Backstage bij Ann Demeulemeester

Vorig weekend stond in DM magazine een mooie foto reportage over Ann Demeulemeester.

Sport is gezond

Deze morgen ging ik zonder den oudsten naar het squash centrum. Je weet wel. Het zijn examens.
De papa's slaan een balletje, terwijl de gasten normaal met het serieuse werk bezig zijn. Maar het is anders verlopen. Toen ik aankwam was het grote paniek. Gerrit zat onder het bloed. Een raket in z'n oog. Het zag er vrij ernstig uit. Overal bloed.
Ik ben met hem naar de spoed gereden. Vlug bediend. Chapeau voor de spoed van St.-Jan. We waren nog voor den aperitief terug...
Al bij al viel het nog wel mee. Vier draadjes in z'n ooglid en een gezwollen blauw oog... Morgen een dag je vrij. De gelukzak!

Belgen (Bruggelingen?) op de Zuidpool

De eerste fase van het nieuwe Belgische poolstation Princess Elisabeth is na 4 maanden klaar. Het station bevindt zich in Utsteinen op Antarctica. Later dit jaar gaat het team onder leiding van Johan Berte en Alain Hubert terug om er met de tweede (tevens laatste) bouwfase te beginnen. Deze tweede fase bestaat uit de installatie van de functionele systemen. Die systemen zijn zo ontworpen dat het hele poolstation CO2 neutraal wordt. Ze worden nu nog vollop gestest en afgewerkt.

Check these out (1)

Vreemde klok, maar het doet je toch wel nadenken...
Map of the known universe
The Wikisky...

Samber

Samber is een literaire stripreeks van Bernard Hislaire, die de serie tekent als "Yslaire". Het verhaal speelt zich af in de 19e eeuw. Een typisch kenmerk aan de strips is dat de hoofdkeuren rood en zwart zijn, wat een verwijzing is naar de roman "Le rouge et le noir" van Stendhal. Julie, één van de hoofdpersonages, heeft ook rode ogen.

Na de reeks "Frommeltje en Viola" start Bernard Hislaire samen met Balac aan Samber. De stijl is totaal verschillend in vergelijking met zijn vorig werk en hij signeert dan ook niet meer met Hislaire maar met Yslaire. Voor de omgeving inspireren ze zich op het familieverblijf van zijn toenmalige partner in de streek van Digne. In januari 1985 wordt het eerste album "Minder is meer" uitgegeven. Het is meteen een groot success en wordt overladen met prijzen. De samenwerking tussen Yslaire en Balac eindigt jammer genoeg nog vóór het tweede album verschijnt.

Het tweede album verschijnt daardoor pas in november 1990 onder de titel "Ik weet dat je terug zult komen". Het derde album "Revolutie, revolutie..." komt 3 jaar later uit. Het derde album wordt later hernoemd tot "Vrijheid, vrijheid...". In november 1996 verschijnt het vierde album "Moeten wij dan samen sterven..."
Mij lijkt het verhaal dan vertelt, maar toch wordt er nog een vervolg uitgegeven. Een commercieële melkkoe? In september 2003 breidt Yslaire nog een vervolg: "Vervloekt zij de vrucht van uw schoot...".
In mei 2007 verschijnt dan een prequel onder de hoofdtitel "De oorlog van de Sambers". Enkel deel 1 "Hugo & Iris" is nu al beschikbaar. Verhaal is van Yslaire. Illustraties en kleur worden verzorgd door Bastide en Mézil.
Nu pas wordt het duidelijk wat de auteur van plan is met de reeks. Yslaire wil er één grote familie kroniek van maken.

Tweede generatie (1847-1848) Bernard & Julie

• Eerste hoofdstuk Minder is meer
• Tweede hoofdstuk Ik weet dat je terug zult komen
• Derde hoofdstuk Revolutie, revolutie...
• Vierde hoofdstuk Moeten wij dan samen sterven...

Derde generatie (1856-1862) Bernard Marie & Judit

• Eerste hoofdstuk Vervloekt zij de vrucht van uw schoot...
• Tweede hoofdstuk De zee gezien vanuit het Vagevuur
• Derde hoofdstuk Onze ogen, onze haren, onze trots...
• Vierde hoofdstuk Wat mijn ogen niet zien

Laatste generatie (1862-1871) Nelson & Judith

• Eerste hoofdstuk Ter hoogte van de aanlegplaats
• Tweede hoofdstuk De kersen van Juffrouw Dyeu
• Derde hoofdstuk Alle razernij van de hoop
• Vierde hoofdstuk De laatste van de Sambers

De oorlog van de Sambers (tekst Yslaire)

• Boek I (1830 - 1847) Hugo & Iris

• Eerste hoofdstuk De bruiloft van Hugo
• Tweede hoofdstuk De passie volgens Iris
• Derde hoofdstuk De maan die kijkt

• Boek II (1760) Werner & Charlotte

• Eerste hoofdstuk De eeuwigheid van Saintange
• Tweede hoofdstuk De rode mis
• Derde hoofdstuk Uw kind, gravin...

• Boek III (-40.000 voor Christus ) Aam & Yev

• Eerste hoofdstuk De schepping
• Tweede hoofdstuk In het begin
• Derde hoofdstuk Ecce homo oculis

Minder is meer...

Op de begrafenis van hun vader laat Bernard Samber zijn zus Sarah achter op het kerkhof. Hij dwaalt rond en gaat schuilen voor het onweer onder een brug. Daar ontmoet hij Julie, de stropersdochter met de rode ogen. Vóór Bernard terug naar zijn zus gaat, spreken ze af om middernacht.
Tijdens hun afspraak vraagt Julie Bernard haar zijn dood te schenken. Omdat de levenslijn van zijn hand langer is dan de hare, snijdt Julie zijn levenslijn door met haar haarspeld.
Leuk detail: de bloedlijn in zijn hand zie je voortdurend terug op de kaften van alle albums uitgegeven vóór 2003.
Wanneer Julie Bernard komt opzoeken loopt alles uit de hand. Sarah, bezeten door de boeken van haar vader, meent Julie te moeten doden. "Want de afstammelingen van de stam, gebrandmerkt met vurige ogen, zullen wraak bekomen, te vuur en te zwaard, met tanden of klauwen, tot in het nakomelingschap van hun beulen."

Wanneer dit niet lukt en Sarah’s moeder die handschriften wil vernietigen, doodt Sarah, razend van woede, haar moeder. Julie wordt echter beschuldigd van de moord en vlucht naar Parijs.



De Auteur

Yslaire (Bernard Hislaire, Brussel, 11 januari 1957) is een Belgische scenarist en tekenaar.
Hislaire volgt een opleiding in Sint-Lucas in Brussel. In 1975, hij is dan 18, gaat hij voor het weekblad Robbedoes werken. Niet veel later tekent hij een kort verhaal onder de titel De derde dief. Vanaf dan kan hij rekenen op befaamde scenaristen zoals Raoul Cauvin en Jean-Marie Brouyère, met wie hij meerdere reeksen zal opstarten zoals Zakkenloper en Blasius. In 1978 lanceert hij zijn eerste serie Frommeltje en Viola die in het weekblad Robbedoes verschijnt. Deze serie loopt tot 1985.

In 1986 resulteert zijn ontmoeting met de scenarist Balac, pseudoniem van Yann, in de start van de reeks Samber. Bernard Hislaire tekent voortaan onder de naam Yslaire. Deze reeks vertelt het verhaal van de onmogelijke liefde tussen Bernard Samber, een jonge « bourgeois », en de proletarische Julie gedurende de Franse revolutie van 1848. De volledige serie wordt uitgegeven door Glénat en kent zowel commercieel succes als bijval bij de critici. De reeks wordt jammer genoeg onder een nieuwe omslag in 2003 opnieuw uitgegeven.

In 1997 start Yslaire met een website. Dit geeft ook aanleiding tot twee boeken, "Introduction au XXe ciel", gevolgd in 1998 door "Mémoire du XXe ciel: 98". Deze nieuwe reeks wordt hernomen in 2000 door de uitgeverij 'Les Humanoïdes Associés' en de twee albums worden heruitgegeven in één enkel album met de titel "XXe ciel.com: Mémoires 98".
Het jaar daarna verschijnt "Mémoires 99" en in 2004 tekent Yslaire voor deze reeks twee mogelijke eindes: "Mémoires <19>00" en "Mémoires <20>00". In 2003 start hij een nieuwe reeks Drie maagden. In 2006 start hij met de reeks "De Hemel boven Brussel".

Vlieg er eens uit

Onze oudste heeft een kite gekocht om aan zee te gaan vliegeren. Dit is tegenwoordig erg 'in' bij 15 jarigen. Zo'n vliegers zijn niet van die onbenullige draakjes van in onze tijd, maar 3 à 4 vierkante meter grote zeilen die bij 5 beaufort al je krachten vergen om in bedwang te houden. Vraag het maar aan onze zus. Die ging laatst bij een stevige bries plat op de buik...

Maar dat is nog klein bier in vergelijking met de computer gestuurde kites die worden gebruikt bij containerschepen. Het zijn niet allemaal wereldzeeën bevuilers. De MS Beluga Skysails is uitgerust met zo'n computer gestuurde kite.

De Beluga is een 10.000 ton vrachtschip van 312 meter lang en wordt gedeeltelijk voortbewogen door een vlieger van 160 vierkante meter. Deze vlieger moet een brandstofbesparing opleveren van 10 à 15 procent.

Naast het kostenbesparende effect van Sky Sails is er de reductie van uitstoot van schadelijke gassen. Zowel de uitstoot van CO2 als van zwaveldioxide zou sterk verminderen.

Navolging zal dit experiment zeker hebben. Vooral met een prijs van boven de 100 dollar per vat ruwe olie. Daarnaast is Sky Sails van plan vliegers van 600 vierkante meter te introduceren, wat een besparing van 35 procent mogelijk zou maken.

De leukste grap van de wereld

Een jaar lang heeft de Britse psycholoog Richard Wiseman gezocht naar de leukste grap ter wereld. Je kan die en nog enkele andere hier vinden.

Two hunters are out in the woods when one of them collapses. He doesn't seem to be breathing and his eyes are glazed. The other guy whips out his phone and calls the emergency services. He gasps, "My friend is dead! What can I do?". The operator says "Calm down. I can help. First, let's make sure he's dead." There is a silence, then a shot is heard. Back on the phone, the guy says "OK, now what?"

Hij deed het onderzoek in samenwerking met de respectabele British Association for the Advancement of Science. In zijn boek Quirkology zegt Wiseman overigens dat het misschien niet zozeer de leukste grap ter wereld is als wel de meest algemeen aanvaardbare grap.

Vieze moppen kwamen niet in aanmerking, elke inzending op de website werd gekeurd en daarna in een databank gestopt. Bezoekers van de site kregen vijf willekeurige grappen voorgeschoteld ter beoordeling en op die manier werd de beste uitgekozen.

In de Quirkology-site, de andere site van Wiseman, laat hij de Colour-Changing Card Trick zien.

Tip: Laat je niet misleiden door de kaarten.

Liefde voor een leerkracht

Mijn leerkracht Nederlands gaf mij altijd negens
Mijn leerkracht Duits altijd neunen
Mijn leerkracht Frans altijd neufs
En van mijn leerkracht Engels kreeg ik eights

Mijn thuis is waar mijn Stella staat

In 1926 lanceert Artois een goudblonde lager als kerstbier, zo helder dat het de naam 'Stella' - latijn voor 'ster' - meerkijgt. Het bier wordt zo enthousiast onthaald dat het doorlopend verkrijgbaar wordt.

Pilsener is eigenlijk een typisch Tsjechisch streekbier. Een huwelijk tussen gerst uit Moravië, hop uit de Boheemse heuvels en mineraalarm grondwater dat de subtiele aroma's volledig tot hun recht laten komen.
Dit blonde bier uit het Tsjechische Pilsen trekt met de Centraal-Europese migranten de grote plas over en verspreidt zich ook langs water- en spoorwegen over het Europese continent.

Tot aan de tweede wereldoorlog blijft het bier vrij zeldzaam in ons land. Pils brouwen vergt immers een gigantische investering in dure koelinstallaties. Pils moet namelijk op lage temperaturen gisten.

Kort na de grote oorlog investeren bijna alle overgebleven brouwerijen in pilsbier. Maar daarvan zijn er nog maar weinig over.
Artois - opgericht als 'Den Hoorn' in 1366 - is één van de meest gedreven pilsbrouwers. In 1986 neemt het zijn grote concurrent Wielemans uit Vorst over. Een jaar later fuseert het met Piedboeuf tot Interbrew. Uiteindelijk fuseert het bedrijf in 2004 met het Braziliaanse Ambev tot Inbev.

Sinds de jaren zeventig wordt Stella in grote delen van Vlaanderen de standaard pils en houdt hieraan de foute associatie met hoofdpijn over. Die hoofdpijn kwam echter niet door het bier op zich, maar aan de hoeveelheid. Wie met een kater rondliep had gewoon teveel gedronken...
Internationaal positioneert Stella zich als 'premium', een luxepils waaraan men iets meer kan verdienen. Iets wat niet overal lukt. Denk maar en Engeland waar Stella geassocieerd wordt met het tomeloos achteroverslaan van pinten, met alle gevolgen van dien.

Stella is een ideale dorstlesser. Geurt naar mout en hop en smaakt naar pure granen. Jammer dat de hopbitter gedurende de jaren dat ik de pils ken minder en minder uitgeproken wordt en steeds zoeter smaakt. Gaan we naar een uni-sex pils waar Stella Artois, Jupiler of Cristal Alken allemaal gezelfde smaken?

Alien conversation

“They’re made out of meat.”
“Meat?”
“Meat. They’re made out of meat.”
“Meat?”
“There’s no doubt about it. We picked up several from different parts of the planet, took them aboard our recon vessels, and probed them all the way through. They’re completely meat.”
“That’s impossible. What about the radio signals? The messages to the stars?”
“They use the radio waves to talk, but the signals don’t come from them. The signals come from machines.”
“So who made the machines? That’s who we want to contact.”
“They made the machines. That’s what I’m trying to tell you. Meat made the machines.”
“That’s ridiculous. How can meat make a machine? You’re asking me to believe in sentient meat.”
“I’m not asking you, I’m telling you. These creatures are the only sentient race in that sector and they’re made out of meat.”
“Maybe they’re like the orfolei. You know, a carbon-based intelligence that goes through a meat stage.”
“Nope. They’re born meat and they die meat. We studied them for several of their life spans, which didn’t take long. Do you have any idea what’s the life span of meat?”
“Spare me. Okay, maybe they’re only part meat. You know, like the weddilei. A meat head with an electron plasma brain inside.”
“Nope. We thought of that, since they do have meat heads, like the weddilei. But I told you, we probed them. They’re meat all the way through.”
“No brain?”
“Oh, there’s a brain all right. It’s just that the brain is made out of meat! That’s what I’ve been trying to tell you.”
“So … what does the thinking?”
“You’re not understanding, are you? You’re refusing to deal with what I’m telling you. The brain does the thinking. The meat.”
“Thinking meat! You’re asking me to believe in thinking meat!”
“Yes, thinking meat! Conscious meat! Loving meat. Dreaming meat. The meat is the whole deal! Are you beginning to get the picture or do I have to start all over?”
“Omigod. You’re serious then. They’re made out of meat.”
“Thank you. Finally. Yes. They are indeed made out of meat. And they’ve been trying to get in touch with us for almost a hundred of their years.”
“Omigod. So what does this meat have in mind?”
“First it wants to talk to us. Then I imagine it wants to explore the Universe, contact other sentiences, swap ideas and information. The usual.”
“We’re supposed to talk to meat.”
“That’s the idea. That’s the message they’re sending out by radio. ‘Hello. Anyone out there. Anybody home.’ That sort of thing.”
“They actually do talk, then. They use words, ideas, concepts?”
“Oh, yes. Except they do it with meat.”
“I thought you just told me they used radio.”
“They do, but what do you think is on the radio? Meat sounds. You know how when you slap or flap meat, it makes a noise? They talk by flapping their meat at each other. They can even sing by squirting air through their meat.”
“Omigod. Singing meat. This is altogether too much. So what do you advise?”
“Officially or unofficially?”
“Both.”
“Officially, we are required to contact, welcome and log in any and all sentient races or multibeings in this quadrant of the Universe, without prejudice, fear or favor. Unofficially, I advise that we erase the records and forget the whole thing.”
“I was hoping you would say that.”
“It seems harsh, but there is a limit. Do we really want to make contact with meat?”
“I agree one hundred percent. What’s there to say? ‘Hello, meat. How’s it going?’ But will this work? How many planets are we dealing with here?”
“Just one. They can travel to other planets in special meat containers, but they can’t live on them. And being meat, they can only travel through C space. Which limits them to the speed of light and makes the possibility of their ever making contact pretty slim. Infinitesimal, in fact.”
“So we just pretend there’s no one home in the Universe.”
“That’s it.”
“Cruel. But you said it yourself, who wants to meet meat? And the ones who have been aboard our vessels, the ones you probed? You’re sure they won’t remember?”
“They’ll be considered crackpots if they do. We went into their heads and smoothed out their meat so that we’re just a dream to them.”
“A dream to meat! How strangely appropriate, that we should be meat’s dream.”
“And we marked the entire sector unoccupied.”
“Good. Agreed, officially and unofficially. Case closed. Any others? Anyone interesting on that side of the galaxy?”
“Yes, a rather shy but sweet hydrogen core cluster intelligence in a class nine star in G445 zone. Was in contact two galactic rotations ago, wants to be friendly again.”
“They always come around.”
“And why not? Imagine how unbearably, how unutterably cold the Universe would be if one were all alone …”

Short story "They're Made Out of Meat" by Terry Bisson

Druuna

Druuna is een erg populaire erotische science fiction strip van de hand van Paolo Eleuteri Serpieri. Duurna is het hoofdpersonage in de nu al acht volumes:

• Morbus Gravis (1985)
• Morbus Gravis - Druuna (1987)
• Creatura (1990)
• Carnivora (1992)
• Mandragora (1995)
• Aphrodisia (1997)
• De vergeten planeet (2000)
• Kloon (2003)

Druuna leeft in een ijskoude wereld, met angstaanjagende, morbide gangen en spelonken, waar ze wordt verleid en overmeesterd. Ze maakt gebruik van haar lichaam en hanteert het als een wapen. Ze accepteert de fysieke vernedering en het sexuele geweld. Verkrachting en pijn schrikken haar niet af. Ze controleert echter de driften van haar belagers, zodat ze altijd als overwinnaar eindigt. Haar lichaam is een onderpand in haar gevecht naar zelfbehoud.

Druuna zelf is een mooi meisje met een Mediterrane look. Ze heeft lang zwart haar, een gebruinde huid, een stevig, goed gebouwd lichaam en naar mate het verhaal vordert een steeds voluptueuzere boezem.

De serie kenmerkt zich door erg realistische beelden over sex en geweld. Vooral in Mandragora zijn de beelden zo expliciet dat je gerust mag spreken van porno. Vooral het stuk waar drie met een touw aan de nek gebonden mannelijke prachtexemplaren, voor een nakomeling bij Duurna moeten zorgen, is - naar mijn mening - erover.

Het is dus een reeks die je moet lezen wanneer de vrouw van huis is en de kinderen in bed liggen...

Wijsheid (2)

Wijs is hij die de wijsheden van anderen verzamelt.

Dinner for one

Zowat elk jaar wordt rond nieuwjaar 'Dinner for one' op TV getoond. Het stuk is uitgegroeid tot een echte cult classic. Dit jaar kon ik echt niet langer meer wachten.

Boekenlijst 2008

Omdat iedereen op het einde van het jaar graag van lijstjes houdt, hier mijn boekenlijstje voor 2008.

• R.N.Morris - De Fluwelen Bijl
• Andrew Wilson - De Biograaf
• Michael Collins - De Geheime Levens van E. Robert Pendleton
• Jed Rubenfeld - Moordduiding
• Jim Thompson - Pop.1280
• Elmore Leonard - La Brava
• J.K. Rowling - Harry Potter en de Relieken van de Dood
  

Wijsheid

Een wijs mens verandert weleens van gedachten; een dwaas nooit.

I am Legend

Gister was er een verjaardagfeestje voor mijn jongste. Ons huis werd voor een nachtje onveilig gemaakt door een drietal giechelende 11 jarige meisjes. De jongens moesten - voor hun eigen veiligheid - dringend het huis uit. We zijn naar de bioscoop geweest. Ik had graag 'American Gangster' gezien, maar die speelde enkel om kwart na tien. Het werd dus 'I am legend'.

'I am legend' is gebaseerd op de roman van Richard Matheson (1954), die al diende voor de verfilming van The Last Man on Earth (1964) met Vincent Price en The Omega Man (1971) met Charlton Heston. Het scenario van die laatste film lag aan de basis van dit werk met Will Smith.

De vampieren uit het boek en The Last Man on Earth zijn in deze film vervangen door zombies. Een vaccin tegen kanker, die onstabiel werd, doodt mensen of verandert hen in zombies. Enkel Robert Neville (Will Smith) is ervan gespaard gebleven. Hij leeft alleen met zijn hond Sam in een verlaten en overwoekerd New York. Zijn enige doel: een zoektocht naar het vaccin om de zombies te genezen.

De film is heel voorspelbaar. De computergegenereerde zombies en herten zijn van slechte kwaliteit en halen de geloofwaardigheid van het hele verhaal langzaam onderuit. Met uitzonding van één spannend moment - wanneer tijdens de jacht op een hert, de hond Sam, in een donker gebouw vlucht - is de film zelfs saai te noemen.

En dan die christelijke boodschap op het einde. Het creëren van een betere wereld met een Bob Marley als stichtend voorbeeld. Komaan zeg, was dit nu echt nodig? Deze marketingtruc heeft bij mij in ieder geval niet gewerkt. Ik was toch beter naar 'Amercian Gangster' geweest...

Nokia 6300

Ik was toe aan een nieuw mobieltje. Mijn Siemens S55 was tot op de draad versleten. Het display was nog maar met moeite leesbaar. De zilverkleurige bovenlaag van de naviatie toetsen was afgesleten. Je moest twee tot drie maal duwen op een toest vooraleer je reactie kreeg. Het was dus geen overbodige luxe.

De vraag was alleen: wat wordt het? Op basis van welke criteria beslis je: prijs, design, merk, functionaliteit, andere...?

Ik ben nogal van het standpunt: keep it simple. Die dingen dienen toch hoofdzakelijk om te bellen. Of niet soms?

Het is de Nokia 6300 geworden. Hopelijk zal ik er zo tevreden van zijn als mijn vorig mobieltje.

Er is er één jarig

Er is er één jarig, hoera, hoera,
Dat kun je wel zien: dat is zij.
Dat vinden wij allen zo prettig ja, ja,
En daarom zingen wij blij.

Magna Carta

Eén van de hoekstenen van onze huidige democratie, een exemplaar van de Magna Carta, is vandaag in New York door het veilingshuis Sotheby's voor 14,8 miljoen euro verkocht. Dit exemplaar dateert uit 1297 en draagt het zegel van koning Edward I.

Van die Magna Carta bestaan er nog 17 originelen. Ze zijn allen - met uitzondering van het vandaag verkochte exemplaar - in het bezit van musea, kerken of bibliotheken.

De Magna Carta was een overeenkomst waarin de macht van de Britse vorst Jan zonder Land op 15 juni 1215 door zijn baronnen werd ingeperkt. Pas in 1225, na een aantal aanpassingen, werd de definitieve tekst opgesteld.

Talrijke latere documenten, zoals de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring, zijn gebaseerd op de tekst van die Magna Carta.

De knol van Google

Google, het bedrijf die vooral gekend is voor zijn populaire internet zoekmachine, werkt aan een encyclopedie. Google wil zijn naslagwerk 'knol' noemen. Een afkorting van 'unit of knowledge'.

Net zoals bij Wikipedia zullen de artikels ook door jou en mij kunnen worden gepubliceerd. Google denkt de concurentie met Wikipedia aan te kunnen door te betalen voor de artikels. Door het toevoegen van reclame boodschappen, wil Google een deel van die opbrengsten doorsluisen naar de auteur van het artikel.

Het grote verschil dus met Wikipedia wordt het bekend maken van de auteur van het artikel, de mogelijkheid commentaar toe te voegen en een waardecijfer toe te kennen. Hierdoor hoopt Google de kwaliteit van de bijdragen voldoende hoog te krijgen. Ze zijn namelijk niet van plan als 'editor' op te treden.

Wat ik hiervan denk? De foto zegt volgens mij voldoende...

Beelden van de Jerboa

Voor het eerst zijn er beelden van de grootoorspringmuis gemaakt.

De zandkleurige jerboa is een piepklein nachtdiertje dat zich vooral laat opmerken door zijn enorme grote oren en zijn lange achterpoten. Jerboa komt van het Arabisch woord 'yerbo' wat 'grote dijen' betekent.

Het diertje heeft zowat de grootste lichaamsverhouding oor-lichaam van alle zoogdieren en zijn achterpoten zijn vier maal langer dan zijn voorpoten.

Zijn grote oren komen hem goed van pas om zijn vijanden te detecteren en af te schrikken, terwijl hij met zijn achterpoten ver kan springen en heel snel van richting veranderen.

De diertjes zijn heel moeilijk te bestuderen doordat ze leven in de woestijnen van Mongolië en China en enkel als het donker wordt naar buiten komen.

Zwarte gaten, waar zijn ze?

De theorie zegt dat kort na de 'Big Bang' in de toen gevormde melkwegstelsels enorme zwarte gaten ontstonden. Maar tot nu toe hebben we daar nog niet veel bewijs van gezien. Een zwart gat kan je niet zien - té zwart -, maar als gassen in het sterke gravitatie veld van een zwart gat belanden, warmen ze heel sterk op en gaan gloeien.

De reden dat we van deze theorie nog niets in de praktijk hadden gezien was 'stof'. Die zwarte gaten gloeien al van voor jij en ik aan het bloggen zijn. We konden ze niet zien door het stof.

Maar door de infra rood gevoelige 'Spitzer Space Telescope' hebben wetenschappers het bewijs van het bestaan van zwarte gaten kunnen leveren. Samen met het Chandra X-Ray Observatory hebben ze X-rays gedetecteerd die het bestaan van die super hete gassen leveren.

Op zoek naar melkkoeien

'Milleke melleke mol, karwitsel karditsel kardol'. De melkbrigade heeft zijn vruchten afgeworpen! Vroeger hadden we er nog massa's plassen van over, maar heden ten dage zijn we allemaal op zoek naar melkkoeien om meer van dat witte spul te produceren. De Chinezen drinken er teveel van. Ze moeten met z'n allen maar één glaasje drinken om de volledige Europese melkproductie naar binnen te werken.

Maar we mogen het niet allemaal op de gele medemens steken. Bij onze tegenvoeters is het te warm, waardoor hun koeien niet genoeg melk meer leveren. Onze buren zijn overgeschakeld van melkkoeien naar akkerbouw en biogewassen. De blauwtongziekte haalt in het algemeen de productie naar beneden. De Polen drinken hun eigen melk op en voeren dus niets meer uit. En in Brazilië en Argentinië blijft de verhoopte melkexplosie uit.

Dus is de Belgische boer op zoek naar 12.000 melkkoeien. Maar waar ze die vandaan zullen halen is mij nog een raadsel.

In ieder geval wordt het feest voor de fokstieren. Misschien is dit wel dé beleggingstip voor 2008. Investeer in fokstieren. Hun sperma wordt goud waard.

6 december is het Snieklaas

Ik heb deze al een tijdje klaar staan om te publiceren. Maar die mens komt op 6 december en geen dag eerder.
De manier waarop Toon met woorden speelt is subliem. Er zijn er niet veel die dit kunnen!

De Onnoembaren

Mijn dochter van tien was laatst in de stripkast aan het rondneuzen en gaf uiting aan haar aangeboren orde door te zeggen dat ‘De Onnoembaren’ in een verkeerde volgorde stonden. Ik heb ze moeten tegenhouden. Ze was al begonnen alles volgens nummer te rangschikken.

Uitgever Dargaud heeft er inderdaad een zootje van gemaakt. ‘Shukumei’, deel 12 uit de reeks, is in werkelijkheid pas het tweede verhaal met Tim, Mac en Tony, maar het eerste album. Het eerste verhaal, ‘Nummer Driedubbel Nul’ is nooit als afzonderlijk album uitgegeven. In februari 1980 verschenen de eerste platen van ‘Nummer Driedubbel Nul’ in Robbedoes. De held van het verhaal, Chuck Wyllis, wordt op het tweede plaatje overreden door een jeep en afgevoerd. Vanaf dan nemen ‘De Onnoembaren’ de fakkel over.

‘Shukumei’ is een overgangsalbum tussen de M.A.S.H.-achtige kolder van ‘Nummer Driedubbel Nul’ en het duistere cynisme van de volgende albums. ‘Shukumei’ zit propvol amusante gags en sarcastische onzin. Het verhaal - over Japanse spooksoldaten op Borneo - is daaraan volledig ondergeschikt.

Het tweede album, ‘De Gele Geschiedenis’ is de start van De Hong Kong cyclus. Deze cyclus bevat in totaal vijf albums. De voorpublicatie in Robbedoes van dit album werd halverwege gestaakt. Na enkele lezersbrieven werd de seks en het geweld in het verhaal ongeschikt bevonden voor de jonge lezertjes van het tijdschrift.
De andere vier titels uit De Hong Kong cyclus zijn:

• De schedel van Vader Zé
• Ching Soao
• In de Purperen Lotus
• Alix Noni Tengu

In deze cyclus misdragen Mac, Tim en Tony zich tussen de Aziaten en hollen voortdurend hun pik achterna. Het idee waaraan Yann en Conrad zich begin jaren '80 vastklampten heeft met deze cyclus eindelijk vaste vorm gekregen.

Met de ‘Beerput’ start de tweede cyclus die zich afspeelt in Korea. De ‘Bronzen Pop’ en ‘Zonderkaak’ zijn de andere twee albums uit De Koreaanse cyclus.
‘Beerput’ bevat als extra een niet ingekleurde versie van het allereerste verhaal ‘Nummer Driedubbel Nul’. In de Franse uitgave was ‘Matricule 000’ al verschenen als bijlage bij ‘Aventure en Jaune’.

Naarmate de reeks vordert, vervalt scenarist Yann meer in meer in trucjes. De reeks wordt teveel routine met als basisingrediënten seks, geweld en humor zo zwart als de paginaranden van het album zelf.

De drie laatste albums:

• Ten Oosten van Roswell
• Ten Noorden van White Sands
• Ten Zuidwesten van Moskou

zijn dan weer heel andere koek. Vooral ‘Ten Oosten van Roswell’ is steengoed. Het scenario is heel wat subtieler met sterk visuele humor. Er zitten bijvoorbeeld leuke verwijzingen naar enkele films in.
Over het verhaal op zich is – zoals bij alle andere albums – niet zo heel veel te zeggen. Maar de personages zijn om je vingers van af te likken: een homo hatende redneck bijvoorbeeld, met een travestiet als schoonzoon, een roodharige vrouw als buitenaards wezen of een maoïstische geheim agente, annex huurmoordenaar.

De Onnoembaren is een reeks voor volwassenen. Je mag echter niet terugdeinzen voor een redelijk onnozel verhaal. De sterkte ligt hem vooral in de grappige, stompzinnige dialogen vol van cynisme, gebracht in een vulgair taaltje.

Château Peyrat-Fourthon

Ik heb me onlangs laten verleiden om een wijn aan te kopen die de titel 'coup de cœur' kreeg in 'Le guide Hachettes des vins'.

Peyrat-Fourthon is een Haut-Médoc uit Saint-Laurent.

De echte waarde van de bodem van Saint-Laurent du Médoc is bij het grote publiek niet echt gekend. Het gebied ligt dicht bij Saint-Julien en heeft dezelfde samenstelling. De bovenlaag van keizels is gemengd met löss, terwijl de ondergrond bestaat uit ijzeroer, mergel en kiezelzand.

Peyrat-Fourthon heeft dan ook - net zoals de typsiche Saint-Julien wijnen - een frisse kleur, elegant rood fruit en een uitstekende balans met veel finesse. Peyrat-Fourthon is een eerlijke en evenwichtig wijn, met specifieke tannines. Ook het woord «leer» is hier op zijn plaats.
Het resultaat van een sterk doorgedreven selectie om zo «le grand vin du château» te bekomen.
Ook het etiket straalt diezelfde kwaliteit uit. Elegant en modern. Een heel eigen originele stijl.

Je kan de wijn gerust nog drie tot vijf jaar laten liggen. Nu ja, mijn eerste kistje is al soldaat gemaakt. Drie jaar lijkt dus al niet meer haalbaar...

Meer info op: http://www.peyrat-fourthon.com/accueil.htm

Cursus België

Achille van den Branden heeft een tweetal goeie artikels geschreven over de reden waarom de huidige regeringsformatie niet wil lukken. De moeite van het lezen waard.

Deel 1: Kieskringen splitsen voor beginners
Deel 2: Staatshervormen voor beginners

Popocatepetl alive and kicking

De vulkaan Popocatepetl, plaatselijk ook Popo of Don Goyo genoemd, spuwt terug vuur. De 5400 meter hoge berg bevindt zich op zo'n 70 kilometer ten zuidoosten van de Mexicaanse hoofdstad Mexico-stad en is de tweede hoogste berg in Mexico. Popocatepetl is een Nahuatl woord en betekent "Rokende Berg".

De Mexicaanse vulkaan verspreidde een enorme gaswolk nadat hij zaterdag is uitgebarsten.

Vijf kleinere uitbarstingen gingen de grote explosie vooraf. Het regende assen in enkele steden in de buurt van de berg. Een oppervlakte tot 12 kilometer rond de vulkaan werd afgesloten.

Hanne wint Topmodel

Hanne Baekelandt wint Topmodel. Horen zeggen van mijn zoon, die een vriend heeft, die een vriend heeft, die een zus heeft, die vriendin is met Valerie...

Pirelli goes East

Voor zijn befaamde kalender zocht de Italiaanse bandenfabrikant het deze keer in het Oosten. Topmodellen van over de hele wereld werden in Shanghai in een Chinese outfit gestoken. Het jaarthema voor 2008 is 'Parels van het Oosten'.

Hou ermee op Yves

Hou ermee op Yves, je kan het niet.

Je bent ons land belachelijk aan het maken. We herbergen tal van internationale organisaties, zoals de NAVO en het Europees parlement. Tegenover hen slaan we een belabberd figuur.

Wat blijft er nog over van het 'goed bestuur'? Steeds meer en meer mensen moeten zich pijn doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Ons land zakt in allerlei lijstjes verder en verder terug. Hou je daar mee bezig. Zorg dat iedereen in dit land een behoorlijk bestaan kan leiden.

Yves en co.: Hou op met prutsen!

Antarctica in beeld

Amerkiaanse en Britse wetenschappers hebben de meest gedetailleerde kaart van Antarctica ooit gemaakt. De kaart bestaat uit meer dan duizend foto's van het 'witte continent'.

De foto's zijn afkomstig van het Amerikaanse ruimtevaartuig Landsat. Je kan doorzoomen tot op een hoogte van 15 meter.

De kaart, Landsat Image Mosaic of Antarctica, kortweg: LIMA, is het resultaat van de samenwerking tussen de NASA, het US Geological Survey, de US National Science Foundation en het Britisch Antarctic Survey. Sites die één voor één de moeite waard zijn van een bezoekje.

Ceci n’est pas une crise

Ik kan je het volgende artikel uit 'De Morgen' van vandaag toch niet onthouden. De B-H-V stemming van gister is in scène gezet. Zoveel is duidelijk. Den Yves is toch leper dan ik dacht. Maar of dit goed is voor ons land en voor onze regio is een andere vraag. Dit coup de théâtre dient enkel het CD&V partijbelang.

Boem! Paukeslag! Vervuld met de plechtige ernst die dergelijke historische gebeurtenissen vereist, beleefden de Vlaamse volksvertegenwoordigers gisteren een hoogdag. Fier staken ze de handen op en stemden ze de splitsing van B-H-V. Waardoor dat paradoxaal genoeg nog zeker anderhalf jaar verder ongesplitst zal blijven, want minstens zolang kunnen de Franstaligen via procedures de boel rekken. Hoe stoer ze er ook bijzaten, de stemming heeft gisteren niets aan de situatie op het terrein veranderd.

Het was, in de meest letterlijke zin van het woord, politiek toneel van de betere orde. Maar toch schoot de regie hier en daar tekort. Er waren bijvoorbeeld veel te weinig slaande deuren, veel te weinig straffe verklaringen, en niemand sprak zelfs maar van het evidente failliet van de onderhandelingen, geleid door Yves Leterme. Niemand zei dat de enige weg voor Yves Leterme die naar de uitgang is, dat hij nog alleen zijn ontslag kon aanbieden bij de koning. Er zat een dikke regiefout in het scenario.

In plaats van nu enkele dagen, al was het voor de vorm, de crisis verder uit te diepen, mekaar de zwarte piet toe te spelen, kortom, alle rituelen uit te voeren die een echte crisis kenmerken, werd zowat onmiddellijk de piste van de noodregering met een beperkte opdracht gelanceerd. Zo snel , dit moet afgesproken zijn.

Wel, een boude veronderstelling: stel nu eens dat het inderdaad afgesproken was, en dat wat we gisteren meemaakten inderdaad een zorgvuldig geregisseerd toneelstukje was, bedoeld om de onderhandelingen te deblokkeren? Stel nu eens dat het hier inderdaad om een zorgvuldig getelefoneerde crisis gaat? Ondenkbaar? Volgens mij niet.

Die stemming heeft duidelijk een aantal voordelen. Zo kunnen beide partijen zonder enig gezichtsverlies hun achterban tegemoet treden. Het kartel heeft eindelijk de vijf minuten politieke moed gevonden, en zelfs een Gerolf Annemans verplicht toe te geven dat het hier om een 'historische' stemming ging. De Franstaligen kunnen zeggen dat ze geen duimbreed hebben toegegeven, dat ze het hele ding nu meer dan een jaar kunnen uitstellen en dat dit nog maar eens bewijst hoe de Vlamingen steeds verder afdrijven naar het separatisme. Qua PR en politieke marketing is dat dus voor iedereen dik in orde.

Bovendien zit B-H-V nu gevangen in een parlementaire procedure, en het zal de onderhandelaars weinig moeite koste om uit te leggen dat ze die willen respecteren. Professor Van Orshoven rekende gisteren al voor dat die procedure een kleine twee jaar kan duren. Dan zijn we in volle kiescampagne voor de regionale en Europese verkiezingen.

Gedurende die twee jaar kan men bijgevolg de hete B-H-V-aardappel van de regeringstafel houden, en hoeft men er niet meer over te praten. Daarmee is de belangrijkste struikelsteen voor het vormen van een oranjeblauwe regering weggetoverd (...).

Dan zijn we midden in de kiescampagne van 2009 aanbeland. Wat verhindert de Vlaamse onderhandelaars dan om opnieuw de blokkage van het dossier B-H-V vast te stellen, en te ontdekken dat de commissie van wijzen er ook niet voldoende is uitgeraakt? Dan kan men daarover de regering laten vallen, en vervolgens opnieuw met een communautaire agenda naar de verkiezingen trekken, die dan allemaal zullen samenvallen. Met Vlaamse eisen de campagne intrekken, dat loont immers, hebben ze bij het kartel geleerd, en als het opnieuw lukt, is men vertrokken voor minstens vier jaar, en niet voor het miezerige anderhalf jaartje dat er nu nog overschoot. Zeg nu nog dat Yves Leterme geen visie op lange termijn heeft. Een cynische visie, machiavellistisch, gedreven door partijbelang en niet door het belang van het land, maar wel een visie op termijn.

François Bourgeon

Naar aanleiding van het verschijnen van het vierde deel, eerder dit jaar, in de reeks 'De cyclus van Cyann', wou ik striptekenaar François Bourgeon, in mijn strip rubriekje wat nader toelichten.

Het werk

Bourgeon is bij mij vooral bekend om een drietal strip reeksen:

• De kinderen van de wind
• De gezellen van de schemering
• De cyclus van Cyann

In 'De kinderen van de wind' komt de geëngageerde stripmaker in Bourgeon het sterkst naar boven. De sociale ongelijkheid vormt het hoofdthema in deze reeks. De strijd tussen arm en rijk loopt als een rode draad door de vijf delen van deze stripreeks. Keer op keer klaagt hij in zijn werk de heersers en onderdrukkers aan, die zich vooral onder de geestelijke en militaire machthebbers bevinden.
In 'De kinderen van de wind' volgen we de belevenissen van Isabeau de Marnaye - Isa voor de vrienden - die om duistere redenen Frankrijk per schip ontvlucht, maar al vlug van de regen in de drop belandt.

De vijf delen van 'De kinderen van de wind':

• Het meisje in het want
• Het gevangenisschip
• Handelspost Juda
• Het uur van de slang
• Het ebbenhout

Halverwege de veertiende eeuw leek het einde der tijden nabij. Vier 'apocalyptische ruiters' zaaien dood en verderf met honger, oorlog, pest en wilde beesten: de afschuwelijke hongersnood van 1315-1317, de honderd jarige oorlog tussen Engeland en Frankrijk, door de koning van Engeland uitgeroepen in 1337, de pest die één derde van de bevolking van Europa zou doden arriveert in Marseille rond 1347. En of dat nog niet genoeg was, kon een argeloze reiziger elk moment door een wolf of een beer overvallen worden. Dit is het historische decor van 'De gezellen van de schemering', Bourgeons eigenzinnige visie op het einde van de Middeleeuwen.
Die gezellen zijn een verminkte ridder, Mariotte en Anicet. Alle drie door de maatschappij verstoten. Ze hebben elkaar gevonden in de strijd tegen de Zwarte Kracht. Ooit was de ridder een pion van de Zwarte Kracht, die dood en verderf zaaide. Nu staat zijn leven in het teken van de wraak op zijn vroegere heer.

De drie delen van 'De gezellen van de schemering':

• De betovering van het nevelwoud
• De vale ogen van de moerasstad
• De laatste zang van de Malaterres

In 1994 begint Bourgeon dan, op een scenario van Claude Lacroix, met een hoogst originele space opera 'De cyclus van Cyann'. We volgen de avonturen van Cyann, de erfgename van het geslacht Olsimar. Als dochter van de wereldleider van de planeet Ohl is ze aanvankelijk meer geïnteresseerd in haar minnaars dan in staatszaken. Pa stuurt haar echter naar de planeet Ilo om de remedie te vinden voor de dodelijke Purperkoorts die haar eigen planeet teistert.
Bourgeon is een magistraal graficus die over een ontembare fantasie beschikt. De sneeuwlandschappen, oerwouden en vulkaangebieden van vreemde planeten zijn een lust voor het oog.

De vier tot nu toe verschenen delen:

• De brOn en de sOnde
• Zes seizoenen op ilO
• Aïeïa van Aldaal
• De kleuren van Marcade

De auteur

François Bourgeon werd op 5 juli 1945 in Parijs geboren. Hij volgde daar de Akademie voor beeldende kunsten, die hij in 1971 verliet met als specialisatie brandschilderen.

Hij werkte een tijd voor een meester-glazenier, waar hij zijn techniek verder kon vervolmaken. Toen hij later voor zichzelf begon, merkte hij al vlug dat er in het glazeniersvak te weinig werk was om er van te kunnen leven.

Bourgeon ging dus op zoek naar een andere manier om zijn brood te verdienen en stuitte toen min of meer toevallig op de strip.

Hij begon op free lance-basis bij Bayard Presse, waar hij regelmatig tekenwerk verrichtte voor het blad Lisette. Toen dat blad in 1973 ophield te bestaan moest hij maandenlang de redacties van alle bekende en minder bekende Franse stripuitgeverijen langs op zoek naar werk. Uiteindelijk had hij beet bij uitgeverij Fleurus: een serie voor Fripounet.

Samen met scenarist Robert Genin maakte hij voor Djin 'Beatrijs en Coen/De zwarte vlucht'. In 1979 verschenen bij Jacques Glenat de eerste pagina's van 'De kinderen van de wind/Het meisje in het want'. Voor deze strip ontving François Bourgeon de Prix Alfred 1980, de prijs voor de beste tekenaar van dat jaar.

Ze raken er niet uit.

Na 140 dagen is het nu wel zonneklaar. Oranje-blauw raakt er niet uit.
Alles draait nu om symbolen. Niemand steekt zijn nek uit. Wie heeft het lef om de symbolenstrijd aan de kant te schuiven en zich op de grond van de zaak te richten?
B-H-V is ondertussen uitgegroeid tot zo'n absoluut dogma, dat geen enkele Vlaamse politicus de moed heeft om de zin van de splitsing in vraag te stellen.
Is er in België één man of vrouw die deze mediocre dagjespolitiek kan overstijgen en ons land terug een regering geven?
Europa kan zonder probleem alle symbolen - vlag, 'ode an die Freude' en zelfs de grondwet - aan de kant schuiven om zich te richten op de essentie. Een verdrag met inhoud, zonder symbolen. Waarom lukt dit niet in België?
Als we in Vlaanderen blijven vasthouden aan symbolen rijden we regelrecht de afgrond in. Dit is pure zelfdestructie.
En bij dit alles blijft één man ontzettend stil. Guy, zijn we je voor goed kwijt aan Europa? Ik mis je nu al...

Everything is magic, but not this time

Toen Sting, Andy en Stewart eerder dit jaar bekend maakten dat ze na meer dan 20 jaar, weer als The Police op tournee zouden gaan, was ik razend enthousiast.
Die reünie was helemaal niet verwacht, vooral daar de ruzies die de heren maakten - ook op het podium - legendarisch waren.
Toch kwam één van mijn favoriete rock groepen maandag laatst nog eens naar België. Ze slaagden er echter niet in om mijn hoog gespannen verwachtingen in te lossen.
Sting zong ondermaats. Hij had duidelijk al last van een oververmoeide stem, die er trouwens voor zorgde dat het tweede concert op dinsdag werd geannuleerd. Het concert kwam ontzettend traag op gang. Andy Summers speelde een aantal oersaaie solo's, die alle spankracht uit de songs haalden. Had hij daar vroeger geen gloeiende hekel aan?
Halfweg de setlist dacht ik dat het tij zou keren. Met 'Wrapped around Your Finger' zag ik een heel andere groep op het podium. Maar het was ijdele hoop...
Hoe bizar toch dat drie fantastische muzikanten met een repertoire waar je U tegen zegt, een mat, middelmatig en onstellend ongeïnspireerd concert gaven.

Inspiratie

Voor diegenen onder ons die wel eens iets anders willen uitproberen... Hier wat inspiratie.

De Tien Geboden

Ik heb al sinds jaren een voorliefde voor strips. Mijn voorkeur in dit genre is vrij verscheiden en gaat van Kiekeboe over Largo Winch naar meer literaire strips zoals Samber.

Over een aantal van die reeksen, albums of auteurs en tekenaars wil ik ook wel eens mijn eigen zegje doen. Vandaar dat ik start met een bescheiden rubriekje over mijn favoriete strips.

De strip

De Tien Geboden is een reeks strips van de Fransman Frank Giroud. De reeks bestaat uit tien strips die telkens door een andere tekenaar zijn geïllustreerd.

1. Het manuscript (heden, tekeningen: Béhé)


2. De fatwa (heden, tekeningen: De Vita)


3. De meteoor (1958, tekeningen: Charles)


4. De eed (1946, tekeningen: Tomaz Lavric - TBC)


5. De wreker (1922, tekeningen: Rocco)


6. De ruil (1902, tekeningen: Mounier)


7. De samenzweerders (1824, tekeningen: Gillon)


8. Nahik (1814, tekeningen: Rollin)


9. De papyrus van Kôm-Ombo (1798, tekeningen: Fauré)


10. De laatste soera (632, tekeningen: Franz)

Glasgow, voorjaar 2001. Een geheimzinnig manuscript met de titel “Nahik” belandt op het bureau van Simon Broemecke, een jonge redacteur die heimelijk van literaire roem droomt. Het opduiken van dit getuigenis uit het verleden zet meerdere levens op hun kop, waaronder het zijne. Zijn ontdekking leidt tot de wildste speculaties: is het een uitzonderlijke roman, een kunstboek, een bibliofiele schat, een heilig boek, een politiek instrument of simpelweg een brug tussen twee mensen?

Vaststaat is wel, dat het manuscript zijn oorsprong vindt in een oeroude ontmoeting tussen de Bijbel en de Koran. En hoewel de verschillende hoofdpersonen in elk album slechts één facet ervan ontdekken, zal het op ieder van hen een uitwerking hebben die niemand voor mogelijk houdt.

De tien zelfstandige en adembenemende verhalen, steeds afgesloten met een onverwachte wending, gaan over hartstochten die de mens al sinds het begin der tijden kent, maar ook over zijn angst voor het bovennatuurlijk en zijn verhouding tot het goddelijke.

De volgorde waarin de delen zijn verschenen is niet volledig lukraak. Album één speelt zich af in 2001, en elk volgend deel gaat wat verder terug in de tijd, tot je met album tien in 632 aanbelanden, kort na de dood van de profeet Mohammed, wanneer zijn tien geboden worden ontdekt in zijn nalatenschap. Ze leiden algauw tot een heftige polemiek over hun authenticiteit.

De auteur

Frank Giroud wordt op 3 mei 1956 in Toulouse in een arbeidersgezin geboren. Vader Giroud wordt geregeld geplaagd door werkloosheid en zet zijn zoon onder druk om een ‘echt vak' te kiezen. Zelfs wanneer zoonlief op tienjarige leeftijd na het winnen van een schrijfwedstrijd niet meer van de schrijftafel weg te slaan is, blijven zijn ouders een bestaan als zelfstandig schrijver afkeuren. Zodoende belandt Frank Giroud als geschiedenisdocent voor de klas. Maar niet voor lang. Vanaf het moment dat Giroud halverwege de jaren zeventig voor zijn studie voet zet in Parijs, probeert hij zijn teksten gepubliceerd te krijgen. Dat lukt met vallen en opstaan, totdat Giroud in 1985 naar een groot publiek doorbreekt met zijn stripserie Louis la Guigne, getekend door Jean-Paul Déthory. Vanaf dat moment komt Girouds stripmakerscarrière in een stroomversnelling. Hij start series als Eva K. en Pieter Hoorn en werpt zich samen met Lax op de politieke thriller. Het Ibismeisje, Vergeten in Annam en Azrayen geven Giroud een stevig profiel in Dupuis' Vrije vlucht-reeks.

The Bourne Ultimatum

De ultieme jacht is geopend...
The Bourne Ultimatum is een van de beste, door adrenaline voortgestuwde actie films, die ik in jaren heb gezien.
Het is de derde film uit de Jason Bournetrilogie gebaseerd op het werk van schrijver Robert Ludlum en geregiseerd door de Engelse regisseur Paul Greengrass.
In essentie vertelt de trilogie de strijd van een individu tegen de gevestigde macht. Een macht vol van technologisch vernuft, illegaliteit en politiek cynisme.
Die strijd wordt dan verpakt in adembenemende, maar overzichtelijke actie scènes, in een snelle en vernuftige montage. Je zit als het ware midden in de actie.
Deze thriller begint in sneltreinvaart, houdt zo nu en dan eens wat in, zonder ooit te vervallen in een NMBS boemeltje, en schakelt dan op het einde terug in hoogste versnelling. Een einde met een slotbeeld die gelinkt is aan het eerste beeld van The Bourne Identity.
De cirkel is dus rond... So no more sequels!

België is het twaalfde beste land om in te leven

Vanmorgen stond in de krant dat België het twaalfde beste land was om in te leven. Deze plaats moeten we delen met Luxemburg. Dat blijkt uit een onderzoek gepubliceerd in de 'Pocket World in Figures', uitgegeven door The Economist.
In het onderzoek worden 183 landen onder de loep genomen. Hier de top 10.

1. Noorwegen
2. IJsland
3. Australië
4. Ierland
5. Zweden
6. Canada
7. Japan
8. USA
9. Nederland, Finland en Zwitserland

De resultaten zijn gebaseerd op een 200-tal punten variërend van levensverwachting tot exportcijfers. Voor ons land zijn een aantal opvallende categorieën, waar ik er eentje zeker wil vermelden. Ons land staat op nummer 1 voor wat betreft het onderwijs. Dit is nog altijd het beste van de wereld! Een dikke proficiat aan onze mama en al haar collega's. Doe zo voort. Onze kinderen kunnen er maar wel bij varen.

Nog één extra bedenking. Waar zou Vlaanderen eindigen in deze lijst? Of mogen we dergelijke vraag niet stellen, gezien de politieke toestand waarin ons land zich voor het ogenblik bevindt...

De Praalstoet van de Gouden Boom

Gister en vandaag is in Brugge de Praalstoet van de Gouden Boom uitgegaan. Het is een stoet die in taferelen een stuk van de Brugse geschiedenis in de Middeleeuwen uitbeeld met als hoofdthema het huwelijk van Karel de Stoute, hertog van Bourgondië en graaf van Vlaanderen, met de Engelse prinses Margareta van York, in 1468 in Brugge gevierd.
De stoet dateert van 1958 en gaat om de 5 jaar door. Hoewel het concept van toen nog altijd behouden blijft, is in 2002, toen Brugge Culturele Hoofdstad van Europa was, het scenario aangepast aan een nauwkeuriger visie op de geschiedenis van toen en zijn zowel choreografie als kleding gemoderniseerd.
Gezien alle andere leden van mijn gezin een rolletje hadden in de stoet, moest ik wel fotograaf spelen.

Hier enkele sfeerbeelden.

Het is weer de jeugd die er niets van bakt...

Recent kwam in de krant een artikel over een peiling van het tijdschrift EOS. Daaruit moet blijken dat de wetenschappelijke feitenkennis van de jonge Belgen er niet zo goed voorstaat. Eén derde van de jongeren tussen 18 en 34 jaar zou niet weten dat de aarde rond de zon draait. Is dit nu om te lachen of te huilen?
Je kan je afvragen of dergelijke kennis wel zo belangrijk is in onze huidige maatschappij. Kom ik met dergelijke kennis verder in het leven? Wordt mijn gezin daar beter van? Kan ik daar überhaupt iets mee aanvangen?
Ik vind dat de resultaten van dergelijk peilingen echt geen aanleiding moeten zijn om te paniekeren. Iedere generatie denkt dat het met de kennis van de jeugd van tegenwoordig slecht gesteld is. Ik kan me nog levendig de pleidooien van onze retorica leraar wiskunde voor de geest halen waarin hij fulmineerde over het feit dat 'jullie bende tegenwoordig niets meer weten en dat het in zijn tijd heel wat anders was...' Volgens mij is de kennis van de jeugd anders, niet minder.
Trouwens, wie van onze generatie weet hoe een TV in elkaar zit? We zijn daar toch ook mee opgegroeid?
Het is veel belangrijker dat je weet hoe je iets moet gebruiken, dan dat je weet hoe het in elkaar zit. Je moet weten hoe je een smsje verstuurd, maar welke technologie hierachter zit is van ondergeschik belang.
Wat je de jeugd vooral moet bijbrengen is hoe ze kritisch moeten denken.
Het is dus niet van belang dat je weet hoe het internet werkt, maar dat je in staat bent, om in de enorme hoeveelheid informatie die dat internet je biedt, het kaf van het koren te scheiden. Je moet hen leren die massa aan informatie niet klakkeloos over te nemen, maar kritisch te analyseren. En daar is nog heel wat werk voor zij die zich inzetten voor de opleiding van die jeugd.

Het recht van de sterksten? Of juist niet...

Iets wat je zeker moet onthouden. Het zijn niet altijd de sterksten of de besten die winnen. Met een groep kan je nog veel meer bereiken. En niet alleen in het Krugerpark...

Hier is eentje om te onthouden.

Gezichten van Stephan Vanfleteren

In 'De Morgen' van vandaag staan een aantal foto's van Stephan Vanfleteren. Zal het me ooit lukken dergelijke foto's te maken?

Hier enkele van mijn favoriete koppen, zowel als foto als voor wie ze zijn en wat ze doen.

Vakantie literatuur

Vakantie staat bij mij synoniem voor het lezen van heel wat boeken. Dit jaar waren dat

• Het testament van Nobel (Liza Marklund)
• Een goede daad (Kate Atkinson)
• De delta deceptie (Dan Brown)
• Winternacht (Arnaldur Indriðason)

Eén ervan sprong er dit jaar met kop en schouders bovenuit.

'Een goede daad' is een buitengewoon goeie thriller van Kate Atkinson. Het is een bijzonder ongewoon verhaal.

Op een zomerse dag in Edinburgh raken twee auto's betrokken in een simpel verkeersongevalletje, die echter uitloopt in een ruzie waar heel wat rake klappen vallen. Zowel de betrokkenen van het accidentje, als heel wat omstaanders raken verwikkeld in een reeks van bizarre gebeurtenissen die hun levens grondig veranderen.

Je raakt bijzonder gefascineerd door wat die mensen allemaal meemaken en hoe ze door dit ogenschijnlijk banaal voorval met elkaar in aanraking komen.

Het lijkt wellicht een wat warrig verhaal, maar Atkinson brengt met heel wat humor, ironie en veel inzicht in de menselijke psyche verbazend knap alle verhaallijntjes bij elkaar met een heel onverwachte ontknoping. Knap!

Vakantie

Ik verdwijn 14 dagen van het internet. Geen blog - geen werk - geen computer - geen breedband internet - geen internet at all - doei - vakantie in de Charante - in the middle of nowhere - du pain et beaucoup de vin.

Ryan Adams

Ik heb op een vreemde manier kennis leren maken met Ryan. Het is eigenlijk Ania die me die Amerikaanse rock zanger uit Jacksonville leerde kennen. Ik met mijn simpele geest dacht dat ze het had over Bryan.
Ik heb me zijn laatste album aangeschaft. Easy Tiger is een heel goeie CD. 'I Taught Myself How to Grow Old', 'Tears of Gold' en 'The Sun Also Sets' zijn getuigenissen van de man zelf, over hoe hij blij is dat hij zijn overladen levensstijl van drank, tabak en drugs nu nog kan navertellen.
Maar mijn favoriet is het heel mooie akoestische 'Oh My God, Whatever, Etc.'
Laat ons hopen dat hij echt zijn leven heeft gebeterd en niet meer stomdronken van podia dondert, want dit smaakt naar meer.

The final count down ... Last Day

We are near the end of the migration. ERP is running. The normal Sunday batch schedule has been started. No problems so far.
All data warehouse cubes have been successfully processed.
But I am still waiting for the reporting migration to finish. Will it ever?