit niettegenstaande de Latijnse context waarin hij voorkomt. Het is aldus dat de schilder zelf zijn naam in Brugge vereeuwigde als een vervlaamste fonetische verkorting van de Duitse vorm, en deze schrijfwijze moet dan ook de enige juiste zijn.

[afb. 3]

Over zijn geboortedatum en zijn opleiding is niets geweten. Naar alle waarschijnlijkheid was hij nog een jongen van elf of twaalf toen zijn ouders stierven, blijkbaar tegelijkertijd en dus vermoedelijk ten gevolge van de pestepidemie die de Rijnstreek in '45' teisterde. De veronderstelling dat hij toen ouder was, levert een te groot tijdsoverschot op tussen de beëindiging van een leertijd op 18 tot 20-jarige leeftijd en zijn eerste optreden als zelfstandig schilder in 1465. Zelfs al gaan we uit van een zeer lange werktijd als gezel in een of ander atelier, vanaf 1460 bijvoorbeeld, dan kan hij nog niet veel vroeger dan 1440 geboren zijn. In Brugge lijkt zijn leven eerst te beginnen. Te oordelen naar de nog jonge leeftijd van zijn kinderen bij zijn dood trouwde hij ook pas in Brugge.

De verrassende Keulse compositorische invloed, precies in zijn vroegste werken, een zekere weekheid en lieftalligheid in uitdrukking en vormgeving en de blijvende interesse gedurende heel zijn carrière voor Duitse typologische modellen, tonen aan dat de band met de Rijnstreek verder reikte dan zijn afkomst alleen [afb. 4] & [afb.5]. Memling moet een eerste leertijd in Duitsland hebben doorgemaakt. Hij heeft in ieder geval de bekendste Keulse altaarstukken, vooral die van Stefan Lochner, visueel zo sterk in zich opgeslagen dat zij steeds op een of andere wijze in zijn fundamenteel Zuidnederlandse beeldtaal de kop opsteken. Over een langdurig contact met de kunst van de grootste schilder van dat ogenblik, Rogier van der Werden, kan geen twijfel meer bestaan. Stijl, types en composities hebben Memling zo sterk bepaald dat nagenoeg alle auteurs die zich over het probleem hebben gebogen het eens zijn over een oponthoud van de Duitser in het atelier van de Brusselse meester. Recente bevindingen hebben uitgewezen dat ook de aanlegtekening in de vroegste werken nog aanknoopt bij die van het Van der Werden-atelier. Deze strakke tekentechniek met penseel verlaat Memling na de eerste Brugse jaren snel voor een eigen schets­matige tekenwijze met zwart krijt. Dit versterkt nog de hypothese van een innig contact met de Brusselse atelierpraktijken, zodat men vandaag zelfs zonder documentaire evidentie gerust mag stel­len dat Memling een tijd als gezel in het atelier van Rogier van der Werden moet hebben gewerkt.' Ook na zijn dood bleef dit gegeven bekend. Een triptiekje met een Piëta in de hierboven genoemde inventaris van Margareta van Oostenrijk wordt als van "Rogier" beschouwd maar met luiken van "Meester Hans". Deze luiken konden inmiddels geïdentificeerd worden met de Engel met de olijftak en de Engel met het zwaard, respectievelijk in het Louvre en de Wallace Collection. Ook Vasari (1550 en 1568) en vooral Guicciardini (1567), die jarenlang in de Nederlanden ver­bleef, schreven dat "Hans" de leerling was van "Rogier van der Werden van Brussel". Van der Werden stierf op 18 juni 1464 en een halfjaar later is Memling kennelijk in Brugge geïnstalleerd. Is dat niet tekenend voor de onderbroken samenwerking?

[afb. 4 & 5]

In het schildersregister is Memling niet ingeschreven, hoewel hij eigenlijk lid moest zijn door zijn vrijmeesterschap te kopen. Zijn naam verschijnt wel later, wanneer hij leerlingen opneemt. Hij vervulde nooit bestuurstaken in het ambacht en is afwezig in de juridische of administratieve stukken waarbij de schilderscorporatie betrokken was. Niets duidt erop dat hij aan het hof verbonden was waardoor hij van de corporatieve verplichtingen zou zijn vrijgesteld.' Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat Memling een geprivilegieerde positie in Brugge genoot en er zelfs op voor­spraak en onder de hoge bescherming van machtige kringen vertoefde, zoals de omgeving van het hof, het Italiaanse bankiersmilieu of een kunstminnend prelaat als Jan Crabbe, abt van de Duinen­abdij. Hij moet toen al befaamd zijn geweest en misschien had Rogier van der Weyden zelf hem nog als een soort artistiek erfgenaam naar voren geschoven. Antoon van Bourgondië, de beroemde bastaardzoon van Filips de Goede, die door Van der Werden in een van zijn mooiste portretten werd vereeuwigd [afb. 6], wendde zich na diens dood tot Memling voor een tweede portret (enkel nog in kopieën bekend, onder meer in Chantilly en Dresden). Zijn naam wordt in de Brugse documenten ook uitzonderlijkerwijs bijna systematisch voorafgegaan door de als een epitheton gebruikte titel "Meester".

[afb. 6]

In 1466 bewoonde Memling al een groot stenen huis aan de oostkant van de Sint-Jorisstraat ("over de Vlamingbrug") dat hij later blijkt verworven te hebben en dat na zijn dood nog een tijd door zijn kinderen werd bewoond. In feite betrof het twee aanpalende huizen met een achterliggende dwarsvleugel (zijn atelier?) en een doorsteek met kleiner huis naar de Jan Miraelstraat.

Bloedprocessie Brugge 2010

For more see here.

Gerede twijfel

Advocaat Guerrieri wanhoopt over bijna alles. In de bar van het gerechtsgebouw wanhoopt hij over zijn de neiging zijn jonge collega’s te benijden. Hij wanhoopt over de strijd die hij voert tegen het Italiaanse juridische systeem. En hij wanhoopt vooral over de eeuwige eenzaamheid. Zijn kinderloze en vooral vrouw loze bestaan brengen enkel nog lege avonden.
Hoe kun je een midlifecrisis hebben als je nog nooit een life hebt gehad?

Dit is de derde literaire thriller, na De onbewuste getuige en Met gesloten ogen, van de Italiaanse rechter Gianrico Carofiglio. Het beschrijft het wanhopige leven van Advocaat Guerrieri in de Zuid-Italiaanse havenstad Bari.

De boeken, vooral populair in Italië en Engeland vormen een aangenaam lichtpunt in de Europese misdaadliteratuur. De kracht van het boek schuilt hem vooral in het portret die wordt geschetst van de moderne man Guerrieri, een no-nonsens intellectueel. Guerrieri is een soort Bridget Jones voor mannen én een Clint Eastwood voor vrouwen, een hysterische twijfelaar en eenzame wreker ineen.

In Gerede Twijfel worden Guerrieri’s crises mooi vervlochten met een rechtszaak die nefast kan worden voor zijn carrière. Ene Fabio is veroordeeld tot zestien jaar gevangenisstraf voor drugshandel, hoewel hij naar eigen zeggen onschuldig is. Fabio is echter een fascist en een gehate vijand uit Guerrieri's jeugd. Maar de geruchten doen de ronde dat Fabio door zijn eerste advocaat in de val is gelokt. De twijfel over de schuld van Fabio in het verleden, diens onschuld in het heden en zijn eigen neiging om Fabio te vernietigen, spelen Guerrieri voortdurend parten. Gaande weg komt hij erachter dat dit dé kans wordt om zowel professioneel als privé voldoening te vinden.

Dit is een fascinerende thriller die vooral zijn kracht haalt uit zijn filmische stijl en fraaie bespiegelingen over het leven.

“Een John Grisham, maar dan één met diepgang.”

Het spel van de engel

In Het spel van de engel lijkt de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón heel eventjes zijn eigen frustraties van zich af te schrijven.

Zijn hoofdpersoon David Martín heeft zojuist een roman gepubliceerd, het eerste serieuze werk dat uit zijn pen is gevloeid na een eindeloze reeks driestuiversromannetjes. De kritiek was echter genadeloos.

Zafón werd vanuit het niets een wereldberoemde schrijver met zijn in 2002 verschenen roman De schaduw van de wind. Miljoenen exemplaren verkocht hij, maar helemaal serieus werd het boek in literaire kringen niet genomen. Met zijn mysterieuze sfeer vol cloak-and-dagger-achtige effecten, leek het boek nog het meest op een Dumas feuilleton. Het bracht je ongetwijfeld enkele uren spanning en leesplezier, maar grote literatuur was het niet.

Dit oordeel is helemaal niet rechtvaardig, want Zafón betoonde zich in De schaduw van de wind een even vaardig als fantasievol auteur, die op indringende wijze sferen en scènes kon oproepen.

Het openingstafereel, waarin een vader zijn tienjarige zoontje Daniël laat kennismaken met een geheime bibliotheek waarin alle boeken verzameld zijn die in vergetelheid zijn weggezonken, sprak bij iedere boekenlezer zozeer tot de verbeelding dat hij er minstens een halve roman op teren kon.

De tweede helft bleef diezelfde lezer geboeid door zijn eigen nieuwsgierigheid, want hij wilde weten hoe het zou aflopen met het verhaal over het geheimzinnige boek waarvan alle exemplaren door een duister personage werden verbrand. In de afwikkeling van het plot betoonde Zafón zijn kundigheid, door alle lijnen vlekkeloos met elkaar te verknopen.

Na zo’n succes is de volgende roman altijd een moeilijke zaak. In Het spel van de engel heeft Zafón ervoor gekozen voort te borduren op zijn wereldhit, waarnaar hij expliciet verwijst. Ook nu verschijnt het Kerkhof van Vergeten Boeken een paar keer ten tonele en het kleine jongetje Daniël dat hij aan het einde van het boek geboren laat worden is zonder twijfel het hoofdpersonage van De schaduw van de wind. De plaats en de timing klopt perfect. Opnieuw vormt het betoverende Barcelona van het modernisme, Gaudí en de heimelijke verrotting van huurkazernes en sloppenwijken het decor van het boek, maar de handelingen hebben één generatie eerder plaats.

Duister voorstel

Martín krijgt de vraag van de mysterieuze uitgever Andreas Corelli uit Parijs om een heel speciaal boek te schrijven dat de wereld zal veranderen. Met een beloning van 100.000 Franse Franc, wat in die tijd zeer veel geld was, is de keuze snel gemaakt. Het boek dat Martín zal schrijven moet een nieuwe religie worden. Naarmate het schrijven vordert en de instructies van Corelli duidelijker worden, wordt het boek echter een profetie over dood en verderf. Vanaf het moment dat Martin de 100.000 Franc aanneemt, verandert zijn wereld. De tol die Martín moet betalen voor het verkopen van zijn ziel is torenhoog. Alle gebeurtenissen lijken in relatie te staan tot het boek. In die mate dat je kan zeggen dat het boek een eigen leven is gaan leiden en zichzelf beschermt tegen iedereen die het wil vernietigen.

Lux Aeterna

In het Kerkhof der Vergeten Boeken, waar het boek de lezer kiest en niet andersom, stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, uitgegeven door Andreas Corelli en geschreven door ene Diego Marlasca. Deze Marlasca kwam na het schrijven van het boek door onduidelijke omstandigheden om het leven. Ook woonde hij in hetzelfde huis met de toren, waar Martín zijn intrek heeft genomen. Is dit een profetie voor de toekomst, of weet Martín zijn lot te keren?

Het spel van de Engel is weer een pareltje van Ruiz Zafón. Het leest zelfs vlotter dan De schaduw van de wind. Als in trance verslind je pagina na pagina.

Gebrek aan beleid

Het klachtenlijstje kan nog langer: de overheid investeert te weinig in infrastructuur en wetenschappelijk onderzoek. Banken en energiebedrijven zijn in buitenlandse handen terechtgekomen, wat de nood aan industrieel beleid pijnlijk onderstreept. De staatshervorming met het oog op homogenere bevoegdheidspakketten blijft uit, en terwijl in het buitenland de pensioenleeftijd wordt opgetrokken, blijven wij discussiëren over het brugpensioen.

Regeringspartijen zouden nu toch al moeten weten dat een beleid nooit door de kiezer wordt afgestraft, maar wel een gebrek aan beleid.

Schuldig verzuim

Deze regering moet voor de rechter. Ze helpen doelbewust ons land naar de filistijnen.

In Nederland hebben ze bij de voorstelling van hun begroting gezegd dat het land een periode van jarenlange bezuinigingen en lastenverzwaringen wacht, waarbij ook de koopkracht van burgers langdurig kan dalen. Want, zo zegt financieminister Wouter Bos: "De ellende van een tekort is dat het alleen maar meer wordt: meer schuld, meer rente, meer tekort. Dan dreigt een vicieuze cirkel waar je niet gemakkelijk uitbreekt." Dus zijn er "heftige keuzes" noodzakelijk om "de boel weer op orde te brengen".

Wat doen ze bij ons. Bij ons schuiven ze alle inspanning door naar 2012, dus naar de volgende regering. Het verhaal van het gat dat er vanzelf kwam ook vanzelf zal weggaan beginnen ze nu allemaal te geloven. Zelfs de liberalen.

Voor de rechter ermee. Dan doen die ook eens iets nuttigs.

Ongrijpbaar

"Jack McEvoy wordt wegbezuinigd als misdaadverslaggever. Zijn laatste opdracht is het inwerken van zijn vervanger. Maar Jack heeft andere plannen. Hij wil een laatste verhaal schrijven waarmee hij na zijn vertrek de Pulitzer Prize gaat winnen. Hij richt zich op Alonzo Winslow, een zestienjarige drugsdealer die een meisje bruut heeft verkracht en vermoord. Jack overtuigt Alonzo's moeder ervan om aan zijn onderzoek mee te werken, onder het voorwendsel dat hij Alonzo's onschuld wil bewijzen. Maar hoe verder hij komt met zijn onderzoek, hoe meer hij beseft dat Alonzo echt onschuldig is. Zijn speurtocht leidt hem de digitale wereld in, maar Jack beseft niet dat hij onbewust een digitaal alarm heeft laten afgaan en de moordenaar weet dat hij eraan komt..."

Jack McEvoy heeft het dus slecht getroffen bij de Los Angeles Times. Hij moet binnen veertien dagen opkrassen en tegelijkertijd zijn opvolgster - jong, goedkoop en zonder enige relevante ervaring of relaties - inwerken. Bij Jack rijpt dus het plan om met een klapper van een verhaal zijn plaaggeesten verbijsterd achter te laten. Dat lijkt hem in de schoot geworpen te worden met twee moorden op naaktdanseressen. De opsporingsinstanties zagen de onmiskenbare verbanden tussen deze en andere zaken niet, zodat onschuldigen in de nor belandden. Met hulp van één van Connelly's andere sterren, FBI-agente Rachel Walling (The Overlook/Blind vertrouwen), graaft Jack zich naar de fundamenten van deze bloederige, door een bizarre seksuele afwijking gekleurde affaire.

Ingenieus en onweerstaanbaar. Van een meesterwerk gesproken.

Dansen met de dood

'Escutcheon' is de term die medici hanteren voor schaamhaar. Peter Brown was de langst dienende roadie van The Beatles. Gebotteld water in ziekenhuizen bevat meestal vijf procent dextrose. En 'Baboo' is een gangbare benaming voor het jongste mannelijke lid van een Indiaas huisgezin.

De gemiddelde lezer van een thriller kan makkelijk zonder deze wetenswaardigheden, maar Josh Bazell vond het toch nodig om ze als voetnoten in zijn thrillerdebuut 'Dansen met de dood' onder te brengen. En dat is het eerste wat opvalt aan de thriller van deze arts uit Californië: de bulk aan feiten en feitjes onderaan de pagina's. De schrijver bazelt onder andere over de overlevingskansen in Auschwitz, OK-pakken, Lech Walesa, fecaliën, tijgerhaaien en het Amerikaanse rechtssysteem. De voetnoten zijn kennelijk bedoeld om een glimlach bij de lezer ontlokken, wat minder vaak gebeurt dan je zou willen. Bazell weet overigens niet dat Escutcheon ook de naam is van een Hengelose metalband, anders had hij dat vast wel vermeld, maar dit terzijde...

Het tweede opmerkelijke zijn de soms ellenlange zinnen die Bazell formuleert. Zinnen van meer dan vijftig woorden, die overigens door de vertaler veelal - een heel enkele keer ook niet - tot een goed einde worden gebracht, wat op zich een compliment waard is, duiken regelmatig op in de thriller, die het - en dat is dan weer teleurstellend - moet doen met een weinig aantrekkelijke cover. Die lange zinnen, dat moet een overblijfsel van zijn studie Creative Writing aan Brown University.

Minstens zo karakteristiek is het verhaal zelf. Bazell vertelt over de oud-maffiaman Peter Brown die via een getuigenbeschermingsprogramma als assistent-arts te werk is gesteld bij het ziekenhuis Manhattan Catholic. En hij vervult die taak op heel eigenzinnige wijze. Zo likt hij bij een vrouw het been dat later afgezet zal worden. Maar dan wordt hij herkend door maffialid Eddy Squillante, alias Eddy Consol, die in het ziekenhuis ligt voor onderzoek. En Brown weet dat als hij eenmaal ontmaskerd is, de wraak van de maffia dichtbij en nietsontziend zal zijn.

Bazell beschrijft - soms grofgebekt, soms hilarisch - hoe de maffia Brown steeds dichter op de huid zit, afgewisseld met flashbacks: over Browns gewelddadige verleden, over zijn grootouders die Auschwitz wisten te ontvluchten maar in de VS werden vermoord door de maffia, over zijn liefde voor violiste Magdalena. De terugblikken halen de vaart enigszins uit het verhaal, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door niet mis te verstane beschrijvingen van de falende Amerikaanse zorgsector en keiharde scènes in een haaienbassin en een vriescel, die de thriller terug op het rechte pas brengen.

De voetnoten hadden achterwege gelaten kunnen worden, de razendsnelle dialogen zijn vaak komisch genoeg. Leonardo DiCaprio heeft al toegezegd de hoofdrol in een eventuele verfilming te willen spelen. Als hij maar niet in voetnoten gaat spreken.

Al bij al een goed geschreven triller, maar zonder al te veel superlatieven. Het boek komt zeker niet in mijn top 10.

What did I read this summer

Ik heb een tijdje niets meer gepubliceerd op deze blog. Niet dat ik van deze aardkloot verdwenen was. Nee, integendeel. Er is de laatste tijd heel wat gebeurd, zowel professioneel als privé. Het meeste echter niet geschikt voor dit medium. Je weet wel: "What you publish on the net is 4ever."
In mijn vrije tijd heb ik wel wat boeken gelezen, die ik hier later, één voor één de revue zal laten passeren. Hier al een overzicht:

• Rode Oorlog - Alex Dryden
• De verrassing - Ruth Rendell
• Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón
• Wat te doen als iemand sterft - Nicci French
• Gerede Twijfel - Gianrico Carofiglio
• Ongrijpbaar - Michael Connelly
• Dansen met de Dood - Josh Bazell
• Millennium trilogie - Stigg Larson

De Belg en zijn baksteen

Stel dat je midden de jaren 70 een representatief aandelenpakket had gekocht en bijgehouden, dan zou je dat vandaag de dag met een meerwaarde van ruim 300 procent kunnen verkopen.
Wanneer je echter in diezelfde periode een huis had gekocht, dan kan je dat huis vandaag verkopen voor liefst 900 procent meer, driemaal meer dan het aandelenpakket.

Sinds 1975 is de gemiddelde prijs van een woonhuis in België vernegenvoudigd. Vandaag betaalt een koper in België gemiddeld 169.972 euro voor een woonhuis, in 1975 bedroeg de prijs amper 18.765 euro.

Die cijfers bewijzen zonneklaar dat ik als voorzichtige huisvader die in stenen belegde, absoluut niet dommer was dan de 'dynamische' belegger die grote risico's durfde te nemen in de hoop op een hoog rendement.
Hij had dan wel voor een paar topjaren op de beurs inderdaad een hoog rendement. Maar dat mooie liedje heeft niet lang geduurd. Op lange termijn zijn we als huisbezitter veruit de verstandigste en nu ook nog eens de rijkste belegger geworden.

Daarnaast is en blijft een eigen huis de beste sociale verzekering voor de oude dag.
We zitten in België opnieuw met een opduikend begrotingstekort. Er worden totaal geen buffers aangelegd die de vergrijzing moet opvangen en gaat ook de generatie van de babyboomers tussen dit en een decennium met pensioen. Al die factoren zullen de druk op het wettelijke pensioenstelsel sterk doen toenemen.
Ook tweede en derde pijlers van aanvullende pensioenfondsen staan onder druk omwille van de huidige financiële crisis.
In zulke omstandigheden wordt je eigen huis een nog belangrijker factor van bestaanszekerheid dan het al was.

Daarom vind ik de btw-verlaging op een deel van de nieuwbouw één van de beste anti crisis maatregelen die al genomen zijn door de regering.
Niet alleen omdat ze nu de economische activiteit en de werkgelegenheid in de bouwsector ondersteunt, maar vooral ook, omdat ze mee de basis legt voor een grotere bestaanszekerheid: je eigen baksteen in je maag.

Er is toch een Bush die ik goed vind

Een presidentiële naam heeft het niet meer, maar het Bush-bier van brouwerij Dubuisson zal daar geen last van hebben. Nu is er zelfs een versie waar een fijne wijnsmaak aan zit. En wie echt het zwaardere werk wil, kan naar de Bush Tripel Amber grijpen.

Ongetwijfeld is brouwerij Dubuisson, die in 1769 werd opgericht, de oudste brouwerij in Wallonië en ook een van de oudste in België. Dit jaar viert ze overigens haar 240ste verjaardag. Sinds haar oprichting bevindt ze zich nog altijd op dezelfde plek (een mooie vierkantshoeve) en is ze nog steeds in handen van dezelfde familie, wat heel uitzonderlijk is. Hugues Dubuisson, de huidige eigenaar, vertegenwoordigt de achtste generatie brouwers in Ghysegnies, het gehucht van Pipaix dat sinds de oprichting van de brouwerij haar thuis is.

In 1933, toen de Engelse bieren volop in de mode waren, creëerde Alfred Dubuisson, de grootvader van Hugues, een nieuw bier dat Belgische en Engelse kenmerken verenigde. Daarvoor gebruikte hij Engelse hop. Hij gaf het bier de kleur van een Engelse ale en ook een Engelse naam, Bush Beer, de Engelse vertaling van de naam 'Du Buisson'.

Van meet af aan kon dit bier op veel bijval rekenen, zowel in België als in het buitenland. Tegenwoordig wordt het uitgevoerd naar talrijke landen, waaronder de Verenigde Staten, Vietnam, Chili en Australië. Al die tijd is de brouwerij trouw gebleven aan het recept van dit buitengewone en vrij unieke bier, want de combinatie van bittere en zoete smaken bedacht door Alfred Dubuisson drinkt lekker weg. Enkel de naam van het bier is wat geëvolueerd. Toen in 1998 de Bush Blond werd gecreëerd, werd het Bush Beer de Bush Amber genoemd zodat het niet met zijn nieuwe broertje kon worden verward.

Op vaten
Vorig jaar vierde brouwerij Dubuisson de 75ste verjaardag van dit emblematische bier. Dit ging gepaard met heel wat nieuwigheden. Zo werd op 19 april 2008 officieel de totaal nieuwe bottellijn in werking gesteld. De brouwerij investeerde 4 miljoen euro waardoor ze niet alleen een optimale kwaliteit van de bierproducten kan garanderen, maar ook nieuwe verpakkingen, nieuwe hoeveelheden en bijgevolg nieuwe producten kan creëren.
Hugues Dubuisson bracht zo de Bush Amber Tripel en de Bush Blond Tripel in flessen van 75 centiliter uit. Het zijn nieuwe, maar ook authentieke creaties. De klassieke Bush Amber en Bush Blond ondergaan een derde gisting op flessen van 75 centiliter. Deze hergisting voorziet de Bush Tripel van een rond- en volheid die echte bierliefhebbers wel kunnen waarderen.

Ook werd onlangs de Bush de Nuits, de nieuwste creatie van Hugues Dubuisson, voorgesteld. Bij de Bush Prestige moest de Bush Amber gedurende zes tot negen maanden rijpen in nieuwe eiken vaten. Daardoor krijgt het bier een bourbonsmaak, met een duidelijke vanilletoets dankzij de jonge Amerikaanse eik. Bij de Bush de Nuits is het de Bush de Noël (het zware kerstbier) die gedurende zes tot negen maanden rijpt in houten vaten waarin Bourgogne de Nuits Saint-Georges gezeten heeft. Het eindresultaat is ronduit verrassend. Een karakterbier met een licht heldere kleur die bijzondere, lichte wijnaroma's verspreidt en die de smaak van wijn benadert.

Niet voor beginners
De hergisting van Bush Tripel Amber, heeft duidelijk voor een drogere, fruitiger smaak gezorgd, waarbij het traditioneel zoete en karamelachtige bier er een dimensie heeft bijgekregen. Opvallend is dat dit bier, ondanks de hoge alcoholgraad, toch over een stevige schuimkraag beschikt.
Bush Tripel Amber is zonder meer een van de zwaarste Belgische bieren, en met de hergisting op fles komt daar nog een beetje bij. Zeker geen bier voor beginners, maar volgens mij een stukje van ons Belgisch bierpatrimonium waarvan je op het juiste moment moet genieten.

Eikels

Er was eens een dorp waar veel eikenbomen groeiden.
Op een dag kwam een vreemde langs die eikels wou kopen en voor elke eikel 1 euro wilde betalen. Na een week kwam hij terug en kocht alle eikels die de dorpelingen hadden verzameld. Hij zei ook dat hij na nog een week terug zou komen en 5 euro betalen voor elke eikel.
Alle dorpelingen zochten zoveel mogelijk eikels bij elkaar. Na een week kwam de vreemde terug en kocht alle eikels aan 5 euro het stuk. Opnieuw zei hij dat hij binnen een week terug zou komen. Dan zou hij 20 euro geven voor elke eikel. De dorpelingen waren heel enthousiast. De zochten echter tevergeefs nog naar eikels. Alle eikels waren verkocht.
Twee dagen voor de vreemde terug zou komen, kwam een tweede vreemde in het dorp met een grote zak eikels. De dorpelingen zagen hun kans schoon. Maar de eikels van de tweede vreemde waren duur. Hij vroeg 15 euro per eikel. Desondanks zochten de dorpelingen al hun geld bij elkaar en kochten de hele zak eikels. De eerste vreemde kwam echter nooit terug om de eikels tegen 20 euro te kopen.
De dorpelingen bleven enkel over met een zak eikels...eikels!

Facebook is jarig.

Facebook is vijf jaar oud. In februari 2004 heeft Harvard student Mark Zuckerberg, samen met een aantal klasvrienden, het sociaal netwerk uit de grond gestampt, die de wereld aan het opeten is. Maar zoals met zoveel dingen, wat in het begin cool was, is nu 'totally uncool'.

Reden: Ons, oude zakken.


Stelling 1:
Met Facebook zoek je naar mensen die je uit het oog bent verloren. En jongens, wij zijn van heel veel mensen het spoor bijster geraakt. Meer mensen dan jullie jonge snaken tot nu toe hebben ontmoet. We hebben verschillende scholen, jobs en zelfs huwelijken achter de rug. Elk met zijn set individuen, die we grotendeels zijn vergeten. Maar Facebook vergeet niet.

Stelling 2:
We zijn nooit meer dronken op feestjes en worden dus niet meer gefotografeerd met een fles bier in een compromitterende positie. Er is dus geen gevaar voor dergelijke foto's op Facebook. Hoewel...

Stelling 3:
We zijn lui. We hebben werk, kinderen en een huis. Op onze leeftijd doen we niets meer. We willen enkel nog weten wat anderen doen en daar geven we onze ongezouten mening op. Daarvoor dient nu juist het nieuwsoverzicht.

Stelling 4:
We zijn oud en lelijk geworden. We lijken niet meer op die prille youngsters van tijdens onze schooltijd. Je hebt dus Facebook tags nodig om ons te identificeren.

Stelling 5:
We hebben kinderen. Er zijn maar weinig dingen waar mensen van onze leeftijd meer van genieten dan andere mensen dwingen om naar foto's te kijken van hun kinderen. Facebook is één van de meest efficiënte instrumenten om dit op te dringen.

Stelling 6:
We zijn te oud om e-mail adressen te onthouden. Logisch. We zijn jarenlang volgepropt met hormonen, hebben dioxine kippen gegeten, met de fiets door zure regen gereden. Dit vreet aan je lijf. We kunnen dus de e-mail adressen van onze vrienden niet onthouden. We onthouden met moeite hun naam. Facebook brengt hier redding.

Stelling 7:
Wij zelf zijn 'totally uncool'.Vroeger was het cool op Facebook. Maar nu er 150 miljoen leden zijn, is het coole eraf. De sterkst groeiende populatie op Facebook is ouder dan 30. Het is dus veel cooler om niet op Facebook te zitten.

Dus snotneuzen, 'Off you go, Facebook is ours'...

Mijn favoriete reisbestemming

Ik heb daarnet iemand ontgoocheld. Een mevrouw belde me op. Je weet wel. Een lieve stem van een of ander call center die je vriendelijk vraagt naar je mening.Ze wou weten wat mijn favoriete reisbestemmingen zijn. Ik heb geen favoriete reisbestemmingen, het liefst van al reis ik niét. Reizen is voor mensen die thuis niet gelukkig zijn, heb ik haar gezegd.
Dat leverde een seconde stilte op. Ze hapte naar adem en ik hoorde ze naar een vraag zoeken. Die kwam. Of ik dat standpunt wou motiveren. Nee, dat wou ik niet. Omdat thuiszijn de natuurlijke toestand van de mens is. Wie die natuurlijke toestand wil wijzigen moet dat motiveren. De reiziger dus, niet ik. Thuis ben je thuis, dat volstaat als motivatie. Dat zei ik die mevrouw.

Hartenpijn

Vanavond was het ‘Groot dictee der Nederlandse taal’ op TV. De negentiende keer al. De tekst was van Kristien Hemmerechts. Ik heb meegedaan, maar kreeg na de eerste zin al ‘Hartenpijn’.

Dit is niets voor mij. Ik haal normaal nog het niveau niet van een spelling checker. En je zou die eens moeten zien rood kleuren bij de tekst van het dictee.

Nadat ik jarenlang zielenknijpers had geconsulteerd voor een aandoening die in negentiende-eeuwse traktaten als spleen wordt omschreven, besloot ik mijn heil niet langer in antidepressiva te zoeken.

Ik zocht een Mariaheiligdom waar ook steilorige vroegeenentwintigste-eeuwse niet-gelovigen zich konden neervlijen om de genezing af te smeken van levercirrose, ontstoken bronchiën, X-benen of een acuut accres van genitale wratten.

Op advies van Chaucer, Groot-Brittanniës meest gelauwerde laatmiddeleeuwse dichter, plande ik mijn pelgrimstocht in april, de uitgelezen maand om naar een bedevaartsoord te trekken, of dat nu ligt in mediterraan of Saharaans gebied.

Als fan van Hugo Claus’ Oostakkerse gedichten lokte mij het Oost-Vlaamse Oostakker met zijn neogotische Onze-Lieve-Vrouwekerk, al spelen de pennenvruchten van onze betreurde bard veelal in een rabelaisachtig sodom en gomorra.

Ik hing een schapuliermedaille om, speldde wat blingbling op mijn revers, leerde het Onzevader uit mijn hoofd, boekte overnachtingen in een x-aantal lowbudgetkloosters en sloot me aan bij een colonne ultradevote adellijke pelgrims.

Hoewel ik me had voorgenomen alleen bij het ecclesiastische en eschatologische stil te staan, bezweek ik voor de seduisante elixers, de eau des carmes en de geuzelambiek die rooms-katholieke monniken ’s avonds serveerden.

Overdag bestreed ik gênante katers en werd mijn queeste nu ook door een pernicieuze zondelast bezwaard, zodat ik rozenhoedjes mompelend voortsjokte naar mijn eindbestemming, die als een eldorado almaar elusiever werd.

Kon een jozefshuwelijk me verlichten, wilde ik weten van een getonsureerde benedictijnerabt, waarop hij me in zijn gebronsde armen sloot en mijn larmoyante weltschmerz godzijdank eindelijk voorgoed vervloot.

Kristien Hemmerechts

The Shoe

George is more agile than I thought for a guy his age. He gracefully evaded a flying shoe. And it wasn't a lucky move. The second shoe didn't hit the target either. Maybe he should have thrown the shoe back saying that the journalist needed to learn to throw more accurately.

My Favorite Vampires

Vampires have always fascinated me. Do they really exist or are they just a creation of our rich imagination? Here are my favorite vampires.

Nosferatu, 1922
Actor Max Schreck plays Count Orlok (Dracula) in this silent classic about the demise of Dracula. The names of locations and characters had to be changed after Bram Stoker's heirs refused to give permission to make a movie from the author's book.

Horror of Dracula, 1958
Christopher Lee stars in this British take on the Dracula legend, nominated for a Hugo award for Best Dramatic Presentation.

The Count, 1969-Present
Though most children are probably unaware of the bloody origins of Sesame Street's Count von Count, parents are unlikely to miss the sly references to Bela Lugosi's interpretation of the Bram Stoker character.

Bram Stoker's Dracula, 1992
Legendary director Francis Ford Coppola's adaptation of the classic novel won 3 Oscars, for Best Costume Design, Best Sound Effects Editing, and Best Makeup.

Interview With the Vampire, 1994
An all-star cast that includes Brad Pitt and Tom Cruise, above, rounds out this film adaptation of Anne Rice's book of the same title.

Underworld, 2003 & Underworld: Evolution, 2006
Selene (Kate Beckinsale), a beautiful vampire warrior, is entrenched in a war between the vampire and werewolf races. Although she is aligned with the vampires, she falls in love with Michael (Scott Speedman), a werewolf who longs for the war to end.

Blade, 1998-2004
This three-part series stars Wesley Snipes as a half mortal, half vampire who battles vampires in order to keep the mortal race safe. Guillermo del Toro directed the second film in the set, above, about the lead character's battle to defeat mutant vampires so consumed with bloodlust that they prey on vampires as well as humans.

Twilight, 2008
The most recent vampire movie is based on the wildly popular book by Stephenie Meyer, tells the story of a teenage girl who finds her life in danger after she falls in love with a vampire.

The Ultimate Robot List

My Robot top 10 in movie world.

1. Maria
   Metropolis, 1927
   In Fritz Lang's classic silent film, the robot Maria incites a full-scale rebellion in a futuristic dystopian world.
   
   
2. Gunslinger
   Westworld, 1973
   The androids at this theme park are programmed to service the fantasies of paying customers. Everything is fine until a computer failure leads some of the robots, like the cowboy played by Yul Brynner, above, to start killing the guests.
   
   
3. C-3P0 and R2-D2
   Star Wars Episodes I-VI, 1977 - 2005
   After six films, the robots from the Star Wars movies have become global icons. But fan boys want to know: will they ever consummate their love for each other?
   
   
4. Terminator
   Terminator, 1984
   Played for most of the film by California Governator Arnold Schwarzenegger, Terminator's scary endoskeleton — and true robotic nature — are revealed by a fiery explosion in the movie's climactic final sequence.
   
   
5. Robocop
   Robocop 1, 2 & 3, 1987 - 1993
   Cop Alex Murphy, played by Peter Weller, is shot, tortured and murdered ... sort of. Scientists rebuild his brain and face, still technically alive, into a robotic suit. Once transformed, Murphy hunts down the gang who offed him and spawns an uber-violent cinematic franchise.
   
   
6. Data
   Star Trek, The Next Generation series, 1994 - 2002
   sentient android whose positronic brain allows him impressive computational capabilities, Data is perpetually flummoxed by human behavior and emotions. Just like the rest of us.
   
   
7. NS-5
   I, Robot, 2004
   In this movie, based on the novel from Isaac Asimov, Will Smith plays a detective with a strong anti-robot bias who hunts for a killer-robot in the Chicago of the future. He begins to suspect that a murder he is investigating was carried out by one of a new line of robots, the Nestor Class 5.
   
   
8. Marvin the Paranoid Android
   The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, 2005
   Very depressed, a little too smart for his own good, Marvin claims to be 30 billion times more intelligent than a live mattress.
   
   
9. Optimus Prime
   Transformers, 2007
   The leader of a pack of robots battling the Decepticons, (another, more evil class of robots) Optimus takes it upon himself to protect the planet Earth and kick some metal ass in the meantime.
   
   
10. WALL-E
    WALL-E, 2008
    Cute, industrious and blessed with a hot robotic girlfriend, WALL-E must clean up the completely polluted and abandoned Earth.
    

Alcohol

Militairen op missie in het buitenland mogen vanaf maart geen alcohol meer drinken. Op die manier wil het leger incidenten vermijden.
Is dit dan ook geldig voor ministers (van defensie) op missie? Maar ja, die moet zelfs nog niet gedronken hebben om een incident te veroorzaken.

Oei, oei, hopelijk krijgt mijn werkgever geen telefoontje van onze Pieter. Nu ze in hun 'lay off' fase zijn zou dit blogje mijn wel eens zuur kunnen opbreken. Ik zou de eerste niet zijn. Nathalie kan daar van meepraten...

Gebakken lucht

Het bedrijf Omega Pharma heeft de E-Waves Phone Chip gelanceerd. Die chip zou via interferentie-technologie de potentieel schadelijke straling van gsm-toestellen neutraliseren. De E-Waves Phone Chip stuurt een tegengolf uit die de potentieel schadelijke stralen neutraliseert. De chip werkt zonder batterijen en wordt bevestigd op de gsm ter hoogte van de gsm-batterij.

Heb je gezien hoeveel zo'n ding kost? Bijna 40 euro!
Je heb al een goeie Bluetooth Headset voor zo'n kleine 25 euro. En dat werkt ten minste.

Een parel om van te drinken

Manu De Landtsheer is met zijn Malheur 12 de trotse winnaar van de gouden medaille in de categorie 'Belgian style dubbel', zopas uitgereikt op de European Beer Star Award in Nürnberg. Hij heeft dus het beste bruine bier van Europa.

Langs de Mandekensstraat in Buggenhout begon hij zowat tien jaar geleden met zijn brouwerij, in de voetsporen van zijn grootvader die ooit nog brouwer was. Vader De Landtsheer was bierhandelaar.

Kleinzoon Manu droomde er echter van om terug te brouwen. Hij koos meteen voor een lijn blonde en fijngehopte bieren. Malheur 6 is een pittig blondje met veel Saaz-hop, Malheur 8 is wat zwaarder, de 10 is een stevige tripel. Al deze bieren zijn volgens het Duitse Reinheitsgebot gebrouwen (Germania), met enkel water, mout, hop en gist.

Enkele jaren later kwam er toch wat vraag naar een bruin bier. Manu wou daar wel op ingaan en ontwikkelde zo de Malheur 12, een bier met 50 procent meer grondstoffen dan een normale 'dubbele'. Een must om van 7 naar 12 graden alcohol te gaan.
Nochtans voelt het bier niet zo zwaar aan. Het is extreem zacht, niet te zoet, krachtig maar toch nog droog op het einde, met pilsmout, karamelmout, kandijsuiker én Duitse hop (Hallertau en Styrian Goldings). Daarnaast worden ook nog kruiden bijgevoegd. De 'gruut' van het oude Flandria: een goed bewaard geheim.

Het bier is ook de basis voor de Malheur Dark Brut, dat is dan de 12 die het procedé van remuage en dégorgement ondergaat. Of de methode van Dom Pérignon toegepast op bier. De brouwer werd er beroemd mee, paste het voor de eerste keer toe op de Malheur 10, wat leidde tot de Malheur Brut Réserve, en de creatie van een nieuwe bierstijl in België bierland. Wijlen Michael Jackson noemde ze terecht 'les bières brutes'.

Vorig jaar won de brouwer goud met de Malheur 10 in Nürnberg en alsof dat nog niet genoeg is, won hij ook al twee medailles op de prestigieuze World Beer Cup, met zijn Malheur Brut Réserve.


MALHEUR 12

Herkomst:
Brouwerij Malheur (De Landtsheer), Buggenhout

Alcoholgehalte:
12 vol. % alc

Uitzicht:
Donkerbruin, met mooi en rotsachtig 'caffè latte' lichtbruin schuim.

Aroma:
Moutig en granig, doet aan vers gesneden brood denken.

Smaak en afdronk:
Vol, rond, een zweem van zoet van de alcohol, maar het bier blijft droog en koffiebitter, met toetsen van noten, honing en rum, afkomstig van de bruine kandijsuiker. De afdronk is bitterzoet, lang en verwarmend.

Foodpairing:
Laat een konijn een uur sudderen in de saus met een flesje Malheur 12, en drink er het bier bij: een hemelse combinatie. Maar als je er de Montecristo Petit Edmundo bij rookt, een Cubaanse smaakbom, raak je ook wel in de hemel.

Crises bestrijders

Zou Yves dan toch nog brains hebben? Want van Didier zal dit zeker niet komen!
Of leest hij misschien mijn blog? Ik heb al eerder gezegd dat ze daar in Brussel meer naar mensen zoals Geert Noels moeten luisteren.

Er is een 'Comité op hoog niveau voor een nieuwe financiële architectuur' geïnstalleerd, dat de Belgische regering voorstellen moet doen om het financiële systeem te verstevigen.

En het zijn niet van de minsten...

Het comité wordt voorgezeten door Alexandre Lamfalussy, gewezen voorzitter van het Europees Monetair Instituut, en telt naast de voorzitter zes leden, met name Jean-François Cats, voorzitter van het Belgische Instituut van Bedrijfsrevisoren, Daniel Gros, directeur van CEPS (Center for European Policy Studies), Willy Kiekens, directeur bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF), Geert Noels, hoofdeconoom van Petercam, Peter Praet, voorzitter van het Banking Supervision Committee van het ESCB (Europees Stelsel van Centrale Banken), en Eddy Wymeersch, voorzitter van CESR (Committee of European Securities Regulators)

The canoe race

Once there was a Belgian canoe team.
The Belgian canoe team agreed with a Japanese canoe team to hold a yearly race.
Each team had 8 team members.Both teams started their training.
On the day of the race both teams were at their best. But sadly the Japanese team won. They were a mile ahead...
After the defeat, the Belgian moral was low. The management of the Belgian team decided that next year the race had to be won. To find out what went wrong in the race a project team was set up.
The project team found out that in the Japanese team, seven team members were rowing and one member gave instructions. On the other hand, in the Belgian team one member was rowing and the seven others were giving instructions.
In this crisis situation, the Belgian management gave proof of there management skills: they hired a consultancy agency to analyze the structure of the Belgian canoe team.
After many months of hard work, the experts came to the conclusion that in the Belgian canoe team, too many people were giving instructions and not enough people were rowing.
So with the report of the experts, the Belgian management decided to alter the structure of the canoe team: only four members of the canoe team had to give instructions, two members needed to supervise the instructors and one had to be the head of the supervisors. The last member rowed.
Also the following measures were taken to motivate the rower: “We need to enlarge his working area and give him more responsibility.”
A year later the Japanese rowing team won with 2 miles difference.
The Belgian team fired the rower immediately because of the bad results.
Never the less, a large bonus was given to the supervisors for their involvement in the project.
The consultancy agency made a new analysis and concluded that the chosen tactics were correct, that the motivation was good, but that the equipment needed improvement.
The Belgian team is now building a new canoe.

Two hundred people were laid off this week. They were all rowers...

Alien Conversation (2)

They're Made Out Of Meat - Funny bloopers R us

Topmodel 2008

Dit jaar wordt het Virginie Bleyaert.

Econoshock

Ik heb net het boek Econoshock van Geert Noels gelezen. Het boek geeft een antwoord op de vraag waarom onze wereld zo sterk aan het veranderen is. Hij doet dit aan de hand van een zestal belangrijke economische schokken die - vroeg of laat - ons leven drastisch zullen veranderen.

• De opkomst van het Oosten
• Het einde van goedkope fossiele brandstoffen
• De crash van het hele financiële systeem
• De demografische evolutie
• De ICT-revolutie
• De opwarming van de aarde

Het is een boek die bij onze beleidsmensen verplichte literatuur zou moeten zijn. Het geeft aan dat ze de ‘not in my backyard’ politiek moeten stoppen en doortastende wereldwijde maatregelen moeten nemen. Het uitstellen van drastische maatregelen zullen veel te zware gevolgen hebben op de komende generaties. Er moet dus NU worden gehandeld.

Het is echter een positief verhaal. Het uitgangspunt doorheen heel het boek is dat de economie een afspiegeling is van het menselijk vernuft. Dat achteruitgang geen optie is en dat de mens onder druk erin slaagt om heel creatieve en innoverende oplossingen te bedenken.

Aan ons om de geboden opportuniteiten tijdig te zien en ze positief aan wenden. Ik heb alvast de Humo gekocht met het gratis 'Water & Climate-fonds' aandeel.

In Bruges

Als rasechte Bruggeling kan ook ik niet nalaten eens een woordje te placeren over 'In Bruges' van regisseur Martin McDonagh. De film over Ray (Colin Farrell) en Ken (Brendan Gleeson), twee Ierse huurmoordenaars, die na een misgelopen 'hit' door hun opdrachtgever naar Brugge worden gestuurd om daar af te koelen.

Naast beide mannen speelt ook Brugge als locatie een hoofdrol in de film. De oudste van de twee (Ken), maakt van de nood een deugd en gaat de culturele rijkdom van de stad verkennen. Brugge wordt hierbij prachtig in beeld gebracht. Brugge is als bewegende postkaart. Laat de toeristen maar toestromen...

Ken's tegenpool Ray kan Brugge niet smaken. Te nerveus en overladen met schuldgevoelens over hun mislukte aanslag verveelt hij zich te pletter. Hij gaat dan ook woorden als 'fucking shithole' om Brugge te omschrijven niet uit de weg. Hij wil zo snel mogelijk weg uit "het land dat toch alleen maar aan elkaar hangt met pralines".

Het verhaal zelf vertel ik niet. Daarvoor moet je maar naar de film gaan kijken. Maar de tekst op de affiche "Shoot First. Sightsee later." ga je heel anders beleven door het heel sarcastisch einde van de film.

Vermist

Squash racket vermist. Allez Geert, is die nu echt van jou...

Uitgaan

Vaders van vijftien en zestien jarige pubers vroegen zich deze middag, hangend aan de toog van de sportclub af, of hun telgen het uitgaan meer en meer als een doel op zich beschouwen. Ik moet zeggen dat, buiten het af en toe meenemen van een film, ik bij mijn oudste, daar - tot nu toe wel te verstaan - nog niet veel van heb opgemerkt.
Het is misschien veelzeggend dat hij die zich meest zorgen maakte twee dochters heeft.

Gold!

En dan nog in atletiek.

België boven?

Allez, we hebben er één. En dan nog een zilveren! Ik wil niet de negatieve uitgangen, maar we moeten toch realist blijven. Als die - Amerikaanse, Engelse, Jamaicaanse - wijven hun stokken zouden kunnen vasthouden, was ik nog niet zo zeker dat er een medialle in zat. Dan waren we vijfde.
Ik weet het, ik ben een slechte verliezer... Maar mijn pronostiek is wel om zeep.

Snelste mens

Usain Bolt. Kan het nog sneller? Hier is het antwoord. Op de 100m in ieder geval wel. Stel je voor. In een finale nog uitbollen...

Sportief België

We hebben nog altijd geen medailles op de spelen.
Spijtig genoeg staat mijn pronostiek van 0 medailles nog altijd recht.
Als Tia en Jos Lansink met Cumano nu maar geen roet in het eten gooien.

In ieder geval, je moet het maar kunnen, geen madailles halen. Stel je eens voor dat China of de US ook zoveel ambitie zou hebben. Waar zijn ze bij het BOIC eigenlijk mee bezig? Neem nu een land als Australië. Enorm groot, maar ze zijn daar maar met een kleine 20 miljoen. Dat is ongeveer het dubbele van bij ons. We zouden dus de helf van hun medaille aantal moeten kunnen halen. Moest het nu maar een tiende zijn. Ik zou al tevreden zijn. Zij hebben er tot op de dag van vandaag al 35! En wij?